KABANATA-7

Kung nung unang araw sa trabaho, ang pumukaw ng kanyang atensiyon ay ang napakalaking istruktura ng hotel resort, ngayon naman ay ang malawak na dagat. 

Habang binabagtas ng shuttle service ang bahaging buhanginang parte ng shore ay hindi naalis ang tingin niya sa dagat. 

Nang-eengganyo ang asul na asul na kulay nito. The morning sun rays hitting the water surface reflecting gleaming effect. Kumikinang iyon na para bang tinitirhan ng libong bituin. Kaysarap sigurong maligo sa malinis na tubig nito. 

Hanggang sa pumasok na ang shuttle service sa mismong property ng hotel. Her second day at work. Kahapon ay maraming kagulat-gulat na pangyayari. Nawa’y maging iba naman ang istorya ngayon. A little bit more tame and peaceful. 

A little bit wiping of her table and chair saka ay naupo na siya. Had things to do so she became totally occupied of her work. 

Ilang sandali pa ay may dumating na VIP. Muli ay ang pagparada ng luxury BMW car sa harap ng hotel. The CEO had just arrived. 

Ang posibilidad na muli ay magtama ang tingin nila ni Jarred. Muli ay ang pag-usbong ng kabog sa kanyang dibdib. Hindi niya mapigilan at hindi niya makontrol ang sarili. Hindi na nga yata talaga papanatag ang kanyang loob at kakalma ang kanyang dibdib sa tuwing nariyan ang presensiya ni Jarred. 

There were just too much conflicting emotions running inside of her everytime. 

Ang may kahulugang tingin at ngiti sa kanya ng mga kasamahan sa front desk.. Iniintriga pa rin siya ng mga ito. Napakamalisyosa ng mga isip. Kung alam lang ng mga ito ang totoong dahilan kung bakit siya nagkakaganoon. 

Ang tungkol sa nangyari sa pagitan nila ni Jarred ng gabing iyong kapwa sila nakalimot sa sarili. Pero wala naman siyang intensiyong magkuwento. Wala siyang dahilan para magpaliwanang ng sarili. As well, hindi niya yata kayang pagkatiwalaan ang mga ito.  

Kung puwede lang sana siyang maging manhid sa presesnsiya nito. Kung puwede lang maging bulag na para bang hindi niya ito nakikita. 

Kung puwede lang na huwag na lamang siya nitong pansinin at batiin. Nang hindi siya maobligang bumati rin pabalik. Mas may paraang maiwasan sana ang isa’t isa. 

But sad reality, bilang empleyado sa hotel nito ay kailangang parati siyang magbigay galang dito every encounter. 

She had to give respect every time he would walk across the lobby area. Lalo na kung ito pa ang unang ngingiti, papansin at babati sa mga personnel sa front desk. 

Of course, she was part of the counter. Kayat paano niya ito tuluyang maiiwasan?

In spite that she didn’t have to report to him personally for the job, seeing him every day was just much to bear. Nagpapaalala ng nangyaring iskandalo. Na gusto na lamang niyang ilibing sa limot. But she was just half of the puzzle. Wala siyang magagawa if he had other plans in mind. Huwag po naman sana nitong ipagkalat sa buong resort ang nangyari. Hope he’s not the gossip type who loved intrigue, scandal and rumors. 

    

Nakita niya ang pagbaba ni Jarred mula sa kotse. She gasped for air the very instance na napansin niyang tumitingin ito sa may direksiyon ng reception desk. Sa lugar na kinaroroonan niya. 

Pagkapasok nito sa glass door entrance ng hotel ay agad nagtama ang kanilang mga tingin. He was eyeing for the front desk. Why? God! 

She must admit, hindi pa rin niya magawang i-ignore ang malakas nitong dating. Very handsome in his blue business suit. Bagay ang patterned necktie nito in vivid red shade. He just epitomized presence, authority, power and of course, undeniable charm. 

Alam niyang at this very moment, higit pa sa dahilan na may namagitan sa kanila ang dahilan ng malakas na kabog sa kanyang dibdib. She couldn’t deny it. May atraksiyon pa rin siyang nararamdaman para rito. 

But who didn’t have? Ang mga empleyadong mga babae ay evidently kinikilig parati sa presence niya. Napapatingin sa kanya at name-mesmerize. Maging mga guests sa hotel.

Dumiretso na ng tingin si Jarred pagdaka. Ngunit laking gulat niya na ng nasa tapat na siya ng reception counter ay bigla itong bumaling sa kanila. 

She swallowed hard. His eyes straight on hers. She was palpitating. Tila mapapatda ang kanyang hininga while holding an eye to eye contact with him. Sabay ay bumati ito sa counter area. 

“Good morning girls,” with his deadly smile sa baritonong boses. 

“Good morning Sir,” sagot naman nilang tatlo. Kilig to the bones naman ang kanyang mga kasama. He’s just one hell of a good-looking guy. Her heart skipped beats nang maramdamang ang mga mata nito ay sa kanya na lamang nakatitig. Was the greeting meant mainly for her? 

   

Hanggang sa muli ay dumiretso na ito ng tingin at lumakad sa may direksiyon ng elevator's door. 

Sinundan pa niya ito ng tingin until he stepped in. And my!, her heart almost jumped out of her ribcage nang muli ay sulyapan siya nito. He smiled at her when he saw her still looking at him. At kinindatan pa siya nito pagkatapos. And that surprised her greatly. Ba’t ito kumindat? Ba’t kailangan siyang kindatan nito? Was he flirting with her? Well, of course not. That gesture left a hanging question in her. Ano kayo ‘yon? Para saan naman kaya ‘yon? 

   

Until the elevator’s door closed up. Saka na ito tuluyang nawala sa kanyang paningin. 

     

Buti’t hindi iyon nakita ng  kanyang mga workmates. Or else lalo pa nila siyang iintrigahin. May bigla kasing guest na nag-approach sa counter just seconds after dumaan at bumati si Jarred sa tapat nila. Both of them had their complete attention to the inquiring guest. 

Before lunch break…

May lalaking lumapit sa counter. Si Mang Tasyo. Kilala niya ito bilang messanger sa hotel. Cum gardener na rin dahil minsan ay nakikita niya itong sumasama sa mga nagme-maintain sa greenery.

 

The three of them were looking at him as he approached the counter. 

“Ikaw ba ‘yung bagong receptionist.” He straightaway asked Celia. Siguro, dahil sa matagal na nitong nakikita ang kanyang ibang mga kasamahan  kayat may ideya na itong  siya ang bagong desk clerk.

    

“Opo. Bakit po?”

“Miss Celia Mendoza, hindi ba?”

Tumango siya.

“Pinapapunta ka sa executive’s office. Pinapatawag ka ni Sir del Prado.”

Napamulagat siya. Biglang kinabahan sa narinig. 

“Ho!, ba-bakit daw po?,” gulat siya at hindi makapaniwala. Ano naman ang dahilan at pinapatawag siya sa executive’s office? And of all people, si Jarred pa talaga at sa office pa talaga nito mismo. A puzzle piece for her. Dahil wala siyang maisip na posibleng dahilan.

Umiling ito. “Hindi ko alam eh. Napag-utusan lang kasi ako.”

“W-Wala po bang sinabi kahit na ano?”

“Wala eh. Sige, agad ka na lang pumunta roon. Mauna na ako.” 

    

Pansin na niya ring all eyes and all ears ang kanyang dalawang kasama sa reception desk. Animo’y may katakam-takam na tsismis na nais masagap. Haykz! Sure mang-iintriga na naman ang mga ito. At parang pinagdidiskitahan na talaga siya ng mga ito. 

     

Marinig niya lang ang pangalan ni Jarred ay tila nagreregodon na ang kanyang mundo. 

   

“Hala ka, ba’t ka naman kaya pinapatawag?,” si Janina.

   

“And take note, sa head executive’s office talaga. And no less than Sir Johnny Reid ang nagpapatawag.”

    

Grin on their faces. Malicious and irritating. 

“Hindi ba pumunta ka kahapon sa office niya? That package thing. Hala, alam kong ginagawa ni Sir na love nest ang executive’s office. Baka natipuhan ka. Celia, this is it. Gumana ang powers ng beauty mo. Nakasilo ka ng prinsipe. Can’t believe,” si Janina.

     

“Girl, ano?,  gustong mag-try ng exotic food ni Sir. For a change ba?” si Rosett naman.

“Pampaalis umay siguro sa mga super gaganda at sobrang sesexy na mga babaeng madalas niyang papakin. For a change, to the extreme nga lang.”

Pagkatapos ay malutong na tawanan ng dalawa.

Poker face na lamang siya. Pinipilit huwag magpaapekto.

“Baka naman Celia, panty mo pang manang. Or fainted in color. Or worn out at may butas pa. Sayang naman kung mate-turn off lang si Sir. Kung sa huling cover na tatanggalin niya bago makuha ang kabibe ay iyon ang makikita niya,” si Janina. 

“Ikaw din, baka ginto na maging bato pa,” si Rosett. 

And this two. Parang ang dalawang evil stepsister ni Cindirella. Sarap pag-untugin ng mga ulo. Ang babastos ng mga bibig.

    

“I have T back panties in my locker. Palit ka, pahiramin kita. Ah, I-I mean sa ‘yo na lang pala,” si Janina na naman.

   

“Hoy…!, why do you have that?,” the other evil stepsister.

    

“You know, you can never tell when an intimate battle comes your way. Buti na ‘yong handa. Lalo na at kung type ko ang guy. Ayaw ko kayang mapahiya. And I want him to keep coming back for more.”

   

“Yak!!! Kadiri. Ang halay mo sis.”

   

“Wow, virgin Rosett. If I know…”

    

“Hoy, huwag mo kong itulad sa ‘yo ‘no. Dalagang Pilipina ‘to. Hindi ako ganyan kabulgar. Dahil kapag gumawa ako ng krimen, pa-secret. Sure walang makakaalam. Kayat may clean image akong pinoprotektahan.” 

Sabay halakhak ng dalawa na parang lukaret.

Huminga siya ng malalim. She guessed that was it. She intended to do as she was told. No choice anyway. Kung pinapatawag sa executive’s office eh ‘di pumunta. 

“Celia, kwento ka ha pagkatapos niyo kung anong lasa ng langit. At kung ang performance level ba ay pang hell or pang heaven and beyond.”

The two and their mischivous grin.

Pilit lamang siyang ngumiti.  Nakakairita.

Off she went to the elevator’s door. Kahit pa ba puro daga ang laman ng kanyang dibdib. 

   

“Hoy Celia!,” si Janina na tinawag siya on her way. “Ano?, magpalit ka muna ng undies. Red color ‘yon. Favorite ni Sir,” she winked. 

Tawa na naman ang dalawang evil stepsisters na parang nakakaloko.

    

She grimaced. Saka inirapan na lamang ang mga ito. Ano ba’ng pinagsasabi ng mga lukaret na ‘to? Hindi na niya  lamang pinansin ang pagtawag nila. They were not helping at all.

     

Bumukas na ang elevetar’s door. Mabigat ang mga hakbang ng paang lumulan siya. Pinindot ang fifth floor button. Fear of the unknown. Ito ang lalong nagpapakaba at nagpapabagabag sa kanya. Ang pagiging clueless sa tunay na dahilan at pinapatawag siya, at si Jarred pa mismo ang nagpapatawag sa kanya? 

   

Ano?, sisisantihin siya? Wala siyang maisip na dahilan kung sakali kundi ang encounter niya sa girlfriend nitong sukdulan ng sungit. Ano?, kasalanan ba niya kung wrong timing siya na pagkapasok sa executive’s office ay may intimacy palang nangyayari. Or rather, kalaswaan. Hotel ba ‘yon o office? Sana naman ay hindi tumalima si Jarred sa saltik ng ulo ng girlfriend. Huwag sana nitong i-tolerate ang pagiging palalo at abusado ng kasintahan.

Teka, a minute, naisip niya. Baka naman sisisantihin siya nito para ma-eliminate siya sa hotel. Para hindi mabulgar sa girlfriend nito ang tungkol sa nangyaring intimacy sa pagitan nilang dalawa? But who would tell her then? Surely not her. Hindi niya i-eexpose ang sarili sa iskandalo at kahihiyan. Sana maisip nitong wala naman siyang mapapala kapag ginawa iyon. So he should brush off the suspicion. Dahil mas kahihiyan sa panig niya kapag nabulgar iyon. 

O baka naman simpleng kagagalitan lang siya nito at pagsasabihan dahil sa pagpasok niya ng executive’s office ng hindi kumakatok muna. Simpleng exercise ng proper manners sa trabaho.

  

But not her fault. Ang sekretarya mismo nito ang basta na lamang tumulak sa kanya papasok.

Teka, naalala niyang kinindatan siya nito kaninang umaga. No way! Hindi naman siguro ito nakikipag-flirt sa kanya.

Type ba siya talaga nito? Na pinapapunta siya nito sa office nito to seduce her? Looking for a round two ng nangyari sa kanilang intimacy? Ganoon na ba talaga ito kababaero at papatulan kahit sino? Adventurous? Pervert? Exhibitionist? Ano pa ba?

Hell, hindi na mauulit pa ang pagkakamaling iyon. Hindi siya lasing at walang dahilan para bumigay siya sa mga advances nito kung sakali. 

Lalo lang lumalakas ang kabog sa kanyang dibdib. 

The suspense was killing her. This guessing game was a torture.

Then his image came flashing back in her mind. His warm smile, his hypnotizing dark eyes, his captivating red lips. And his body every woman would die for—a body of a million muscles. And his proud pistol for sex. He’s a lot more gorgeous being naked.

Naku po, lahat lahat na lang ng imaheng nakita niya ng gabing iyon ay biglang bumabalik sa kanyang alaala. Lasing siya ngunit nang makita  ang hubad nitong katawan ay tila nagising ang lahat ng kanyang mga senses. In hundred percent function.

Tuloy ay napa-sign of the cross na lamang siya. 

Nag-alinlangan sa sarili. May antidote ba siya sa angkin nitong irresistibale charm? Kaya ba talaga niya itong tanggihan kung sakali at akitin siya nito? 

Kung sakali ay huwag naman po sana siyang magaya ng gabing iyon. Ang panghinaan dahil sa angkin nitong deadly appeal and manly presence?

Muli ay  napa-sign of the cross siya. Gabayan nawa siya ng Diyos at gawing matatag sa kung ano mang tuksong paparating sa kanyang daan. Huwag nawa sana siyang panghinaan sa presensiya nito kung may balak man itong hindi kaaya-aya.

     

Muli ay nasa may pinto na siya ng executive’s office ni Jarred. Nakatayo lang siya roon. For how long, she lost track. 

Hanggang sa muli ay ang pagsulpot ng sekretarya nito mula sa kanyang likuran. Ano, nag-CR na naman kayat wala sa table? May UTI ba si secretary? O may sakit sa bato?

Nakangiti  ito habang palapit sa kanya. In-extend naman niya ang kamay at hinarap  ang palad rito. Hinted na huwag nitong gawin at ituloy kung may balak na naman itong itulak siyang papasok.

Ngunit nakangiti lang nitong banayad na binuksan ang pinto ng executive’s office door.

“Huwag kang mag-alala. Wala yung tigress. Pasensiya ka na kahapon. Hindi ko kasi alam na nasa loob si Ma’m Candice. Nasalisihan yata ako ng magbanyo ako.

She smiled back shyly.

“Okay,” sagot niya.

Saka ay iginiya na siya nito sa loob.

  

“Celia,” ang baritonong boses ni Jarred na nakaupo sa executive swivel chair nito at tila hinihintay na siya. 

Animo ay nakakita siya ng multo. Tila naninigas ang kanyang mga tuhod. “S-Sir,” she stammered.

He gave a nod for the secretary to go out and leave them. 

“Kanina pa kita hinihintay.”

Oh my, moment of truth. Para saan ba naman kasi ang meet na ito? “A-Ah, s-sorry Sir kung natagalan ako.” 

Naku po! Those pair of eyes looking tantalizingly at her. O sadyang naturally ay may hypnotic power lang ang mga iyon?

“Miss Celia Mendoza, right?,” si Jarred.

     

“Y-Yes Sir,” hindi pa rin siya panatag under his presence.

“Have a sit Miss Mendoza,” anyaya nito sa visitor’s chair ng  executive table. Saka ay tumalima naman siya at naupo. 

“I believe you still remember me Miss Mendoza?”

Napasinghap siya. Oh my! Why? No, not the topic.

“O nakalimutan mo na ako?”

Muli ay lihim siyang napasinghap. For he seemed keen in studying her reaction. And really that question! 

Ayaw na niya sanang maalala pa at pag-usapan ang  tungkol sa bagay na iyon. And his motive? Kukutyain ba siya nito at iinsultuhin? For giving in that easily for a one-night stand. At na nakuha nito ang kanyang pagkabirhen. 

Didn’t know what to say so she remained silent. 

“Since that last meet ay hindi na kita nakita. I tried to look for you but you were nowhere to be found. Not for any reason Miss Mendoza, gusto ko lang humingi ng formal apology sa iyo sa nangyari. Ako ang lalaki and the less intoxicated kayat ako ang may sala. At alam kong hindi sapat ang paghingi ng tawad para mabayaran ang pagkakamaling iyon. Still accepting my apology will lessen my guilt.”

     

Medyo nagulat pa siya sa narinig. Must admit, hindi niya ito inaasahan.

Far-fetched sa panig niya na hihingi ito ng tawad.

“K-Kalimutan na po natin ang nangyari Sir.”

“Alam kong marami na ‘kong nakasamang babae. Spent magical nights with them. But they were willing and would at times even initiate the first move. Walang impluwensiya ng alkohol o anuman. Isa pa’y hindi nila lahat first time. Marahil ang isang malaking dahilan kung bakit ako binabagabag ng konsensiya. Sa mga babaeng tulad mo, alam kong I have taken something so precious. Bagay na hindi inilaan para sa akin. Kundi sa isang espesyal na lalaking pakakasalan mo. At sinira ko ang maganda at dalisay mong hangarin na iyon.”

Alam niyang ang tinutukoy nito ay ang kanyang pagiging birhen. 

“T-Tapos na po ‘yon Sir. Wala na po tayong magagawa para maibalik ang nangyari.”

     

“And the least I can do is ask for an apology. Kaya mo bang tanggapin ang paghingi ko ng tawad Miss Mendoza?”

Nako-conscious man siya sa mataman nitong pagtitig ay nag-angat na rin siya ng mukha to meet his eyes. 

“Y-Yes Sir, apology accepted,” para na rin matapos na ang usapan.

He smiled wide. Like it’s genuinely  from the heart.

“Glad to hear that. And I hope being your boss didn’t pressure you to say that. Pero kung sa puso mo ay hindi mo pa rin ako napapatawad. I want you to be honest with it.”

Umiling siya. “I did my best to move on in life. Put behind the past. Sana ay magawa na rin po ninyo ‘yon Sir. As I said, nangyari na iyon at wala ng paraan pa para maibalik ang lahat. Hindi naman po nangangahulugang katapusan na ng mundo para sa akin ang nangyari.”

Again he smiled. “Glad to hear that spirit. I admire you for that. For sure, makakabawas iyan sa konsensiya ko. And in any way that I could be of help to you, any, please don’t hesitate to come forward. Malugod akong tutulong. Nang makabawas kahit papaano sa atraso ko sa ‘yo?”

She retuned him a faint smile. “S-Salamat po Sir.” While nodding her head.

Dahil sa pagiging mayaman ay inakala niyang matapobre si Jarred at ang pamilya nito. Na may attitude issue. Mali pala siya. Nakilala niya  si Doña Augustina at totoong napakabait at napakamatulungin nito. Samantalang si Jarred ay humingi pa ngayon ng tawad sa kanya. She had done him wrong judgement. Napaka-down to earth pala nito para humingi pa ng tawad at amining nagkamali ito.

“A-Ah, wala na po ba Sir? M-May I go now?,” para makawala na siya sa presensiya nito. In spite that they had settled their issues, may bagay pa ring tila nagpapakaba sa kanya sa presensiya nito. Ang mga mata nitong nakatingin at nagmamasid sa kanya. She would get conscious and didn’t know why.

   

“A-ah yah, sure, you may…”

    

Akma na siyang tatayo at tatalikod. When…suddenly.

    

“Ah, sandali…,” si Jarred.

   

Pumihit siyang muli at humarap  dito.

     

“I’m about to have my lunch,” habang tumitingin sa rolex watch nito.

“Magtatanghali na. Did you take your lunch.”

     

She grinned faintly. “Mamaya pa po ako. Salitan kami sa reception. Mauuna ang mga kasama ko.”

     

“Don’t bother. You will have lunch with me. Tatawagan ko lang ang HR department to excuse you,” and did dial the phone.

    

“A-Ah no need Sir. H-Huwag na po. O-Okay lang po.”

     

But he continued in telling the HR. In-excuse ito telling she’s with the CEO and there's no definite time for her return to work.

    

“I insist Miss Mendoza. Makabawas man lang sa atraso ko.”

    

And how could she refuse. When it’s the CEO, the highest in office. Mukhang determinado ito sa pasya. At hindi na mababago ang isip.