Chapter 1

Chapter 1

Tinignan ko ang mga naka-impake kong gamit. It’s all completely set. Sinipat ko ang pambisig na relo at nakitang malapit na mag-alas dose ng hapon. I need to leave before Roseanna and my dad find out.

I only have spare cash to bring. Lahat ng mga gamit na pwede akong ma-track ay iiwan ko rito sa kwarto ko. It’s the safest method I know for them not to track me. I also disconnected the GPS location in my phone just in case.

“Sigurado kana ba sa desisyon mong ito, anak?” bumaling ako kay manang na kaka-pasok lang sa silid. I already told her my plan.

“Hindi naman ako mawawala ng matagal, manang. I would be back, I promise.”

“O siya, malaki ka naman na at alam kong babalik ka rin. Wala na akong magagawa sa pasya mo, basta ang maipapayo ko lang ay pag-isipan mo ang mga desisyon na gawin mo, anak. Mahirap ang buhay pero alam kong malalampasan mo lahat ng problema mo. Hindi ko ba talaga pwede malaman kung saan ka pupunta?” naglalambing na tanong niya sa’kin.

Nakita ko ang dumaang lungkot sa mga mata ni Manang. I would really miss her damn much.

“Nah, it’s better this way manang. Pa-hug nga ulit,” lumapit ako sa kaniya at yinakap siya ng mahigpit. I kiss her cheeks before composing myself. It’s already time to go. I already have a place in mind to temporarily live in. It’s a rural place with not much population.

“Mag-iingat ka roon at kumain ka sa tamang oras. Nandito lang ako kung gusto mong lutuan kita ulit ng mga paborito mo,” naiiyak na sambit ni Manang at kinurot ang pisngi ko.

We bid farewell for one last time before heading out of the mansion. Wala naman masyado kaming tao sa bahay kaya normal lang sa akin ang hindi sinusundan oras-oras. When I got out, I immediately made my way to the entrance of the village.

Ngunit hindi pa man ako nakarating sa destinasyon ay may humintong pamilyar na sasakyan sa gilid ko. I swallowed hard. Alam ko na agad kung sino ang nagmamay-ari sa sasakyang ‘yun. My body is trembling in fear that I couldn’t take another step.

“Celestia.” 

Unti-unti akong lumingon kay daddy. Dumako ang tingin niya sa malaking bag na dala ko. I held the strap of my bag tightly as if my life depended on it.

“D-Dad, please. Just let me be.”

Pagmamakaawa ko sa kaniya, but to my disappoint, he just went near me and get my backpack. Inilagay niya ang lahat ng mga gamit ko sa sasakyan at binuksan ang passenger seat. Tahimik akong pumasok sa sasakyan at hindi na umimik pa.

Yumuko ako at pinagmasdan ang nanginginig kong kamay. Naramdaman ko ang paglapat ng kamay ni daddy sa kamay ko at minasahe iyon. He let out a deep sighed.

“I will let this pass, Celestia. Just don’t do something that could anger me again, Celestia.” Hindi ako tumango. Cause I know in myself that I can’t even do that. Hindi ko mapapangako na hindi ako susuway sa kanila.

Wala kaming imikan habang pabalik ng mansyon. I just don’t have the appetite to say a single word when I knew that it would just lead into an argument.

 I’m tired of fighting for my freedom when all they do is to lock me in a cage that I’ve been trying to escape.

It’s suffocating.

When we got back at the mansion, tuloy-tuloy akong pumasok sa kwarto ko. Not minding the maids in their house who looked at me worriedly. Kahit si Manang Glenda ay hindi ko pinansin at pabalya kong sinarado ang pinto.

“Damn it! I hate you! Why do you have to ruin my life so bad?!” napahilamos ako sa mukha at walang pakialam kung may nakakarinig man sa labas niyon. I cried to the extent of my heart and dive myself on the bed.

Wala akong tigil sa pag-iyak at inilubog ang sarili ko sa malambot na kama. There are so many things that lingered in my mind. 

When would I ever have the chance to experience such a wonderful life? Not this shit that I’m experiencing right now.

“Celestia.” I heard daddy calling me from the outside. Hindi ako tumayo para pagbuksan siya ng pinto.

I just want them to leave me be at the moment. Gusto ko lang mapag-isa kahit ngayong araw lang.

"Celestia, anak." I didn't hear him out. Narinig ko ang palalayong yabag ni daddy. 

Hindi ko alam kung ilang oras na ang lumipas at nakalubog lang ako sa kama ko. I don't want to go out in my room. 

"Anak, kumain ka muna. Wala pang laman ang tiyan mo kaninang umaga." I heard Manang Glenda's voice outside. 

"Anak, alam kong mahirap ang sitwasyon mo ngayon pero kailangan mong ingatan ang sarili mo." 

Tumayo ako at kahit masama ang pakiramdam ay agad kong binuksan ang pintuan. I welcomed Manang with a tight hug and couldn't help myself but to cry.

"Shhh oh tahan na. Wag ka ng umiyak, kumain kana muna at nang magkalaman ang tiyan mo."

Tumango ako at maya-maya lang ay nagpahatid siya ng kasambahay para bigyan ako ng pagkain sa kwarto. It's so hard to even swallow the food. Tila may bumabara sa lalamunan ko kahit madali namang lunukin ang pagkain.

"Celestia—" I cut him off.

"Dad, pakiusap, patapusin niyo muna akong kumain bago niyo gawing miserable ang buhay ko," ani ko ng hindi pa rin tumitingin sa kaniya. Narinig kong napabuntong-hininga si daddy sa sinabi ko.

"Alright, I'll let you finish first. I have something important to tell you, after." 

Mahigpit ang kapit ko sa kutsara dahil sa inis. I don't want to hear their statements about the upcoming marriage. Hindi ba mahalaga sa mga ito ang pagpapakasal?

My father love my mom dearly. He means so much to her. Hindi ko maintindihan kung bakit may Roseanna pa. When all she did was to take control of my life. And my dad lets her.

Nang matapos sa pagkain ay kaagad akong bumaba sa sala. Alas kwatro na pala ng hapon. Mugto ang mga mata kong hinarap si daddy.

"What is it that you want to tell me?"

"I have a preposition to make, young lady." May inilapag itong dokumento sa harap ko kasama ang isang ballpen. 

"Roseanna wants to move the wedding tomorrow morning. Sa pamamagitan lamang ng kontrata kayo magpepermahan since the groom is out of country." 

Mariin akong napapikit ng marinig ang sinabi niya. Tomorrow? Are they kidding me? Wow. 

"And what is that proposition are you going to tell me, Mr. Vircacel?" Hindi ko na alintana ang pagka-walang respeto sa harapan ng ama. I just want to get this over with.

"Sign this… and you can go wherever you want. If you want to be far away from this house then do it, anak." 

Napukaw ang atensyon ko sa sinabi ni daddy. Pinakatitigan ko ang dokumentong hawak. I could hear my heart thumping so loudly. Grabe ang kaba na lumukob sa'kin. What’s the sudden decision now?

"Why are you doing this?"

"It's for the best, Celestia." Dad's voice turned stern and stoic.

"Papayag na ako. Just promise to let me go after this." My voice is desperate.

Hindi ko man aminin ay sobra akong nasasaktan. Kailangan ko pang magbigay ng kapalit para pakawalan nila ako. Nakakapagod na rin.

 Humugot ako ng malalim na hininga at inabot ang ballpen. After this, then I'm already free to go. I could be free and would be able to experience those things that I haven't done before.

"I promise." 

With that, I signed the paper with trembling hands. 

I'm now a married woman. At the age of 25, I'm married to a stranger. Kasal ako sa taong hindi ko kilala at sa taong hindi ko naman mahal. What a damn circumstances.

"I'm done with my business here. Gusto ko ng lumayo rito." I stood up and was about to turn my back when I heard daddy say something.

"Take care of yourself, anak." 

Tumango ako ng hindi lumilingon rito at deri-deritsong pumasok sa kwarto ko. I got all the things I packed a while ago and called someone who can help me.

"Diego."