Chapter 107

Malalim ang iniisip ko habang tinatahak ko ang daan papuntang burol.

Noong sinabi ko kay Dean ang totoong dahilan ng pagpunta ko sa burol ay hinalikan niya lang ako sa noo at tahimik na bumaba ng sasakyan. But even in the dark, I saw how his eyes shines in happiness.

Guilt is eating me but this is the right thing to do. It's now or never.

Paakyat na ang sasakyan ko sa burol nang may mapansin ako. Inayos ko ang aking upo at kinurap-kurap ko ang aking mga mata habang iginagala ang aking paningin sa paligid.

Sa magkabilang parte ng daan ay merong nakalatag na mga maliliit na ilaw na kulay dilaw at puti. Sinundan ko ito ng tingin at napagtantong ang kahabaan ng ilaw ay umaabot sa itaas ng burol. Sobrang ganda at ang sarap pagmasdan.

Mariin kong itinikom ang aking bibig habang diretso na tinatalunton ang daan. Bahagyang nanlamig ang pakiramdam ko sa kung ano man ang maaari kong madatnan sa itaas ng burol.

Kung tama ang hinala ko, mukhang mahihira