CHAPTER 16

"Nasa Isla ako?!" napasigaw siya at napahampas sa lamesa sa sobrang gulat, "Paano ako makakauwi nito? I'm sure, walang signal dito. I watched documentaries about ethnic groups, wala raw signal kapag nasa isa kang Isla"

Natampal niya ang sarili. Nakalimutan niya yatang inaasahan na niyang sa isang Isla siya mapapadpad. Diba nga’t panay hanap niya ng Isla kanina habang palutang-lutang sa dagat?

"Kapag humupa na ang bagyo, pwede kang maihatid ni Mang Isko sa kabilang Isla, sa Sabtang. May signal sila roon" sagot nito saka sumandok muli ng kanin.

"Hindi mo ako sasamahan?" tumingin siya rito ng seryoso.

"Sasamahan kita... Huwag kang mag-alala" nilagyan siya ng binata ng binalatan nitong hipon.

"Segurado ka d'yan ha?" aniya na sumubo na ng ulam.

"Oo, segurado..."

"Seguradong-segurado?"

Natawa naman si Dakila sa kakulitan niya.

"Hmm... So, anong language niyo rito? Diba merong mga gano’n kapag sa Isla?" she asked curiously.

"Oo, Itbayat ang tawag sa salita namin..."

"Care to share?" she smiled at him.

Umuklo si Dakila at iniabot ang kanyang labi dahilan upang manigas siya sa kinauupuan. Hahalikan ba siya nito?

"Wait!" umatras siya at kaagad na tinakpan ang bibig, "Hindi pa ako nakakapag-toothbrush!"

Kumunot naman ang noo ni Dakila sa naging reaksyon niya. Habang siya naman ay biglang naalala ang halikan nila kanina ng binata. Ngayon pa talaga siya nakapag-isip about toothbrush!  Eh, naglaplapan na sila kanina.

"Mamaya ka na mag-toothbrush pagkatapos nating kumain..."

Nanlaki naman ang kanyang mga mata. So, tuloy na talaga ito? Sure na ba? Dito talaga sa hapag-kainan?

"S-Sige... Ikaw ang bahala" inilapit niya ang mukha kay Dakila at inalis ang kamay sa bibig.

Dahan-dahan niyang ininguso ang labi at pumikit. Ilang segundo pa ang nagdaan na wala manlang halik na dumating. Wait, ano bang ginagawa ni Dakila?

Idinilat niya ang isang mata at tiningnan ang binata na nakatitig lang sa kanya. Magkasalubong pa ang dalawang kilay nito.

"Amara? Bakit ka nakanguso?" tanong nito saka kinuha ang isang butil ng kanin na nasa gilid pala ng kanyang labi.

Hindi naman kaagad nakaimik si Amara. Shit! Kung pwede lang sanang bigla nalang maglaho!

"May kanin ka sa labi mo. Ito oh" ipinakita ng binata ang hawak nito sa kanya.

"Ah! Haha! Oo, sabi ko nga! A-Ano kasi... M-Makati ang labi ko. Tama! Medyo makati. Ganito ako kapag makati ang labi ko..." nauutal niyang paliwanag.

"Bakit? Allergy ka ba sa hipon? Hala, sana sinabi mo..." kinuha nito ang mga hipon na inilagay sa kanyang plato kanina, "Magluluto nalang ako ng bagong ulam. Pasensya ka na Amara"

Nakonsensya naman siya sa nagawa. Bakit ba naman kasi ang landi kong mag-isip!

"Naku, huwag na Dakila. Ayos lang naman ako. Sa ibang bagay ako allergy hindi sa hipon..."

"Ah ganun ba?" bumalik ito ng upo sa silya, "Akala ko kung ano ng mangyayari..."

"Mag-kwento ka nalang about sa tribo ninyo..." pag-iiba niya ng usapan na tinanguan nito, “Hay naku! Amara. Maghunos-dili ka!”

Masaya lang silang nag-usap ni Dakila tungkol sa tribo nito. Ipinaliwanag naman ng binata ang kanilang mga tradisyon at ang tungkol sa kanilang lenggwaheng Itbayat. Marami pa siyang itinanong rito na malugod namang sinasagot nito. Katatapos lang niyang kumain nang tumayo si Dakila. Busog na busog siya. Ang sarap ba naman magluto ng binata. Total package na talaga!

"Gusto mo ng magpahinga?" tanong nito saka inabutan siya ng tubig.

"Kung pwede?" nahihiya niyang sagot rito, "Salamat nga pala sa pagligtas sa akin, Dakila. Kung wala ka roon, patay na sana ako ngayon"

Hanggang ngayon, palaisipan pa rin sa kanya ang nangyaring aksidente. Wala naman siyang naging kaaway sa business industry. Wala rin siyang maalalang taong inapakan niya para ipapatay siya.

"Kahit sino ay gagawin ang ginawa ko" sagot nito at nagsimula ng magligpit.

"Salamat parin" wika niya na nakatingin lang kay Dakila na pumunta na sa lababo upang hugasan ang mga plato.

"Okay lang bang malaman kung anong nangyari sa'yo?" tanong nito habang nakatalikod at kasalukuyang nagbabanlaw ng mga pinagkainan nila para hugasan.

"Sumabog ang sinasakyan kong private plane papuntang Denmark" sagot niya na nangalumbaba.

Napatigil naman ang binata sa pagbabanlaw at napalitan ng pagiging seryoso ang mukha. Maya-maya pa ay muli itong nagsalita.

"Nangyayari talaga minsan ang aksidente. Ang importante, buhay ka" lumingon ito sa kanya at matipid na ngumiti.

"Hindi rin... Bago nangyari ang pagsabog... M-May nagtangkang p-pumatay sa'kin" sagot niya at malungkot na napabuntong-hininga.

Hanggang ngayon, natatakot parin siya. Hindi niya akalain na mangyayari iyon sa kanya. Ramdam niya ang kabog ng dibdib.

"Wala naman akong maalala na may nakaaway ako o may inapakan akong tao. Hindi ko alam kung bakit ito nangyayari sa akin" dagdag pa niya na nagsisimula nang mangilid ang luha, "Pwede bang dito na muna ako, Dakila? Pansamantala lang naman. Aalis din ako kapag maayos na ang sitwasyon. I just need to call my friends then uuwi na ako"

Tumango naman ang binata sa sinabi niya na katatapos lang maghugas ng mga plato.

"Huwag kang mag-alala. Ligtas ka na ngayon" tumabi ito sa kanya saka tinapik ang balikat niya, "Pwede ka ring manatili rito hangga't gusto mo"

"Salamat, Dakila" seryoso niyang wika.

"Kanina ka pa nagpapasalamat, Amara" natatawang sagot nito.

"Eh, anong gusto mo? Yakapsul?" tanong niya sa nang-aasar na tono, "O di kaya ay kispirin?"

"A-Ano? Ya-yakapsul?, Kis-Kispirin?" nakakunot-noo nitong tanong.

"Oo, Sabi mo kasi kanina pa ako nagpapasalamat. So, naisip ko na baka iba ang gusto mong gawin ko" paliwanag niya saka kumindat rito.

"Wala naman akong ibang ibig sabihin sa sinabi ko" katwiran pa ng binata.

"Alam ko, inaasar lang kita" kinurot niya ang matangos nitong ilong na ikinatawa ng binata.

"Magpahinga na tayo, gabi na" hinuli nito ang kamay niya at kinarga na siya papunta sa isang silid.

"Shit! Anong gagawin namin? Ito na ba iyon? Isusuko ko na ba ang bataan?!

Napahagikhik siya sa naisip. Kung ngayon na nga mangyayari ang inaasahan niya, okay lang. May nararamdaman na siyang attraction sa binata at nasa wastong gulang na siya para gawin ang bagay na iyon. Isa pa, kailangan niyang magbuntis at magkaanak. Kung anuman ang maging resulta ng gagawin nila, mapapanindigan niya ito.

"Dito ako sa itaas. Ikaw, dito sa baba. Kung hindi ka komportable, pwede naman na doon na ako sa sala" inilapag siya nito sa kawayang higaan.

"Wait, does it mean na hindi kami magkatabing matutulog?!"

Tiningnan niya ang kama na gawa sa kawayan. Double deck ang style nito. Na may nakalagay na manipis na kutson. Tamang-tama lang upang hindi sumakit ang likod niya sa paghiga. May hagdanan din ito sa gilid na nagsisilbing daanan.

"H-Hindi! Dito ka lang..." kaagad na sagot niya.

"Paano kita lalandiin kung hindi mo ako tatabihan?!"

"Segurado kang okay lang?" tanong nito na inaayos na ang mga unan niya at tumalikod papuntang kabinet upang kunin ang bedsheet na gagamitin niyang kumot.

"Oo, okay na okay lang talaga!" tinanggap niya ang iniabot nitong bedsheet.

"Okay lang din na buntisin mo ako kaagad!"

"Sige, tawagin mo lang ako kapag may problema, nasa taas lang ako. Matulog ka na rin" wika nito na ginulo pa ang buhok niya.

Pumunta na ito sa gilid ng kama na may hagdanan at aakyat na sana nang tawagin niya.

"Dakila, wait lang!" hinawakan niya ito sa kamay at makailang beses na napalunok ng sariling laway.

Ito na, ito na talaga. Kakapalan na niya ang mukha. Alang-alang sa kapakanan ng magiging anak niya! Ng future niya! Bahala na! Alam niyang mabibigla ang binata sa kanyang sasabihin pero kailangan niyang subukan. Isa pa, wala na siyang oras. It's either now or never!

"Ano iyon, Amara? May kailangan ka ba?" humarap ito sa kanya at seryosong nakikinig sa susunod niyang sasabihin.

"Pwede mo ba akong..." napalunok siya bago nagpatuloy, "Buntisin?"