Chapter 0017.1

“Annie huwag kang matakot, ako to.” sabi ng pamilyar na tinig mula sa harap niya.

Tama ba ang naririnig niya o pinglalaruan lang siya ng pandinig niya? Dahan-dahan ngang binuksan ni Annie ang kanyang mga mata at ang gwapong mukha nito ang kinamulatan niya. Halos ilang pulgada lamang ang layo nito sa kaniya, napakurap-kurap siya dahil hindi pa rin siya makapaniwala at baka pinaglalaruan lamang siya ng kanyang mga mata ngunit pagmulat niya ng ilang beses ay naroon pa rin ito nakatitig sa kaniya. Natigilan siya.

“Bakit nandito ka?” iyon ang unang mga salitang lumabas sa kanyang bibig.

Bahagya itong lumayo sa kaniya at nangunot noo. “Anong ibig mong sabihin? Wala na ba akong karapatang umuwi?” tanong nito sa kaniya.

Nagulat siya sa naging sagot nito kaya napailing siya.

“Akala ko ay hindi ka uuwi at doon ka sa ospital magpapalipas ng gabi.” linaw niya sa kanyang sinabi.

Hindi niya inaasahang uuwi ito, isa pa ay hindi rin naging maganda ang pag-uusap nila kanina kaya nagulat talaga siya.