CHAPTER FIFTY-EIGHT

Mukhang simula pa lang ito ng umaatikabong pangungulit ko kay Maximo. Kailangan ko nang ihanda ang sarili ko sa mas harsh na version niya. Malay ko ba kung nabagok ang ulo niya at mas ten times masungit siya ngayon kumpara noon?

Nang iwan na ako ni grandma doon ay nilibot ko ang sarili ko sa buong bahay. Na-miss ko ang bahay na ‘to sa apat na taon. Kahit apat na taon na ang lumipas ay tila sariwa pa rin sa alaala ko ang lahat nang nangyari. Our memories still remained at the four corners of this house.

“Na-miss ko ang bahay.” Bulalas ko without knowing na nasa likoran ko lang pala si Maximo.

“What are you saying? Are you crazy? This isn’t even your house.”

Napakamot ako ng ulo. “Kayo naman, Sir. Kunwari lang naman, e. You know?”

Wala akong maisip na gawin kaya kukulitin ko na lang siya nang kukulitin.

“Anyway, ano pong gusto niyong kainin?”

Sinamaan ako nito ng tingin. Hmp! Kung alam mo lang at kung naaalala mo lang kung gaano ka ka-sweet sa ‘kin noon, Maximo!

“I don’t eat foods bei