CHAPTER FIFTY-SEVEN

I was holding my suit case when I kissed my daughter on her forehead. Ano ba, ayaw kong umiyak pero naiiyak na naman ako dahil wala na akong makakasamang batang makulit na tanong nang tanong ng tungkol sa mga bagay bagay. Mami-miss ko ang kakulitan ni Maxine saka ang pagiging caring ni Kai sa akin. Hindi bale, ngayon lang naman to, e. saka, they will still visit me there during weekends.

“Anak, puwede ba na iwan mo muna kami ni Tita Kai? May pag-uusapan lang kaming mahalaga.”

Masunurin naman ang anak ko. Natuwa ako dahil tumago-tango lang siya. Ramdam ko ang lungkot niya pero mabuti na lang talaga, naka-build na sila ni Kai ng closeness kaya medyo independent na ang anak ko sa akin.

Kai and I sat down for a short moment. “Kai, one last favor na lang o?” I asked.

Napakamot agad siya ng ulo. “Ano na naman iyan, bakla? Siguraduhin mo lang na kaya ko ‘yang gawin ha?”

Huminga ako ng malalim. “Kapag kaharap namin si Maximo, can you pretend na anak mo si Maxine? A-Anak niyo ni Enrico!”