KABANATA 47

Alexena

Akala ko ay ako lamang ang may dapat na sabihin. Pero ito rin pala, naipon ang mga salita para sa aming dalawa sa mahabang panahon. Ngayong sumasambulat ay pareho lamang kaming nagugulat at nasasaktan.

"I want you to be genuinely h-happy, Mikael. I want you to move on from the past, per—"

"Move on?! Move on?! The hell with moving on! I can't! How can I move on?! Tell me!" gigil na putol nito sa sinasabi ko.

Hindi ako makakibo.

Hindi ko rin kasi alam. Kung alam ko... sana ay hindi na ako nasasaktan ngayon. Sana ay hindi ko na ito mahal ngayon.

"How can I move on when I'm still crazily in love with you?! D*mn it! Sobrang sakit na! Honestly, I don't want this feeling anymore. P*ta, sa dami ng babae. Bakit ikaw pa?! Bakit isang katulad mo pa ang minahal ko?!" puno nang hinanakit at pagsisisi na sabi nito pagkatapos ay tuloy-tuloy na itong lumabas nang walang paalam.

Naiwan akong tulala dahil sa mga narinig mula rito habang nakatingin sa pinto ng kusina na nilabasan nito.

Should