AlexenaTumawag si Mikey ng waiter para um-order."Kayo?" tanong nito kay Hero na hindi pa rin ako tinitingnan, talagang nakapokus ang mata nito sa katabi ko.Tss. E, ano naman ba sa akin? Ano sa akin kung hindi ako nito pansinin?! Ikakamatay ko ba kung hindi man ako nito sulyapan? Hah! Ang yabang! Hitsura nito!Umiling si Hero. "Kumain na kami kanina sa resto na nadaanan namin bago kami tumuloy rito, nagutom kasi itong babe ko.""Okay," sagot ni Mikey at ibinaling na ulit ang pansin sa katabi nito.Umayos na si Hero ng upo at maya-maya ay lumingon ito sa tumawag sa pangalan nito na hindi kalayuan sa puwesto namin. Sinundan ko ng tingin ang kasenyasan nito at nakita ko na isa pala sa kabanda at kaibigan nito iyon-si Calix.Ngumiti ako nang sa akin mabaling ang tingin nito, kumaway pa si Calix sa akin at nagbibiro na nag-flying kiss pa sa huli.Hay nako, hindi pa rin ito nagbabago. Maloko pa rin.Napailing na lang si Hero sa ginawa noong kaibigan nitong abnoy rin. "Dapat iniwasan mo.
Alexena"I was looking for you, nandito ka lang pala at magkasama kayo ni kuya. Kaya pala wala na kayo nang pumunta ako sa office kanina, ihahatid pa naman sana kita pauwi." Wait... what? Hinahanap ako nito at ihahatid? Litong napatitig ako rito at napakurap-kurap.Is he for real? Bakit naman nito iyon naisip na gawin?“Kung hindi pa sinabi sa akin ni kuya na magkasama kayo ay hindi ko malalaman na nandito ka rin,” parang naninita na turan nito.Ay, wait ulit. What’s with the tone? Kailangan ko bang magpaalam dito para lang malaman nito kung nasaan ako? At bakit naman ito naging interesado sa whereabouts ko? Ipiniksi ko ang braso ko. "Masama ba? tatay ba kita o kuya at kailangan ko pang magpaalam sa iyo?" nakataas ang kilay kong tanong.Sa halip na sumagot ay hinawakan ako nito nang mahigpit at hinila palayo sa maraming tao, dinala ako nito sa madilim na bahagi ng bar na malapit lang din sa CR at isinandal sa pader. Balak ko sanang umalis pero hindi ko magawa dahil nakaharang ang k
AlexenaBumuntung hininga ako. "Tama na, Mikael. Tigilan mo na kung naglalaro ka man, I don't want to play your game," sa halip ay nakikiusap na sagot ko.Unti-unting lumuwag ang pagkakahawak nito at sinamantala ko ang pagkakataon para makaalis sa pagkakakulong sa bisig nito.“Kung seryoso ka talaga sa sinabi mong babawi ka. Then, do me a favor. S-Stay away from me,” pilit na pinatatag ang tinig na turan ko bago nagmamadaling tinalikuran ito at iniwan.I can't afford to lose again, to lose him. Not again. Not this time. Not at this moment, never and ever. Dahil pakiramdam ko ay hindi ko na kakayanin pa. Mas mabuti pang hindi ko na ito makasama kung maiwawala ko na naman ito sa bandang huli. Mas mabuti pang hindi ko na ito hawakan kung bibitawan ko lang din pala ito sa katapusan. Pilit kong kinakalma ang sarili ko habang naglalakad.Hindi na ako dumiretso sa mesa na kasalo ang mga ito sa halip ay lumipat na lang ako kung saan may bakante, ayoko munang makaharap ito pagkatapos ng nangy
AlexenaNaalala kong bigla ang sinabi ni Mikey noong minsan, may nalalaman pa itong babawi. Nakakatawang isipin, mabuti na lang at hindi ako naging uto-uto sa mabulaklak na salita nito kahit na gusto ko na sanang umasa, pigil na pigil akong bumigay. Ang hirap kasing hindi pansinin at hindi umasa kahit na sa mga simpleng bagay na ginagawa nito at sa mga binibitawan nitong salita na mapamasama o mabuti man ay hindi kayang baguhin ang nararamdaman ko. Wala, e. Talong-talo ako kung laban man ito. Kasi sarili ko mismo ang kalaban ko, hanggang ngayon kasi ay hindi ko maitatanggi na mahal ko pa ito. Bwisit na pagmamahal, napakapapansin, makulit, ang hilig sumingit sa isip at ang hilig kumalabit sa pusong nananahimik. It always longed to be noticed. Kailangan na mapansin mo, kung hindi ay pilit kang guguluhin. Nakakabaliw isipin at maramdaman. Ibinalik ko na lang ang atensyon at tingin ko kay Hero. Nang makaayos na ang mga ito ay ngumiti ito sa akin.Pinanuod ko kung paano ito humawak sa mi
Alexena“Baka naman pang-birit ‘yan?” may pag-angal ko kaagad na tanong habang naghihintay kami sa hudyat ng mga kasamahan nito na mag-uumpisa na.Ayokong maging kahiya-hiya lalo pa at hindi naman talaga ako kumakanta nang matataas, ‘di ko keri, baka pumiyok ako o mawala na lang bigla sa tono. Dyahe ‘pag gano’n.“Nah. Just wait and I’m sure that you’ll enjoy this song,” sagot nito na siguradong-sigurado.“You guys ready?” singit na tanong ni Pierce.Gusto ko sanang sumagot ng hindi pero nandito na ako, nakakahiya namang umatras at ipahiya hindi lang si Hero kundi pati na ang buong banda nito.Tumango na lang ako.“Yeah,” nakangising tugon naman ni Hero.Napailing na lang ako at humigpit ang pagkakahawak ko sa mikropono nang marinig ang intro noong kakantahin namin—Bad Things by Machine Gun Kelly and Camilla Cabello.F*ck, is he serious? Ito talaga ang kakantahin namin? Talagang wala man lang kaming practice at biglaan?Kahit kabado ay inihanda ko ang sarili ko at nag-ipon ng hangin pa
AlexenaNaiikot ko na lang ang mata ko dahil mukhang 'di ako nito ma-gets. "Na na-miss mo rin ako! Ano ka ba naman?! Ang tagal kaya nating hindi nagkita! Hindi mo ba ako na-miss kahit kaunti lang?!" bulalas ko.Sa halip na sumagot ay tumawa ito at pinisil muli ang pisngi ko.Hindi makapaniwala ko itong tiningnan. "Hala siya. Ayaw akong sagutin.”“Na-miss siyempre, sobra. Kailangan pa bang itanong ‘yon?”“Talaga ba?” paninigurado ko, may pagdududa."Yeps.""Parang hindi naman...""Oo nga kasi, kahit na mamatay pa 'yong ilaw ng mga kapit-bahay mo."Natawa ako at nailing-iling. "Grabe ka. Idinamay mo pa 'yong mga taong walang muwang.""Ikaw kasi, ayaw pang maniwala. Iyan tuloy. Saka kesa naman sila ang mamatay, ang bait ko nga, 'yong ilaw lang nila. Pero, kumusta ka naman?" usisa nito sa huli habang nakatunghay sa mukha ko."Maayos naman."Lumayo ito nang bahagya at inayos ang pagkakatali ng buhok nito na nagusot. "Hmm? Totoo ba? Kung maayos ka, bakit kaya ako pilit na kinokontak at pina
AlexenaBinuksan ko ang pinto ngunit natigilan ako dahil sa naabutan ko si Mikey na prenteng nakaupo sa silya na naroon palagi sa harapan mismo ng mesa ko. Lumunok ako dahil inunahan na ako ng kaba bigla, lalo pa nga at tumitining sa isipan ko ang huli naming pag-uusap at hindi namin pagpapansinan pagkatapos niyon kahit na madalas ang pagpunta nito rito kay Hero dahil sa pag-uusap tungkol sa project na hawak sa kasalukuyan ng mga ito.D*mn. Pero bakit kasi ang aga nitong narito ngayon? May usapan ba ito at si Hero? Bakit wala pa si Hero?Pasimple akong humugot ng hangin.Hindi ko alam kung nagulat din si Mikey katulad ko pero kung nagulat man ito ay hindi ko na iyon napansin pa at nahalata dahil hindi naman ako nito pinansin, ni hindi nga ito nag-angat ng tingin kahit na alam ko na alam naman nito at ramdam nito na may dumating na ibang tao. Imposible kasing hindi nito narinig ang pagbukas ko ng pinto. Hindi ito bingi sa pagkakaalam ko.Lumipas ang sandali ngunit patuloy lang ito sa
AlexenaNaikuyom ko ang kamao ko.Hindi ko talaga mapigilang mapikon, hindi lang kay Mikey at sa inaasta nito kung hindi mas lamang sa sarili ko."Babe?" untag ng tinig sa akin ni Hero.Taka ko itong nilingon nang makitang nakakunot ang noo, lumunok muna ako bago nagtanong. "B-Bakit?”Umiling ito at may pagtataka akong tiningnan. "Wala. Nakasimangot ka kasi riyan, e. Anong problema?" Mabilis akong ngumiti nang pilit at umiling. "W-Wala. Wala naman. Ano naman ang magiging p-problema ko?" May pagdududa ako nitong tiningnan. "Sure?""Oo naman."Mula sa pagkakatingin sa mukha ay bumaba ang mata nito. "Hmm? E, bakit lukot na 'yang papel na hawak mo?" puna nito.Napatingin ako sa hawak kong papel at... sh*t, bakit lukot nga?"U-Uh... ano, s-sorry. I-print ko na lang ulit 'to." hindi magkandaugaga na sabi ko habang pilit na inuunat ang papel na wala nang pag-asang maging maayos.Tumawa ito nang malakas. "Huy! Ano ka ba? Ano bang nangyayari sa iyo?"Ano bang nakakatawa? Hays, isa pa itong na