Chapter 2
"Diego."
"Ay ma'am, nasaan na po kayo? Kanina pa po kami naghihintay rito."
"Pasensya na, I did some errands a while ago. Papunta na po ako diyan."
Isinukbit ko sa balikat ang backpack at nagmamadaling lumabas ng bahay. Naglakad ako papunta sa bukana ng village hanggang sa makarating sa labas.
Pumara agad ako ng taxi at agad sumakay. Naghihintay na ang mga minessage ko sa terminal upang ihatid ako sa destinasyon. Ilang minuto ang lumipas ay kaagad akong nakarating.
"I'm already here," Kausap ko si Diego sa cellphone.
They are open for booking to drive you in a place you want to go. Hindi naman sila mahirap kontakin at maganda ang services nila. This was a rushed decision and somehow stupid. Pero kailangan ko ‘to.
"Nandito po kami sa may market place, ma'am. Iwawagayway ko po 'tong puting panyo ko para madali mo kaming mahanap."
"Sige."
Lumilinga pa ako habang hinahanap ang mga maghahatid sa akin. Maraming tao sa paligid kaya nahirapan ako ng kunti sa paghahanap kay Diego. To add to that, lots of vendors and horns from the bus can be heard everywhere.
After minutes of looking for him, and there I saw Diego with his companion. Kinakaway nito ang puting panyo para madali ko siyang makita.
"Good morning ma'am! Kami na po yung magdala ng mga gamit niyo ma'am."
Isa-isang kinuha ang mga gamit ko at iginiya ako papasok sa sasakyan.
"Hi ma'am! ako nga pala si Sasha, Ganda for short." Isang morenang dalaga ang lumapit sa akin at kinuha ang gamit niya.
Nginitian ko siya at nagpakilala na rin, "I'm Celestia, nice to meet you."
"Naku ma'am ang ganda ng pangalan niyo, parang pang fairytale. Eh 'tong si Sasha may nalalaman pang 'Ganda' eh wala naman akong nakikita."
"Hoy Buboy! Wala akong ginagawa sayo ah. Ikaw nga feeling gwapo eh kamukha mo naman yung unggoy."
Mahina akong natawa ng binatukan ni Sasha si Buboy at piningot ang tainga nito.
"Kayo, tumahimik nga kayo at nakakahiya kay ma'am. Bawasan niyo ang pagiging assuming niyo at masama yan sa kalusugan," saway ni Diego sa mga kasamahan.
"Ayos lang, nakakatuwa nga sila eh," nangingiti kong tugon kay Diego na nagmina-obera ng sasakyan.
Maya't maya ay nagsimula na rin kaming bumyahe. Open ang likod ng sasakyan kaya malaya akong nakakagalaw. Maganda rin sa balat ang haplos ng hangin at naaliw kong pinagmamasdan ang paligid.
"Sasha, alam mo ba kung bakit kumikinang ang mga bituin?" panimulang tanong ni Buboy kay Sasha na abala rin sa pagtanaw sa paligid.
"Hindi. Bakit nga ba?" kyuryuso 'ring tanong ni Sasha kay Buboy.
"Ewan ko, hindi ko rin alam eh. Basta ang alam ko lang naging tao yung pinya kaya nagkaroon ng Alamat ng Pinya."
Kinuha ni Sasha ang maliit na karton at hinampas sa likod ni Buboy. Natawa rin ako sa sinabi ni Buboy. I'm really fond of watching this two. Nakakatuwa.
"Puro ka talaga kalokohan!" Hindi naman umilag si Buboy at hinayaan lang si Sasha na hampasin siya.
"Sorry naman! Eh hindi ko talaga alam kung bakit kumikinang yung stars, pero may isa akong nalalaman." May demonyong ngiti ang sumupil sa labi ni Buboy.
"Ano na naman yan?!" maarteng tugon ni Sasha.
"Ang alam ko lang kasi, kumikinang yung mata ko kapag nakikita kita yieee," tinutudyo pa nito ang tagiliran ni Sasha na pinipigilan pa ang ngumiti.
Hindi ko na rin mapigilan na matawa. Naalala ko tuloy ang mga kaklase ko noon kapag nagtutudyo sila sa kapwa kaklase ko. They really love to paired the boys to their crushes.
"Ewan ko sa'yo, Buboy! Kung ano-ano nalang pumapasok sa utak mo. Puro ka kalokohan."
"Sasha naman, seryoso kaya ako sa'yo. Ikaw lang yung pinapasok sa utak ko… at pati na rin sa puso ko yieee. Luh si Sasha kinikilig! uyy kinikilig."
"Alam mo, ang bata-bata mo pa pero ang landi-landi mo na! Tigil-tigilan mo ako Buboy at baka pasakan kita ng durog na sili sa bunganga mo," naparolyo ng mata si Sasha at bahagya pang lumayo kay Buboy.
Oh, these witty kids.
"O tama na yan," aniya ni Diego at bumaling sa’kin. "Ma'am malayo-layo pa kasi ang byahe natin kaya bumili na muna kayo ng gusto niyong pagkain sa convenience store."
Huminto kami sa kalapit na gas station at sinamahan ako ng dalawa papasok sa convenience store.
"Alam mo Buboy, gusto ko paglaki ko, makakapag may-ari ako ng ganito. Yung malinis at maganda tignan sa paningin." I was busy finding something to eat when I overheard their conversation.
Napangiti ako dahil sa sinabi ni Sasha. I was once like her too. A dream girl who wants to aim for her goal. The girl's innocence and sincerity are only the motive.
It's so much different now. So much different that I find myself mending those broken pieces that I'm not the one who's responsible.
"E'di mag-aral ka ng mabuti. Gusto ko 'ring maging businessman. Pagtuntong ko ng College ay gusto ko sa Maynila mag-aral dahil maraming oportunidad roon. Tapos maghahanap ako ng trabaho at makakapunta na ako sa lugar na gusto ko."
Nakita kong umakbay si Buboy kay Sasha habang abala sila sa pagtingin sa lugar. Nilapitan ko sila at itinuro ang mga stalls.
"Kuha na kayo ng gusto niyo at bilhan niyo na rin si kuya Diego niyo at nang may makain kayo sa byahe natin."
"Talaga po ma'am Celestia? Kahit ano pong gusto namin?" nagningning naman ang mga mata ni Sasha sa sinabi ko.
"Yup, kahit ano."
Naghahabulan naman ang mga itong namili ng mga pagkain at kaagad na nilagay sa counter. Masaya ako dahil kahit papaano'y napasaya ko sila.
I have no siblings and seeing Buboy at Sasha made me feel like an elder sister.
"Salamat po ma'am Celestia! Ang sasarap po ng mga 'to," lumubo pa ang pisngi ni Sasha dahil sa kinakaing siopao. Gusto ko tuloy na kurutin ang pisngi nito dahil roon.
"Huwag na ang ma'am. Ate Celestia nalang."
"Sige po. May tanong ako ate."
"Ano 'yun?"
"Sa Maynila po ba, maraming mga malalaking paaralan?"
"Hmm oo, malaki ang mga paaralan roon,” tumango ako.
Kumikinang ang mga mata ni Sasha ng marinig ang sinabi ko.
"Talaga? Gusto ko kasing mag-aral roon kasi kapag daw makakuha ng iskolarship ay may sariling kwarto at libreng pagkain. Eh ang liit lang ng bahay namin eh tsaka ayokong nahihirapan si tatay."
May kirot na bumalatay sa puso ko ng marinig iyon. Sasha is young but the way she speaks, she sounds more older and mature. Iniisip kaagad nito ang kapakanan ng iba bago ang sarili.
"Talaga? mabuti 'yun. Marami kang makukuha na opportunity kapag sa Maynila ka mag-aral. Mag-focus ka muna sa pag-aaral mo ngayon at pagbutihin mo." As much I want to help Sasha and Buboy, hindi ko pa magagawa yun dahil walang-wala rin ako.
I don't know if I could find a job easily not knowing what would be waiting ahead for me. Nakatapos naman ako ng pag-aaral at malalaki ang grades ko.
But I think this is not the kind of job that I wanted to have. I want to meet new people and smile at them. Kahit mag-trabaho lang sa isang bakery shop ay okay na okay na sa'kin yun.
My income in the company is good, that it could provide my necessities for the whole year. But I want to experience other things aside from that.
Na hindi ko nagawa noon, dahil kapag anak mayaman ka, you need to be prim and proper in front of them To show them that you're good and no room for errors.
"Oo nga ate eh, gusto ko na talagang makapagtapos ng pag-aaral para matulungan sila."
I smiled.
I'm hoping that they could reach the dreams that they wanted to have.
Napatingin ako sa paligid at nakitang nasa probinsya na kaming bahagi. The fresh breeze that enveloped our body is just so good.
Hinawakan ko ang buhok ko dahil nililipad na rin iyon ng hangin. Under the shining moonlight, we just talked all night and laugh about Buboy's jokes.
As if the time just stopped and I can feel the lightness that was given to me. Napakagaan sa pakiramdam. It's something that I looked forward to for the rest of my life.
And somehow, I feel happy and free.
Chapter 3Pasado alas-dos na ng madaling araw nang makarating kami sa destinasyon. Giniginaw na rin ako dahil sa malayong byahe at wala pa akong dala-dalang jacket."Ma'am, welcome to Punto Sierra. Sigurado 'hong magugustuhan niyo rito, ma'am. Mababait ang mga tao rito at madali mong mahihingan ng tulong." Tinulungan niya akong buhatin ang mga gamit ko. Napangiti ako nang makita si Buboy at Tasha na nakatulog sa sasakyan. Ginising naman kaagad ito ni Diego kaya naalimpungatan ang mga ito. "Salamat po talaga ng marami, Diego. May alam po ba kayong pansamantalang matutuluyan ko rito?" usisa ko sa kanya.It's dawn already and I don't want to disturb people in their sleep. Bukas na bukas rin ay maghahanap ako ng malilipatan para maghanap ng trabaho."Ay oo, ma'am! Kaso nandito kasi yung may-ari ma'am at ayaw po kasi nitong may babaeng kasama. Pero halika ma'am at subukan nating pakiusapan. Mabait naman si boss at matulungin." Diego said and lead the way.Binaybay namin ang matarik na da
Chapter 4"Do you think really think that a stay per day would cost ten thousand? It's just too much, Celestia. I assumed that you are born with a silver spoon your whole life. Kung nasa ibang tao ka ay baka pinagsamantalahan na ang mga sinabi mo."Naglalaro sa mga mata niya ang pagkamangha marahil ay dahil sa sinabi ko. He folded his arms while looking at me intently. What’s with his stare? Tila ba kinikilatis niya ang pagkatao ko."Sorry. This is my first time to actually do this kind of thing." Hindi pa ako nakaka-isang araw rito pero ramdam ko na ang hirap sa pag-intindi ng mga bagay-bagay. And I need to get used to it, slowly."I was trained to not care about those material things. Hindi kasi ako pinapayagang umalis ng basta-basta. Bantay-sarado ako ng daddy ko," I bit my lower lip to stop myself from crying. Naiiyak ako kapag binabalikan ang parteng iyon. I'm always the kind of person who gets easily emotional. I always cry for the smallest things."Hush, you don't have to say
Chapter 5“You’re not kidding me, aren’t you? Hindi naman siguro tayo sasakay diyan?” tanong ko kay Wayde habang tinuturo ang motorbike nito.“I’m not kidding, Celestia. This is the only way we could get there. Sanayin mo na ang sarili mo na puro mga motor lang ang masasakyan mo kung saan ka pumunta rito sa Punto Sierra. It’s either you take it or leave it.” He mumbled and shrugged his shoulders.Wayde leaned on his motorbike while he waited for my decision. Tinignan ko siya nang may pagdududa.“Hindi mo naman siguro ako ihuhulog di 'ba?” naniniguradong tanong ko. Hindi pa ako nakakasakay ng isang motor, honestly. It looks like one wrong turn and you fall. Tapos dagdagan pa at matarik ang daraanan namin patungong bayan.“Wala naman akong rason para ihulog ka di’ba? Don’t worry, sigurado akong mawiwili ka sa pagtingin sa mga paligid. It would be a fun experience if you’d try.” Napatango-tango ako.“Just be careful when you’re driving, matatakutin ako sa mga ganyan.” “Well… I can’t pro
Chapter 6- Friends “Ay ma’am para po yan sa paglalaba. Kapag po nahihirapan kayong magkusot ay pwede niyo po itong gamiting alternatibo.” Oh. So that’s why. Naglalaba ako pero palaging washing machine ang gamit ko. Mukhang marami pa akong kailangang sauluhin at alamin kung ano ang mga gamit ng mga bagay-bagay. “Sige po, pabili po ng dalawa.” I would give the other one to Wayde if ever. Gusto kong matutunan kahit papaano ang mga gawaing bahay. Growing under lavish lifestyle was fulfilling, yes. Pero iba pa rin ang maging responsable sa mga bagay na meron ka. And it made me somehow ignorant for not knowing a lot of things about simple works. Whenever I went to different stalls, I always find something cute or likely souvenir. Hindi ko rin maiwasang bilhin ang mga 'yun kahit kailangan kong magtipid ng pera. Gosh, brace yourself, Celestia. Marami na rin akong plastic na dala-dala at tapos ko na rin bilhin ang mga nasa listahan ko. My eyes immediately went to the crowd and find Wayde
Chapter 7It’s already noon time when we got back at the house. Niyakag na rin ni Wayde ang mga pinamiling pagkain habang ako ay inaayos ang pinaka-unang kwarto na tutulugan ko sana kahapon.I’m busy brooming the floor and getting rid of the dust in every corner. Hindi naman madami ang lilinisan ko dahi ginawa na iyon ni Wayde kahapon.Which I’m thankful of.Binuksan ko ang mga binatana para pumasok ang malamig na hangin sa kwarto. Napatigil pa ako ng bahagya nang makita ang tanawin sa harap ng kwarto ko. Tirik na tirik ang araw at sinasayaw ng hangin ang mga nagbeberdehang mga puno.What a sight to see.***Daddy, look! I already know how to used the broom. Manang Glenda taught me!” magiliw na aniya ng isang bata habang nakatingin sa ama niya. Kinuha ito ng ama at pinugpog ng halik sa mukha. The child can’t help but to giggle. “Wow! I’m proud of my princess. Show daddy how you do it?”“First, you need to listen very carefully, okay?” kumuha ito ng isa pang walis at inilahad iyon sa
Chapter 8Simpleng pagpri-prito lang ng isda ay nahihirapan na akong lutuin. Pa'no pa kaya kung ibang mga putahe na ang lulutoin ko. My lips turned into grimaces when I saw the state of my swollen hands."You should get used to it. After you put the fish on the pan, you can already put back the lid for the oil not to bursts.” Pagpapaliwanag ni Wayde na kaagad ko namang sinunod.Umupo si Wayde sa mismong counter top at mukhang aliw na aliw pa habang tinignan akong natatalsikan ng mantika. Eh kung buhusan ko kaya siya ng kumukulong mantika?Tumalikod ako at umupo sa bar stool na nakahilera sa countertop. Suot-suot ko pa ang apron at hawak-hawak ang malaking sandok. If someone could see my state right now, panigurado ay pagtatawanan nila ako.Magulo ang buhok, mapupulang bahagi sa braso at busangot na mukha."What should I do next?" I glared at the frying pan when the oil started to burst violently. "Wait for it to be golden brown. Huwag mo muna galawin kaagad cause it might stick to
Chapter 9Di-kalayuan ay nakita ko si Buboy at Sasha na kumakaway sa akin. Magiliw nilang binuksan ang gate habang naka-uniporme pa. I waved back and smiled at them. They just came from school and eventually went here."Hi po ate Celestia! Kumusta yung araw niyo?" bungad sa kaniya ni Sasha.Kanina pa naka-alis si Wayde at ilang minuto ko na 'ring ginagalaw ang paa ko para hindi lumala. It's actually getting better now."Ayos naman. How's your school?" bungad ko sa kanila.Nilapag nila ang mga bag sa gilid at umupo sa damuhan. I also sat on the grass and followed them."Okay naman, ate Celestia. Etong mga boys kasi ang iingay, nagpa-long quiz tuloy si Sir Montebon." Parang bata na sumbong sa akin ni Sasha. Napakamot pa ito sa ulo at tinignan si Buboy. Sinamaan siya ng tingin ni Sasha na para bang ito ang salarin kung bakit sila may pa long quiz."Pasalamat nga tayo at matagal kakatalak si sir at naubos yung time niya na dapat quiz natin." Gatong naman ni Buboy.Napangiti ako sa dalawa
Chapter 10The only thing that I could see was those silhouettes from those people playing from a far and the shape of the trees that were dancing together with the wind.“Napakaganda ng paglubog ng araw, ate Celestia ‘no?” lumapit pala si Sasha at hindi ko man lang napansin ang presensya niya. I was busy looking at this beautiful scenery in front of me. It was truly captivating.“Napakaganda. Napakaganda ng paglubog ng araw na hindi mo maiwasang malungkot,” kumunot ang noo niya sa sinabi ko.“Bakit naman ate? Malungkot ka ba ngayon?”I smiled dryly, “Malungkot dahil… we always tend to remember memories in good moments like this. Maganda o masalimuot man ang mga alaala. Malungkot dahil napakabilis ng oras at sa isang iglap lang ay ang mga ginagawa natin ngayon ay maging isang alaala na lamang.”“Eh bakit po naging malungkot iyon?”“Cause we can’t go back to that certain moment to feel that pure bliss and happiness again. People come and leave to leave a memory. You might not appreciat