Chapter 6

My sweet Naomi,

Happy 18th birthday, my little one! Kumusta ka na, Anak? I'm sure ngayon, ang laki-laki mo na! You're a young lady now! I presume, you're probably in your last year of senior high. But I can still vividly imagine na mahilig ka pa ring magbasa ng pocketbooks, o sumulat ng poems o kaya ng kanta, o gumawa ng design regarding interior designing . . . tulad ng paborito mong hobby noon. Have you tried other sports? I know you're curious to some sports way back, and there are certain sports na gusto mong subukan . . . or perhaps you've moved on from your passion? Have you fallen in love, Anak? Naku, surely, marami ka nang manliligaw niyan! I know deep down that you would've grown into a strong independent lady. But I suggest, as of now, huwag munang mag-boyfriend, a! Not until you're in your in college years. I'm sorry, I can't be there to give you advice about that from now on, but I'm sure, na kung sino man ang piliin mo, he'd be a wonderful person. That he'll love you, cherish you, and protect you just like how I love you, my little one. That you'll both grow together to God, and your future offsprings.

How's your dad? Is he still the same? Throughout the years, I've always pray for him to change too, Anak. I hope he hasn't hurt you as the years passed by. Alagaan mo ang Daddy mo, ha! Love him and his imperfections, Naomi. Kasi kahit baliktarin mo ang mundo, he's still your dad, and nothing . . . as in nothing . . . will ever come close to his heart except you.

I love you, my sweet Naomi. I'm sorry I left you a burden that wasn't suppose to be carried alone.

Paalam,

Mommy.

I wiped away my tears as I reread Mom's 7th letter for me this year. This is what I occasionally do everytime nami-miss ko si Mommy.

I still hated her for her selfish acts, but despite the hate, my longing for her has overpowered my hatred.

Pagkatapos kong mabasa yung huling letter ni Mommy noong namatay siya, agad akong tumayo at hinalungkat ang cabinet ko para makita ang mga tinutukoy ni Mommy sa sulat.

I was surprised when I saw a big box hidden in the furthest corner of the cabinet. Sobrang tago niya to the point na hindi mo mapapansin na isang box pala iyon kung hindi mo hahalungkatin mabuti yung cabinet.

Hinatak ko palabas yung box. Sumabog ang laman niyon dahil nasira ang box pagkahatak ko. I was surprised to see so many white envelopes scattered on the floor. May big brown envelopes, too.

Kinuha ko ang isang puting envelope na kumalat malapit sa akin.

In the envelope, may date na nakasulat sa labas. Inikot ko ang sobre at masuring tiningnan iyon.

The date is set on my birthday but on a different year. I looked at the other envelopes and pare-parehas nakasulat sa labas na may iba't ibang taon, and sa rami nito, siguro aabutin na ako ng thirty or fifty years old kung naka-set to every birthday ko.

Did Mom wrote this all? When did she had the time to write letters? Akala ko, she's too busy from work and house duties that she couldn't even help me with my homeworks anymore. Did she forecasted all of this? Matagal na ba akong gustong iwan ni Mommy?

My tears started falling again. Ang sakit-sakit makita si Mommy sa loob ng kabaong na iyon. Mommy was my safe haven. She was my protector, but she didn't love me enough to persevere this lifetime. Mom didn't trust God that much. She left me while I was eleven. I was struggling that time too, but she didn't care.

Since then, every birthday ko binabasa ko yung letter na ginawa ni Mommy for me on that year. Halos same contents, but highlighted doon ang paulit-ulit na paalala ni Mommy about kay Daddy. Maraming letters iyon. Since I was twelve years old, and now I'm eighteen, and up until my future years, for sure aabot ang sulat ni Mommy.

Humugot ako ng malalim na hininga. Ipinasok ko sa loob ng Bible ang sulat ni Mommy this year. Kasama rin ng sulat na iyon ang susi para mabuksan yung safe box and insurance papers ni Mommy. She already saved enough money for my college year, kaso nga lang, maagang nawala si Mommy. Mommy left prepared though, inayos niya na rin sa bangko ang pera. In her will, it states that until I became eighteen, that's the time the bank can release its trust funds to me.

Until now, I never told Daddy anything. Hinayaan ko lang si Daddy sa shadows just as Mommy suggested.

Hindi ko sinabi kay Daddy, hindi dahil wala akong tiwala sa kanya kundi dahil alam kong sa kalagayan niya ngayon, hindi rin makakatulong na malaman ni Daddy iyon.

I sighed as I fixed my things up. Ma-la-late na ako sa school at kailangan ko na talagang magmadali.

I caught Daddy cooking eggs and ham in the kitchen. He was humming some weird tune habang iniikot yung itlog sa frying pan. Nakatalikod siya sa akin kaya hindi niya ako napansing pinagmamasdan siya.

Mahigpit ang kapit ko sa dalawang strap ng egg backpack ko. I kept my emotions together. This happens almost everyday. Ang sakit sobra dahil naawa ako sa kalagayan namin. Why can't we be like normal father-daughter relationships?

I wanted to hug Daddy so much. To let him feel my presence. To show him how much I love him kahit sinasaktan niya ako. Daddy is the only family I have. My own flesh and blood family. Never kaming tinuring pamilya ng father-side family ko. My mother-side family left this country. Wala sila ngayon dito. After they heard what happened, agad silang nagsiuwian dito para makiramay. They knew how my family was. Kaya noong nakakuha sila ng pagkakataon, they suggested me to go with them back to Canada. Mas maganda ang buhay roon, at mas maaalagaan ako like how my mom would've want . . . I wanted that, too. But everytime I'd see my dad, suffering alone, I realized, hindi ko kayang iwanan siya.

I still love Daddy. He's imperfect just like most dads are. He's brutal and a demon, pero as I promised Mommy, hindi ko pababayaan si Daddy. Iintindihin ko siya just like my mom. But I won't be like her. Hindi ako susuko porke't nahihirapan na ako. Hindi ako susuko kahit magkasakit ako. Lalaban ako at maniniwala akong tutulungan ako ni God ayusin ito hanggang sa dulo.

In His time, He'll touch Daddy's heart.

"Daddy, mauuna na po ako. May club meeting pa po ako for volleyball championship."

Pinatay niya yung stove. Hinarap ako ni daddy. Inangat niya yung platitong may itlog at ham doon.

"Hindi ka ba muna kakain?" Nagtitimpi ang tono ng boses niya. He's trying to keep it in together.

Gusto kong umiling kasi nagmamadali na talaga ako. Pero sa inaasta ni Daddy, alam kong kapag tinangihan ko siya, lalo lang siyang magagalit.

"Mukhang masarap ang niluto mo, Dad. Sige, kakain na lang muna ako." Agad akong umupo sa kainan.

Inilapag ni Daddy yung platito sa harapan ko bago niya inilapag yung isa pang platito sa harap niya at umupo.

Nagmadali akong kumain. Ramdam ko ang paninitig ni Daddy sa akin.

Peke siyang umubo kaya napaangat ako ng tingin sa kanya.

"So, kamusta na ang volleyball mo? Captain ka na ba? Sa championships ba, ikaw ang head captain?" he casually asked.

I shrugged at ngumisi nang napakalaki sa kanya. "I'm not sure, Dad. Sa pagkakaalam ko kasi, candidate na ako. Maybe after this training, i-a-announce yung lalaban for championship. At saka nag-re-ready na kami sa preliminary round, Dad. So, kung makukuha ako for preliminary, then ako na talaga ang magiging head for championships."

Tumango siya. Nagsalin siya ng tubig at agad iyong ininuman.

"Mapagmamalaki na ba kita ngayon? O bibiguin mo pa rin ako? Wala ka pa ring silbi?" he casually dropped as if no big deal at sanay na siyang nabibigo.

Napahinto ako sa pagkain. Mariin akong pumikit dahil alam kong wala na, tapos na ang silent breakfast. I lost my appetite immediately. It made me regret the pity I felt just now. Oo nga pala, Daddy thinks low of me and his point of view will never change.

I'm a shame to the family. He can't be proud of something because I achieved nothing, yet. That's why I'm also aiming high. I want to make Daddy proud. Kahit for championships. I have to make Daddy proud. Dahil baka for once, he'd notice my achievements.

"Dad, hindi kita bibiguin. Gagawin ko po talaga ang best ko para mapili." Kinain ko na ang huling subo at nagmadaling kinuha ang bag.

"Uhm, una na po ako," nag-aalinlangan kong paalam.

Hindi ako tiningnan ni Daddy. Tumango lang siya at hinayaan akong umalis.

Pagkalabas ko ng bahay, doon pa lang ako nakahinga nang maluwag.

Pagkadating ko sa school, naninibago ako sa vibes. Parang hindi ako sanay na ganito sila ngayon. Bawat hakbang ko, bulungan sila nang bulungan habang nakatingin sa akin. I sighed. Hahayaan ko na nga lang sila. Diyan naman sila laging masaya. Ang magtsismisan.

Itinago ko na lang ang kahalati ng aking mukha sa mga librong hawak ko. Sumulyap ako sa likod at napasinghap nang tumama ang katawan ko sa ibang tao.

"Watch it, nerdyshit," angil ng natamaan ko.

That voice! I groaned when I realized kung sino ang natamaan ko.

Kung mamalasin ka nga naman, o. Malas talaga.

"Sorry." Hindi ko na siya hinarap.

Treat her like an air and pray for her in your mind silently, Naomi.

Nichole Lemirez, my number one enemy. I don't even know why, but ever since sumali sa ako sa volleyball team, mainit na talaga ang dugo niya sa akin. Lagi niya akong pinag-iinitan. Binu-bully. Lagi niya ring kino-compare ang sarili niya sa akin! To the point, pati boobs ko, nadamay pa! Like seriously, is boobs part of your insecurities too?

Gusto mo rin ng big boobs? Kung makaka-boob transplant lang sana ako, then ibinigay ko na sa iyo ang laki na ito. Kaso hindi mo deserve e. Huwag na lang.

Lalo nga lang siyang naiinis ngayon to the point she resulted to physical attacks. Madalas, verbal attack lang e.

Ano naman ang kinaiinisan nito?

"Sorry? Tinamaan mo 'ko! Your sorry can't suffice the pain I felt when you bumped me!" maarte niyang paninisi sa akin. Itinuro-turo niya pa ang sarili niya para ipamukha sa aking nasaktan talaga siya.

Paka-OA naman nitong babaeng ito.

Yeah, right. As if. Kung ibang tao ka, alam kong mali ako. Pero dahil it's you . . . Nichole. I doubt, mali ako. I know for sure, intentional mo akong binangga.

"Huh? Di ba, intentional mo 'yong ginawa? Kahit alam kong intentional mo 'yong ginawa, nag-sorry na lang ako para matapos na. Kaso mukhang hanap-gulo ka." Binalewala ko na lang siya.

Avoid the mess. Huwag nang patulan. Just because you're backing down, doesn't mean, talo ka. You're just avoiding a greater mess. Dahil kapag pinatulan mo pa siya, parehas pa kayong ma-gu-guidance. So instead, don't stoop low. Hayaan mo siyang masiraan ng bait.

Nagulat ako nang bigla niya akong itinulak nang malakas. Napaupo ako sa sahig dahil doon. I winced when my butt landed on the tiled floor of the campus. Agad naman akong dinaluhan ni Shaien at humarang si Othniel sa gitna namin.

Tinulungan nila akong tumayo.

"Ang tigas din naman pala niyang ego mo, Naomi! Hindi porke't nakuha mo yung head captain position, puwede ka nang umastang parang reyna rito! Kung alam ko lang, siguro, nilandi at binola mo ang mga head coach to vote for you."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. I don't get it. Umagang-umaga, inaaway niya ako. Now she's talking nonsense stuff.

"Huh? Di ba, hindi pa tapos ang nomination for that? Saan mo naman napulot ang haka-hakang 'yan? Kaya umagang-umaga, nambubuwisit ka ng araw e!"

Pinalibutan na kami ng mga alagad niyang Bonbon Heads.

Nagulat siya sa sagot ko. She laughed with mockery. "Wala ka talagang alam, 'no? Or nagpapanggap ka lang na walang alam? Stop that charitable act, Naomi. No one believes it." Umirap siya. "Hindi ka talaga marunong makontento! You're always jealous of me! Alam ko dahil nararamdaman ko 'yon."

Tumaas ang kilay ko roon. Huh? Hindi ba baliktad? What's there to be jealous about you, anyway? Kahit nasa kanya na ang lahat, barumbado naman ugali . . . no thanks na lang, 'no? The looks, the fame, the money, and the ideal family! Wala nga lang siyang body kasi napaka-broad ng body niya. Her flat chest and plain body, puwedeng-puwede nang gawin plantsa.

Hindi ko siya nilalait. Sinasabi ko lang ang masaklap na katotohanan.

"Hindi porke't sira ang pamilya mo, kaiinggitan mo na ako, Naomi! Besides, sira na nga pamilya mo, namatayan ka pa ng nanay. Nakakaawa naman . . . " Ngumuso siya sa akin. "Tell me, did your mom really died naturally? Or nagpakamatay siya kasi ayaw niya nang mabuhay kasama mo? Pabigay ka siguro sa pamilya mo. Now I get why you're always copying me. You have a useless dad who hurts you, and no mom. Nakakaawa ka talaga! You can't even be brave para maipagtanggol ang sarili mo sa mga nanakit sa 'yo," pagpapatuloy niya. "Girls, gawa nga tayo ng charity for her."

Nagtawanan sila dahil doon.

Kinuyom ko ang kamao ko. My jaw repeatedly clenched with what she said. She's too much. Foul na itong away na ito, sa totoo lang. Huwag na huwag niyang madamay-damay si Mommy dahil wala siyang alam.

I smirked to hide my uprising anger for her. "Is that all, Nichole?" Humalukipkip ako at tinaasan siya ng kilay. "Ako ba talaga ang nagseselos sa ating dalawa? O ikaw? Remember, I haven't done anything to you. Kung ako ang napili to be head captain, then iyon ay nakita nila ang capability ko. Wala akong oras para maging coach's pet, Nichole. Just as you said, I have a fucked-up, broken family. Kaya wala akong oras makipagkompetensya sa iyo dahil busy na ako sa pag-aayos ng pamilya ko! Insecure? Ha!" I snorted. "I'm never insecure, Nichole. Lalo na kung ikokompara nating dalawa ang ugali natin. I'm way better than you in all levels. At least, everyone here knows I earned what I get. E ikaw? Kakayanin ba talaga ng pride mong isipin ng mga tao na dahil desperada ka, nananapak ka ng ibang tao para lang makuha ang gusto mo? Ewness."

Nichole was speechless. She was taken aback by my retort. Wala akong paki. She started annoying me first after all. Lalo siyang nagalit sa sinabi ko, pero hindi niya na ako nasagot pabalik.

Sumulpot din si Axl sa scene. Agad niya namang hinarangan si Nichole para protektahan.

"I'm sorry for the trouble Nichole caused."

Axl is Nichole's older brother. Alam ko naman na ibang-iba ang ugali ni Axl kay Nichole. Sa paulit-ulit niyang pagpaparamdam sa akin, unti-unti ko na rin siyang nakikilala.

Othniel's deep-low voice chuckled kaya napatingin kami sa kanya. I saw how Axl's expression changed. Mas dumiliim ang kanyang tingin. He shrugged at naunang yumuko para tumulong pumulot.

Umirap ako. I picked up the books that fell. Shaien and Othniel helped me picked up some, too. Agad akong tumayo. Pinagpagan ko ang checkered school uniform skirt ko at umambang tatalikuran na sila.

Nang magtama kami ni Nichole, I stopped for a moment.

"You know what, Nichole, if you're strong, you're strong. There's nothing wrong with being proud if you're strong, because not everyone is strong like you." pranka kong binulong sa kanya. "Pero ano naman ang silbi ng lakas mo kung wala naman si God sa puso mo para tulungan ka?"

Hindi ko na rin hinintay ang reaction niya sa sinabi ko. Inirapan ko na lang sila. Hinawi ko ang buhok ko sa kanya and cooly walked away from the scene. Othniel and Shaien followed me.

Ilan taon na ang lumipas, marami na ang nagbago. I'm not famous, but people know not to mess with me. Tahimik lang ako sa eskuwelahan. Axl and Othniel became my savior every time I was a mess. Shaien . . . on the otherhand . . . have issues on her own.

Tinutulungan naman namin siya, but we know our limits. Naiinis din kasi si Shaien if may nakikialam nang sobra.

"Hayaan mo na 'yong mga 'yon, Naomi. Inggit lang sila dahil nakuha mo ang spot ng head captain for the preliminaries," bulong ni Shaien.

Napahinto ako sa paglalakad dahil doon sa bulong niya. Nakalimutan ko iyon, a! Dapat nga pala, tatanungin ko iyan! Agad ko siyang hinarap at nagtatakang tinanong. "Huh? Kanina pa nila iginigiit 'yan, ano ba 'yang sinasabi n'yo?"

Nagkatinginan sina Othniel at Shaien. Nagtataka ang kanilang expression nang bumaling ang tingin nila sa akin.

I cocked my head to the side.

"Care to explain?" I asked.

Ngumisi si Othniel at binigyan niya ako ng isang kulay sky blue na balloon na may congratulations nakasulat sa taas.

Lalo akong nagulat sa inaasal nila. At saka, kanina pa ba iyang balloon na iyan? Ngayon ko lang napansin na may hawak siyang balloon!

"Paano n'yo naman nasabing ako na ang napili?"

Kumunot ang noo ni Shaien sa pagtataka sa inaasal ko.

"Hindi mo pa ba nababasa?" tanong niya.

Lalo akong naguguluhan. "Nabasa ang ano?"

Shaien face palmed. "Seriously, Naomi? Pinag-uusapan ka ng mga tao sa buong campus, wala ka man lang idea kung bakit? O pakialam man lang kung bakit?" iginigiit ni Shaien ang mga ito sa akin.

Umirap ako. "Hindi ako interesadong maki-chismis sa kanila. Hindi ako interesadong makasama sa gulo. "

Othniel chuckled. "Dense. Naomi, the whole school is buzzing about it. The head coach was pleased with your performance and the basketball players witnessed it. That's why, ikaw na raw ang head captain that will lead the volleyball team on the preliminaries! You deserve it, baby."

Umirap ako. Baby.

"Since when did I allow you to call me baby?"

Othniel shrugged. Yumuko siya para magtama ang mata namin. Bahagya naman akong napaatras para hindi niya tamaan ang ilong ko—o mukha ko. "Since the day you confessed to me. Didn't you proudly confessed to me that I'm your destined one?" He smirked.

Panandaliang lumaki ang mga mata ko sa inaasal niya. Kinakabahan ako at nagpapasma ang kamay ko sa halo-halong emosyon.

"Othniel!"

Umismid ako at bayolenteng napailing. Pinanlakihan ko siya ng mata at nagpapahiwatig na wala pa ring alam si Shaien tungkol doon.

He shrugged. Mapang-asar siyang ngumuso sa akin.

Ugh. Damn you!

Nagulat si Shaien kaya napahinto siya sa paglalakad. Agad niya kaming hinarap, matalim ang tingin at nakahalukipkip. Para tuloy kaming nasa Imbestigador. Siya ang nag-iimbestigate, kami ang iimbestigahan sa kaso.

"Wait, you confessed, Naomi?" paningit ni Shaien sa amin. Nanliliit ang chinky eyes niya.

Kamukhang-kamukha niya talaga si Othniel. No wonder, marami ang nagkaka-crush sa kanya. Othniel's a heartthrob, Shaien made no difference despite her attitude. She's Othniel's little sister after all.

Hindi ko na siya sinagot. Ngumisi na lang ako sa kanya. Tinalikuran ko sila at nauna nang maglakad papunta sa Dean's Office.

Pagkarating namin, inirapan ko na lang sila at pumasok na sa Dean's Office. Pinatatawag kasi nila ako kanina. And since late na rin akong pumasok, late na rin akong nakapunta sa Dean's Office.

"Bye, Naomi! Papasok na ako sa class!" masigla akong kinawayan ni Shaien at hinalikan sa pisngi.

Othniel smirked. Kinindatan niya pa ako bago ipinatong ang kanyang braso kay Shaien.

My heart raced. I know Othniel always makes my heart race, that's why I find it really unfair. After years since I confessed, Othniel still had that same reaction towards me.

In other words, I still haven't move on from this crush.

"Let's go, lil' sis!" He cooly said. "See you later at work, Naomi!"

Ngumisi ako at tumango.

Umiling-iling na lang ako. Mga baliw talaga iyon.

Pumasok na ako sa loob ng Dean's Office. Her face look stoic. Ganoon naman lagi ang mukha ng dean namin.

Kinakabahan ako sa possibilities na puwede niyang sabihin. Baka pagsasabihan niya ako dahil sa nangyari kanina?

No! I hope not. Matagal na akong pinatatawag, so baka hindi iyon. Kaso bihira lang akong mapatawag sa office kaya dapat pa rin akong kabahan.

"Good morning, Ms. Angeles." Binati ako ng dean namin. "Maupo ka."

She's too small. She looked smaller than me. If I'm around 5'2", she's probably around 4'9"? Gustong-gusto ko siya dahil ang cute-cute ng mukha niya. Plus she treated me like I'm her younger sister.

Iyon nga lang, iba ang tratuhan kapag office hours.

"Good morning po," I greeted back.

Umayos ako ng upo sa tapat niya.

Tinanggal ni Dean ang eyeglasses. Marahan niyang hinimas ang gitna ng ilong niya at mariing pumikit nang ilang minuto.

I felt uncomfortable sa inaasta ni Dean. I know, deep down, I have a hunch na hindi maganda ang ibabalita niya sa akin.

"Ma'am?"

Tumango siya. Binuksan niya yung drawer niya sa harap at may hinugot siya roon na isang puting sobre. Nanlaki ang mga mata ko sa tatak ng nasa gilid sa sobre na iyon!

It's the reply from the college I'm trying to enter!

"I'm sorry, Naomi. Your grades didn't made it to the required cut-off score for the next semester. I'm sorry," maingat niyang sinabi. "I'm sorry . . ."

My heart sank with her news. That means hindi ako pasok sa Arts Building ng SoFa. I can't pursue my dream anymore. Yung only school of arts, doon pa talaga ako bumagsak.

"Miss Valderra, wala na po ba talagang second chance? Hindi na po ba talaga ako puwedeng mag-retake for that? Please, I have to enter fashion arts school! Kahit hindi ako qualified for scholarship, kahit makapasok lang po." I tried asking for another chance. I'm getting desperate minute by minute.

Kumikirot ang dibdib ko. I felt so disappointed with myself. I was suppose to graduate with honors. I was suppose to be smart. Entering that school was suppose to be easy!

What happened to me?

After nawala ni Mommy, nagkandaloko-loko na ang buhay ko. I stood up like Mom. I always asked Auntie to help me. To teach me everything I need to know, from cleaning the house to cooking. Pinag-aralan ko lahat dahil kahit wala na si Mommy, kaya kong patunayan sa sarili ko na kaya ko ring itayo si Daddy. Kaya rin naming tumayo. Hindi kami nakaasa lagi kay Mommy.

I made a balance life. May oras para mag-aral, may oras para gawin ang mga gawaing-bahay, may oras para magtrabaho, at may oras para sa training sa school.

Because of that balance, I never got to aim high anymore, and because of that balance, this was what happened.

Hinilot ni Dean ang gitna ng kanyang kunot na noo. Humugot siya ng hininga na tila bang napakarami niyang problema lagi.

"Naomi, kahit gustong-gusto kitang tulungan, hindi ko hawak ang SoFa. It's not within my reach. I can write a recommendation letter for reconsideration, pero ang unfair naman sa iba, kaya pasensya na. Isipin mo na lang siya in a good way, baka hindi ka lang talaga meant for that. Maybe God wants to put you sa isang course na alam niyang nararapat sa 'yo."

I let out a stifle. No. Eto talaga ang para sa akin. Ang tagal ko nang hinintay makapasok dito. Ang tagal ko nang hinintay yung pagiging architect ko. There was no other course for me na puwede kundi iyon. Dahil iyon ang gusto ni Daddy. Doon ako.

I want to make Daddy smile. Kaya kung ano ang gusto niya, basta kaya kong ibigay, ibibigay ko.

"No po, Dean. I really wanted SoFa. If funds po ang problema, I have my trust fund and Mommy's trust fund, kaya may pondo po. I'd take the retake but I still want assurance na pasok ako. Wala po ba talagang other choice, ma'am?"

Huminga siya nang malalim. Her eyes are weary. "Meron. Lumipat ka ng school." Diretsahan niyang sinabi. "Maraming school ang puwedeng pasukan na may same course na gusto mo. Why not do that? Or if you want, try entering other course in SoFa first, then lumipat ka na lang once nakapasok ka na. Mas madaling lumipat once nandoon ka na."

Bumagsak ang mga balikat ko sa sinabi niya. Agad naman akong dinaluhan ni Ms. Valderra. Lumuhod siya sa harap ko. Mapupungay ang kanyang mata, she held out her hand to wiped away my tears.

"Naomi, in life, minsan talaga, hindi ibinibigay ni God sa atin ang kahilingan natin. Kahit gaano pa natin patunayang deserving tayo, o kahit ano pa'ng gawin natin, kung hindi tayo meant for that, hindi tayo meant. But that doesn't mean that we should give up hope. Malay mo, God has better plans for you. Baka hindi ka meant mag-interior but instead, meant ka to be someone better."

Ngumiti siya sa akin. "You're better than this, Naomi. You've been fighting and hoping almost all your life, ngayon ka pa susuko?"

Marahan akong tumango. Pinunasan ko yung tumutulong sipon ko dahil sa kakaiyak.

"Now, pag-isipan mo yung suggestion ko. Balik ka dito if nakapag-isip ka na, okay?"

Tumango ulit ako at maliit na ngiti ang iginawad sa kanya bago umalis doon.

Hope, huh? I've been hoping all my life, wala namang nangyayari. Until when should I hope? What's there to hope about anyway?

Mabigat ang pakiramdam ko pagkalabas ko sa Dean's Office. Buti na lang, nasa klase na ang karamihan ng mga estudyante kaya hindi na nila ako napansing lumabas ng campus. I don't want to stay there anymore. Ramdam ko ang toxic na umuusbong sa buong lugar.

I held it in together hanggang makarating ako sa nag-iisang lugar na puwede kong ibuhos ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. Sa nag-iisang lugar na maiintindihan ako.

"Mommy, bakit ba ganoon ang buhay sa akin? Hindi ko naman siya inaano pero inaaway nila ako." Para akong batang nagsusumbong.

Umupo ako sa damuhan, sa tabi ng lapida ni Mommy.

I once again wiped the tears away. "I didn't make it in SoFa, Mommy. My grades didn't made it to the cut-off score required for the course I want. Nakuha ko naman ang head captain, but I'm still disappointed Mom. I mean, I can do more. I can do better, bakit iyon pa talaga?"

The wind blew my hair away. Hinawakan ko ang magulo kong buhok at inilagay iyon sa likod ng aking tainga.

"Maybe I've been too caught up with life, to the point I'm losing my own track already, Mom. Being an adult is hard!" I sighed. Hinawi ko yung mga dahong nakakalat sa puntod ni Mommy. "I miss you much, Mom."

I stayed there and poured my heart out. Kausap ko man ang hangin, but I know, Mom heard me, always. Nangako siyang susupportahan niya ako kahit wala siya sa tabi ko.

Nang gumabi na, pumunta na ako sa pinagtratrabahuhan kong club. I know I'm late than usual, but I felt calmer now. I felt lighter dahil nasabi ko na rin naman sa puntod ni Mommy ang lahat ng gusto kong sabihin.

Kaso . . . pagkadating na pagkadating ko sa club na pinagtratrabahuhan ko, hindi ko inakalang aatakihin na naman ako ng panibagong problema.

"Naomi!" Agad kong hinarap si Shaien.

She looked annoyed and worried at the same time nang magtama ang mata naming dalawa. My heart suddenly panicked. Alam ko na ang meaning ng tingin na iyan! I'm an expert now. Ilan taon na ring paulit-ulit nangyari iyon, and I'm so sure, it's him . . . again.

Ngumuso siya sa may bandang gilid. Sinundan agad ng aking mata ang tinuturo ng nguso niya.

Nasa isang gilid ng bar si Daddy. He was drunk and angry. May nakabangga siyang hinahamon niya ng away. Othniel was guarding and holding Daddy para hindi na ito lumubha pa.

Bumuntonghininga ako at pagod na tiningnan si Daddy. If this was the first time, I'd panic . . . but since it's repetitive, it's tiring.

I wanted to curse out my life so much. Nakakapagod mabuhay kung araw-araw na lang, paulit-ulit ang scenario sa buhay ko. Hindi ko man lang makita ang improvement doon, o kaya ang work ni God para maayos iyon. Ayos lang sana kung masasaya iyon e, pero hindi. It's sad and painful. It's torturing me day by day.

"Othniel, salamat." Pumagitna na rin ako sa gulo.

"Putang ina mo! Hanap ka nang hanap ng away, duwag ka namang lumaban!" a fat man with fake golden tooth in the middle spat.

"Wala kang panama sa buto ko! Sa taba mo, aatakihin ka na sa puso!" si Daddy naman ang sumagot.

I tried to shush him para hindi na lumubha, but Daddy's persistent.

Aambahan niya na ng suntok si Daddy. Agad akong pumikit dahil sa takot na baka ako ang tamaan niya dahil ako ang nasa gitna.

Agad na hinawakan ni Othniel yung kamay ng fat guy at inilayo iyon sa akin.

I mouthed "thank you" to him and he answered me with a nod bago niya hinatak yung matabang lalaking iyon palabas.

I sighed.

Hinarap ko si Daddy na nakaupo na ngayon sa sahig at lasing na lasing. I felt pity. Pity for my dad and pity for myself, too.

Awang-awa ako sa kalagayan ni Daddy. He looked older than his age. Most of his hair were white, his heavy breathing, his unshaved mustache, and his visible cheekbones. Ang payat na ni Daddy. He looks haggard and someone who lost his sense.

When Mommy died, Daddy became worst. He often lashed out his anger on me. He'd always go to the pub where I work and create scenes. Siyempre, I'd always help him fix his mess.

I left Daddy with Shaien habang kinakausap ko yung manager namin para humingi ng dispensya sa ginawang gulo ni Daddy ulit.

"Pasensya na po," paghihingi ko ulit ng tawad sa manager ko.

Hinilot ni Manager ang kanyang batok.

"Naomi, kahit gaano karami pang pasensya ang ibigay ko sa 'yo, walang silbi 'yon kung paulit-ulit lang din. Naomi, 'yang tatay mo. Hindi ka umuunlad dahil diyan sa tatay mo. Bakit kasi hindi mo na lang iwan? Walang silbi. Pabigat pa 'yan sa 'yo!" Umirap yung manager ko. She looked deeply annoyed dahil sa kunot ng noo niya. Ang matulis na eyebrows niya ay galit din.

"Pasensya na po talaga. Alam n'yo naman pong hindi ko magagawa 'yang sina-suggest n'yo po. Tatay ko pa rin po siya. At kahit pabigat po siya, titiisin ko na lang po. Tutal, inalagaan din naman po ako ni Daddy no'ng mga panahong wala na si Mommy."

Yumuko ako at patuloy na nag-bow at humingi ng sorry kay Manager. I understand kung i-f-fire niya na ako ngayon. Dad has been abusive of my manager's patience. Ilang beses niya na rin iyong pinalampas. Ilang beses na rin akong nakaltasan ng suweldo dahil sa pagbabayad ng mga nasira kapag napapaaway si Daddy.

"Last one, Naomi. Isa pang ulit ng tatay mo, i-f-fire na talaga kita," sabi ni Manager. She sighed at maarteng lumabas ng kuwarto.

Inilabas ko ang lahat ng hanging kinikimkim ko.

Othniel was waiting for me outside. He was leaning on the wall. Nang makita niya akong lumabas, agad niya akong nilapitan.

"You okay?"

Umiling ako. Mapait ko siyang nginitian bago tinalikuran.

Pinagmamasdan niya ako ng tingin. Bawat galaw ko, nakasunod siya sa akin sa likod.

I didn't care. Pagod na ako. I wanted to take a break, too. I want rest.

"Ihatid mo na, Kuya, sina Naomi sa bahay. Lasing na lasing na si Uncle," suggestion ni Shaien.

Hindi na ako umapela pa dahil wala na akong energy lumaban.

Tumango si Othniel.

Paglapit ko sa kanyang itim na Fortuner, I saw Daddy sleeping soundly at the backseat.

My heart hurt so much! Parang kumikirot ang puso ko. Ang sakit at nakakapagod! Why is life such a bitch to me?

Tahimik lang ako buong biyahe. Si Othniel ang tumulong sa aking buhatin si Daddy paakyat. Siya rin ang naghiga kay Daddy.

"Thank you," I softly whispered.

Nasa hamba na kami ng pintuan. Babalik na si Othniel sa club.

"Naomi." Kinagat niya ang ibabang labi niya.

I cocked my head to the side.

Naninimbang ang maiitim na mata ni Othniel. He looked dashing and more mature than he was before. Bagay na bagay rin sa kanya yung white long sleeves na nakatupi hanggang siko, at black trousers.

Naglakad siya palapit sa akin at agad akong niyakap nang mahigpit.

"It's okay, Naomi," he whispered. "Nandito ako para tulungan ka. Nandito ako palagi."

I felt warm. I felt heat. For a moment, I wanted to stay in his arms for as long as I could. Parang may mainit na kamay ang humaplos sa aking puso. Naiiyak ako kasi pagod na pagod na ako. I wanted to lash out once again. Everyday I'd experience the same shits of life, and only a hug from him made the pain go away.

Nakakainis, bakit ngayon lang?

Wala akong makapitang tao. Palagi na lang akong nag-iisa. Auntie left. Nangibang-bansa na rin sila kasi mas maganda ang buhay roon.

I hugged Othniel back. "Othniel, I'm tired. I'm so tired! Gusto ko nang sumuko, Othniel!" naiiyak kong sumbong sa kanya.

Itinago ko ang mukha ko sa dibdib ni Othniel. "Alam mo 'yon? My dad never loved me. Mom left. Sa mundong ito, kayo na lang ni Shaien ang meron ako! Sooner, iiwan n'yo na rin ako." I continued crying. "Auntie left, too! Bakit ba ako laging naiiwan? Othniel, wala naman akong ginagawang masama! I'm such a mess, Othniel! How can I even fix myself? Ilang taon na, nawawalan na ako ng pag-asa!"

He hugged me tighter. "Sshh, Naomi. You're not a mess, okay? You're brave for trying. You're struggling, and you'll little by little overcome it. It may not happen today, but you'll succeed."

Hinarap niya ako. His thumb caressed my cheeks. "Don't stop just because you're tired. Stop when you had already succeed."

Othniel tapped my head bago siya umalis.

I sighed as I sadly looked at my dad's face sleeping soundly on his bed.

No matter how much my dad hurt me. I could still struggle to get back up. Dad is still my own flesh and blood. If God was able to forgive us despite the constant sins, then who are we not be able to forgive?

"Dad. I'll never give up. I won't. Dahil mahal na mahal kita." I touched his sleeping face.

I was confident na hindi siya magigising dahil sa sobrang kalasingan. He groaned and murmured. Itinagilid niya ang higa niya at mahimbing pa ring natutulog.

"You're still my dad, and I always be here for you."

I wiped away my tears, and I leaned down to kiss my dad's cheeks.

"I love you, Dad."