ZACCHAEUS PARKENSON POVSunod-sunod akong napalunok ng laway habang hindi mapigilan ang pagtulo ng mga luha. Hindi ako iyakin pero sa pagkakataong ito ay hindi ko ito mapigilan. Titig na titig ang mga mata kong hilam sa luha at nanlalabo sa mukha ng sanggol na nakangiting inaabot sa akin ng doctor. Sa tabi nito ay nakangiti at proud na nakatayo ang aking ina. "I-Ito na ba siya? Siya na ba ang anak namin?" hindi makapaniwala ang tono ng boses ko.Kagagaling ko lang sa airport. Dumeretso na ako agad sa hospital nang sabihin ni Mommy na on labor na raw si Hilary. Nang dumating ako dito ay nakapanganak na siya at wala na 'ring malay. Pumuslit ako papasok ng room niya kanina upang mayakap siya ng mahigpit kahit hindi niya alam."Hilary, I am really sorry baby kung mag-isa mong hinarap ang pagbubuntis mo. Babawi ako sa'yo. Hindi pa lang ngayon, pero pangako babawi ako." Nagawa ko pa siyang mabilis na halikan sa labi bago lumabas ng silid. Patungo pa lang daw doon si Tito at ayaw ko 'ring
Napilitan akong magpakasal kay Lailani matapos na puntahan ko ito mismo kung saan naka-admit. Ganun na lang ang iyak niya nang makita na ako. Kalunos-lunos ang kanyang hitsura. Wala na ni isang hibla ng buhok ang natira sa kanyang ulo. "Anong nangyari sa'yo? Bakit mo pinabayaan ang sarili mo? Ayaw mo na bang mabuhay?" Ganun na lang ang higpit ng yakap niya sa akin. Hindi ko siya pinigilan. Sa halip ay niyakap ko rin siya upang damayan. Napag-alaman ko na late na ng ma-trace ang cancer niya, huling stage na. "G-Gusto ko pang mabuhay pero anong gagawin ko? Mukhang hanggang dito lang ang tagal ko."Mahigpit ko pa siyang niyakap nang umatungal siya ng iyak. Hindi siya iba sa akin. Oo, maaaring na fall out of love ako sa kanya pero may mga pinagsamahan naman kami. Malalim din iyon. "Hindi na ba talaga kaya ng gamot?" "Hindi na. Tinapat na kami ng doctor.""Baka nagkamali lang naman sila? Baka may lunas pa. Bakit hindi mo subukang umalis ng bansa. Sa ibang bansa ka magpagamot, Lai.""A
HILARY EL FUENTE POVIlang beses kong hinila pababa ang suot na palda. Hindi na ako sanay magsuot ng uniform. January ng sumunod na taon ako nakabalik sa school na face to face. Hinintay muna nina Daddy at Azalea na maka-recover ang mental health at katawan ko. Panay ang iyak ko matapos na ma-discharge sa hospital dahil wala kaming baby na kasama umuwi ng bahay. Hindi ko man iyon pinapakita sa kanila, alam kong dama nila ang depression ko. "Kumain ka ng marami para mas mabilis kang maka-recover, Hilary." dulot palapit ng pagkain ni Azalea sa akin, "Sobrang payat mo na, hija..."Hindi niya ako magawang tingnan sa mata. Siguro ay nako-konsensiya siya kapag nakikita niya ako. Hindi naman niya kasalanan ang nangyari, dapat pang magpasalamat ako sa mga ginawa niya. Tinulungan niya akong resolbahin ang problema. "Thanks."Bagama't ngumingiti pero deep inside ay sobrang basag ako. Durog na durog. Gusto kong itanong kay Azalea kung kumusta na ang baby ko, kaso noong minsang subukan ko ay si
"Congratulation's, Girl!" malakas na bulalas ng mga kaibigan matapos kong bumaba ng stage. "Thank you!" mahigpit na yakap ko sa kanila bilang ganti sa pagdalo nila, "Buti at pumunta kayo?"Tinanggap ko ang regalo at bulaklak na ibinigay nila. Sinuklian nila ako ng mas mahigpit na yakap."Matitiis ka ba naming hindi puntahan?" nguso ni Shanael, bahagyang kinurot ako sa tagiliran. Pinatulis ko ang nguso ko sa kanilang dalawa. "Oo nga, tayo-tayo na nga lang tapos bibiguin ka pa ba namin?" natatawa ng tanong ni Josefa. "Oh walang iiyak. Sayang ang inyong make up!" singit ni Azalea na nagawa na sa aming lumapit. "Mag-pose kayo at kukunan ko kayo ng picture."Malakas na kaming nagkatawanan ng dahil doon. Sinunod namin gusto ni Azalea habang si Daddy ay panaka-naka ang sulyap sa aming ginagawa. "Tita Azalea, isa pa po!" wala ng hiya-hiyang hirit ni Josefa, nagpalit lang naman sila ng pwesto ni Shanael bukod doon ay wala namang nagbago. "O sige, 1, 2, 3!" "Thank you po, Tita Azalea..."
ZACCHAEUS PARKENSON POV"Papa, is it too much to ask to go near Mama?" Hinila-hila pa ng munting mga kamay ni Zaria ang palad ko upang kunin ang atensyon. Mahigpit ang hawak ko sa kamay niya habang nakatayo kami sa may gate ng venue kung saan ginaganap ang graduation rights nina Hilary. Kanina pa kami roon. Matamang nakatanaw lang sa abot-tainga ang mga ngiting si Hilary habang nasa itaas ng stage para kunin ang diploma kasama niya si Tito. "Papa?" Namamawis na ang mga kamay ko, kanina ko pa sana iyon gustong gawin. Ang lumapit sa kanila at mahigpit na ikulong si Hilary sa aking mga bisig. "No, Zaria, that is not possible right now.""Why Papa?" tingala niya sa akin gamit ang mga mata niyang puno ng pagtataka, kahawig iyon ng mga mata ni Hilary. Maamo at inosente. "You promised me that we would surprise her now."Hindi ako sumagot. Sa mga sandaling iyon ay wala akong maisip na paliwanag. Oo, sinabi ko nga iyon para tumigil na siya sa kakatanong. "So, I am not allowed to give her
"Dude? Kailan ka pa dumating?"Hindi na makapaniwalang titig na titig sa akin si Vaughn na animo ay namalikmata lamang ito. Malapad akong ngumisi. Napakurap-kurap siya. "Walanghiya naman Dude, nawalan ka na ng contact sa akin magmula noong mangyari iyon kay Lailani. Kumusta ka na ba? Long time no see.""Ayos lang, Dude."Pagak akong natawa. Sinadya kong hindi siya kontakin dahil baka mamaya ay madulas ako. Ngayon ay sinadya ko rin siyang bisitahin dito sa unit niya upang e-surprise at hindi ako nabigo. "Dito ka pa rin pala. Hindi ka pa rin lumilipat?""Bakit naman ako lilipat eh sa akin na ang unit?"Sa mismong unit niya ako pumunta at iyon agad ang bungad niya sa akin sa may pintuan pa lang. "Oo nga pala, sa'yo nga pala ito Dude." "Pambihira. Makakalimutan ka na ba ha? Wala tuloy akong mukhang maiharap sa dati mong girlfriend kada aksidenteng magkikita kami. Ako na lang tuloy ang umiiwas para di matanong.""Nagtanong ba siya sa'yo ng about sa akin?" "Hindi naman—""Ayon naman pa
HILARY EL FUENTE POVHabang naglalakad ay ilang beses na umiikot ang mga mata ko sa kawalan nang saglit na sumagi sa isipan ang ginawa sa akin ng mga kaibigan last week. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin iyon magawang kalimutan. Paasahin ba naman nila akong naroon ang Tukmol sa bar. Kumabog lang ang puso ko sa excitement para sa wala. Ang buong akala ko pa naman ay makikita ko na siya. Umasa lang ako pero wala naman pala. "Nasaan na siya?" medyo iritable na ang boses sa kanila, "Kanina pa tayo mababali ang leeg dito."Nagkatinginan sila. May kahulugan iyon. "Gumamit lang ng banyo—""One hour? Sigurado ba kayong narito iyon?" agad na putol ko sasabihin sana ni Josefa. Kanina pa ako nakaupo doon at naghihintay."Oo nga, narito nga siya." patunay pa ni Shanael. Ipinakita pa ni Vaughn sa akin ang picture nila na kinuha raw kuno niya sa mismong araw na iyon. Hindi naman sa nagdududa ako, but knowing the panahon ngayon na pwede na ang lahat ma-edit. "Tsk, huwag niyo na nga akong lokoh
"Happy birthday, Hilary!"Nanlaki ang mga mata ko pagbukas ng pintuan ng bahay at naroon si Daddy, si Azalea, at ang tatlo kong kaibigan. Abot-tainga ang ngiti nila habang tila bata ang kanilang sinu-surpresa. "Birthday ko ba?" magiliw na tanong ko sa kanila. "Gagi, maghahanda ba naman kami kung hindi?" pikon na tanong ni Shanael na may cone sa ulo. Excited na sumingit si Glyzel. "Make a wish and blow your—"Hinipan ko na iyon at tuluyang pinapasok na ang sarili sa loob ng bahay. Napanganga na lang sila sa ginawa ko. Ang tanda ko na, mag-wi-wish pa? Ni hindi nga ako kayang pagbigyan man lang ng langit noong mga kinikilalang magulang ng anak ko sa simpleng picture na kahilingan ko. Ano pa ang hihilingin ko? Iyon lang naman ang gusto ko. Kahit ipilit, ayaw talaga nilang pagbigyan pa ako. Sa totoo lang, sobrang nakakatampo. Alam ko, hindi ko dapat ito maramdaman pero kasi, ang simple lang noon at isa pa birthday ko rin naman. "Hoy, hindi ka nag-wish!" parang batang habol sa akin ng