“EVREN tayo na!” sigaw ng kanyang kaibigan na si Andrew. “Siguro’y sapat na itong nakuha natin.” Wika nito.
“Mabuti pa nga, baka naghihintay na din sa akin si Inay.” Aniya “Pupunta pa ako ng palengke pagkagaling natin ng junkshop,” wika nito habang papalapit sa kaibigan. “Kailangan kong bumili ng dagdag na gamot ni inay at bigas.” saad niya rito habang buhat-buhat ang mga kalakal na kanilang nakolekta.
“Ikaw ang bahala kapag may sobra akong pera ibibigay ko na lang sa iyo para maipang dagdag na pambili ng gamot ng iyong inay,” anito sa kanya.
"Salamat, Andrew.” Sabay tapik niya sa balikat nito. “Kailangan n’yo rin ang pera kaya sa mas mahalaga mo na lang ilaan. Sapat naman na siguro ang pera na makukuha ko rito sa kalakal na nakolekta natin." aniya kay Andrew.
"Ikaw ang bahala, Maglakad na tayo para makabili ka na ng mga kailangan mo." Nagtungo na sila sa junk shop kung saan ibibenta ang lahat ng kanilang nakolektang kalakal. Matapos kiluhin at bayaran ang kanilang kalakal ay nagpaalam na sila sa isa't isa.
“Magkita tayo mamaya, Evren.” wika ni Andrew sa kaibigan,tumango lang ito at naglakad na palayo.
Nang makarating si Evren sa palengke, agad niyang binili ang kanyang mga kailangan at nagtungo na siya botika upang bilhin ang gamot ng kanyang ina, matapos nuon nagmamadali na siyang umuwi.
Malapit na siya sa kanilang tahanan, nang may masasalubong siyang batang babae na halos ka-edad lang niya. tumingin ito at kumaway sa kanya. Dahil doon napatigil siya at binati din niya ito.
“Hi!” wika niya. “Bago ka dito sa lugar namin, anong pangalan mo?” tanong niya rito. kaya lumapit ito sa kanya at inilahad ang mga kamay.
“Ako si Isabella Fortalejo, bagong lipat lang kami.” pagpapakilala nito sa kanya. “ikaw anong pangalan mo?” tanong din nito sa kanya.
“Ako si Evren Morales, ikinagagalak kong makilala ka.” wika niya rito. "Sana maging masaya ka rito sa lugar namin. medyo magulo pero mababait ang matao dito." Aniya.
"Sa tingin ko nga, kasi mabait ka sa akin." At tumalikod na ito sa kanya ng may ngiti sa mga labi. Malayo na ito ngunit sinusundan pa din ito ni evren ng tingin. Nang mawala na ito sa kanyang paningin, natawa na lamang si Evren sa kanyang sarili Kaya naglakad na siya pauwi.
Pagkapasok pa lang niya ng pinto, nakita niya ang kanyang ina na naglilinis ng kanilang tahanan. Kaya lumapit siya rito at kinuha ang walis na hawak at siya na ang nagtuloy ng ginagawa nito. Dahil doon natuwa ang kanyang ina. Alam nito na ayaw ni Evren na siya'y mapagod. Nang matapos nito ang pagwawalis ay nagtungo na ito sa kusina upang magluto na ng kanilang pagkain. Habang nagluluto ikinuwento niya na may nakasalubong siyang batang babae na halos kasing edad lamang niya. sinabi naman nang kanyang ina na mga bagong lipat iyon.
“Sabi ni Ason, mabait daw ang pamilyang iyon. ” Wika nito habang inaayos ang ibang damit na nakakalat sa kanilang higaan. “Sila yung lumipat sa malaking bahay, doktor ang mga iyon at halos kasing edad mo lang ang anak nila,” wika ng kanyang ina sa kanya.
“Mukha nga po silang mababait, kasi mabait ang kanilang anak,” saad niya sa kanyang Ina. Wala pang isang oras natapos din niyang lutuin ang kanilang pagkain. Agad siyang naghain at inalalayan ang kanyang ina na maka-upo sa hapag-kainan. Masaya silang naghahapunan ng biglang may tumawag kay Evren mula sa labas ng kanilang bahay.
“Evren!” Tawag mula sa labas. kaya tumayo si Evren at tinignan kung sino ang tumatawag.
"Andrew! Halika pasok ka muna.” Aya niya sa kaniyang kaibigan. Nang makapasok ito sa loob, bumati muna ito sa ina ni Evren at saka naupo muna. Si Evren naman ay bumalik sa hapag-kainan. “Tatapusin ko muna ang pagkain ko.” Aniya.
Nang siya’y matapos, tinawag niya si Andrew. “Sandali lang, Andrew! asikasuhin ko lang muna si inay.” Saad niya sa kanyang kaibigan. Nang liligpitin na niya ang kanilang kinainan ay pinigilan na siya ng kanyang ina.
"Sige na anak, kaya ko nang gawin ang bagay na ito.” Wika nito sa kanya. “Lumabas na kayo ni Andrew.” Anito sa kanya.
“Sigurado po ba kayo, Inay?” tanong niya sa kanyang ina. “Puwede ko naman po itong gawin bago ako lumabas.” Umiling lang ang kanyang ina.
“Ako na ang gagawa niyan, lumakad na kayo at kaya ko naman iyan.” Saad nito sa anak. Hindi na nagpumilit pa si Evren, yumakap muna siya sa ina bago lumabas nang bahay kasama si Andrew. Habang naglalakad tinanong ni Andrew si Evren. “Nais mo ba na magtrabaho?” saglit na nag-isip si Evren, hindi siya makapag desisyon dahil inaalala niya ang kanyang ina. Kaya inakbayan ni Andrew ang kaibigan.
“Evren, sayang ang trabaho na ito, malaki ang maitutulong nito para sa inyong mag-ina. Kanina may nakilala akong tumatanggap ng mga katulad natin. kaya malaking oportunidad na ito para sa'tin,” wika ni Andrew sa kaniya.
"Gusto ko munang maka-usap ang taong sinasabi mo Andrew,” aniya sa kaibigan. “Nais kong makasiguro kung magiging maayos tayo." Tumangu-tango lang si Andrew. Kaya dinala niya si Evren sa lalaking kanyang nakilala. Nakita nila itong may kinaka-usap na tila kasing edad din nila. Nang makalapit sila ay agad sila nitong hinarap.
"Andrew, ano nakapagdesisyon ka na ba?" tanong nito kay andrew at saka pinagkrus ang mga braso sa dibdib.
"Oo, gusto ko sanang isama ang kaibigan ko, ayus lang ba?" wika ni Andrew.
“Walang problema, bata. Kailangan namin nang maraming trabahador ngayon sa pabrika. kapag maganda ang ipinakita ninyo sa manager, maaari niya kayong taasan ng sahod. baka nga ilagay pa kayo sa magandang posisyon, mabait ang magiging boss ninyo, hindi niya kayo pababayaan. Prayoridad niyang matulungan ang mga katulad ninyo." Paliwanag nito sa kanila. "Basta magsipag kayo, magiging maganda ang buhay niyo,” wika nito sa kanila.
“Kung ganoon, tinatanggap ko po ang trabaho na inaalok n'yo,” sagot ni Evren.
“Magaling!” wika nito. “Kung ganoon, magkita tayo ulit dito ng maaga, Alas-kuwatro ng madaling araw tayo aalis,” saad nito sa kanila.
Matapos nang usapan nila, umuwi na sila ni Andrew upang makapaghanda na nang kanilang mga gamit. Habang nag-aayos si Evren nang kanyang mga dadalhin, nakita niya ang kanyang ina na nakatingin lang sa kaniyang ginagawa. kaya lumapit ito at nagtanong.
"Evren, Anak.” Naupo ito sa kaniyang tabi. “Kanina ko pa nakikita na inaayos mo ang mga gamit mo. Saan ang punta mo?" tanong nito sa kanya. kaya itinigil ni Evren ang kanyang ginagawa at humarap sa kanyang ina.
"Inay, may nag-alok nang trabaho sa amin ni Andrew. Tinanggap ko ang trabaho dahil maganda ang magiging sahod, magiging malaking tulong ito para sa atin, para sa iyo.” Nakita niyang tila maiiyak ang kanyang ina, kaya hinawakan niya ang mga kamay nito na tila nanginginig na. “Mabibili na natin lahat ng gamot at pangangailangan n'yo," wika ni Evren sa Ina.
“Evren, Anak.” Bumitaw ito sa pagkakahawak ni Evren at hinawakan ang pisngi ng anak. “Alam ko na napaka importante sa iyo na maibigay ang lahat ng pangangailangan ko, ngunit anak—,” napatigil ito sa pagsasalita at napapikit dahil sa pinipigilang pagbagsak ng luha sa mata. “Mahalaga rin na makapagtapos ka nang pag-aaral.” paliwanag nito sa anak. Ngunit umiling lang ito at ngumiti.
"Inay, noon ninais ko rin ang bagay na iyan. Ngunit ngayon lalo na sa kalagayan mo, mas pipiliin ko muna ang kumita ng pera dahil nais ko kayong gumaling. Ayokong nahihirapan kayo." wika ni Evren sa ina.
Dahil sa sinabi ni Evren, hindi na napigilan nang kanyang ina ang umiyak. Kaya agad na niyakap ito ni Evren. Alam nito na sa murang edad ng anak, dapat ay nag-aaral ito at hindi nagtatrabaho.
"Kung hindi lamang ako nagkasakit, hindi tayo hahantong sa ganitong sitwasyon. Paano kung hindi ako pumayag sa gusto mo, Evren? tutuloy ka pa rin ba?" tanong ng kanyang ina.
"Inay, kahit ayaw n'yo, itutuloy ko pa rin po ang pag-alis. Desidido na po ako at para po ito sa inyo." Kaya tumayo na siya upang ipagpatuloy ang pag-aayos ng kanyang mga dadalhin na gamit. wala nang magawa ang kaniyang ina kung hindi tignan na lamang ang kaniyang anak sa pagbabalot ng damit nito
MAG-AALAS kuwatro na nang umaga, nakahanda na si Evren upang umalis. Sinilip muna niya ang kanyang ina, nakita niyang tulog na tulog pa ito, kaya hindi na niya inabala pang gisingin ito upang magpaalam. Muli niyang binalikan ang mga inasikaso niya. maaga siyang gumising upang ipagluto muna ang ina ng almusal, Inilagay na rin niya sa mesa ang mga gamot nito na iinumin. Nang masiguro niya na maayos na ang lahat, binuhat na niya ang kanyang mga gamit. Paglabas niya ay nakita niya ang kanyang kaibigan na si Andrew na naghihintay sa labas ng kanilang bahay. "Tayo na Evren, baka naghihintay na si manong." wika ni Andrew sa kanya. "Sandali na lang Andrew, daan muna tayo sa bahay ni Aling Ason," aniya sa kaibigan. kaya naglakad si Evren patungo sa bahay na sinasabi niya. lumapit siya sa pinto at bahagya siyang kumatok. "Tao po, Aling Ason!" tawag niya. ilang saglit lang ay bumukas ang pinto at iniluwa roon ang isang matandang babae na ka-edaran
SA ISANG bar naglagi si Andrew matapos niyang magpaalam sa kaibigan. "Malas, malas talaga!" wika niya sa sarili, sabay ininom ang alak na nasa baso na kanyang hawak. "Bakit ba lagi na lang siya? masipag din naman ako at dedikado sa trabaho!" lalagok pa sana ulit siya, ngunit napansin niya na wala nang laman ang basong hawak. Kaya tinawag niya ang Bartender at humingi na nang isang bote ng alak. "Bigyan mo ako ng isang bote ng Whisky, at wala akong paki-alam kung mahal ang isa niyan," wika niya. Nang bigyan siya, agad niya itong kinuha at binuksan, hindi na siya nagsalin sa baso, doon na niya mismo ininom ang alak sa bote . Agad siyang napangiwi ng gumapang ang pait nang alak sa kanyang lalamunan. "Buwiset! naghirap din ako sa trabaho bakit ba puro na lang siya ang nakikita?""EVREN, hijo!" tawag ng isang matandang lalaki kay Evren na kaagad naman nitong ikinalingon. "Mister Martinez! kmusta po, maayos na po ba ang kalagayan n'yo?" tanong niya sa matanda habang inaalalayan n
"EVREN!” tawag ni Isabella sa kasintahan matapos niyang maligo. Nais ni Evren na makasama siya bago ito bumabalik sa trabaho, alam niya na matatagalan muli ito bago maka-uwi. Pumayag na rin naman siya, dahil hindi naman niya kayang tumanggi sa kasintahan. Mahal na mahal niya si Evren, alam din ng kanyang magulang ang kanilang relasyon dahil sa bahay nila mismo nanligaw ang binata. Nakita nang mga magulang ni Isabella ang sinseridad ni Evren kaya mabilis na napapayag nito ang kanyang mga magulang na manligaw sa dalaga. “Mahal, narito lang ako!” nang marinig ni Isabella ang tinig ng kasintahan ay agad siyang lumabas ng banyo. Paglabas pa lang niya ng pinto ay agad na naamoy ni evren ang bango na nagmumula sa kanyang kasintahan. Kaya lumapit siya rito at niyakap ang dalaga. “Ang bango mo naman, payakap nga ako!" Aniya ng yakapin ng binata si Isabella. "Evren, ano ka ba naman, maligo ka na rin, ang lagkit nang katawan mo." wik
NAKARATING si Andrew sa laguna, naisip niya na bumalik na lamang sa trabaho upang doon na lang siya magpahinga. Hindi niya magawang magpahinga sa kanilang bahay dahil sa ingay ng kanyang ina, lagi itong galit, kahit wala naman siyang ginagawa. Marahil ganoon talaga kapag hindi ka tunay na anak, "Kahit ginagawa mo naman ang lahat, hindi pa rin sapat." Wika ni Andrew sa sarili. Pagkarating ni Andrew sa kanyang trabaho, agad siyang pumasok sa kanyang silid at inihiga ang kanyang likod. “Ahh! ang sarap talagang ilapat ang likod sa higaan.” wika niya habang hinuhubad ang sapatos gamit din ang kaniyang mga paa. Matapos niyang mahubad ay umayos siya nang higa at pinag krus ang mga braso sa likod nang kanyang ulo at ginawang unan. Mas gusto pa ni Andrew na naroon na lamang siya, ayaw niyang umuwi sa kanila sa sampaloc, dahil hindi na siya komportable, lalo na noong mamatay ang kanyang ama-amahan. Kaya na obliga na siya na suportahan ang pag-aaral nang kanyang mga itinur
"Mahal ko, aalis na ako bukas." Wika ni Evren habang naglalakad na sila pauwi. "Matatagalan na naman bago ako muling maka-uwi. Ngayon na ako na ang mamamahala nang pabrika, siguradong mas maraming trabaho ang maaatang sa akin." Ani Evren sa kasintahan. Tumigil si Isabella sa paglalakad at tumingin ito kay Evren, at saka hinawakan nito ang kamay nang binata. "Narito lang naman ako, maghihitay, huwag mo lang tatagalan dahil baka mainip ako." At pagak silang natawa at niyakap ang isa't isa. "Konting paghihintay na lang mahal ko. kapag naka-ipon na ako, magpapakasal na tayo sa simbahan. At maaari na tayong magtapat sa kanila. Maari na nating sabihin sa kanila na kasal na tayo kapag mayroon na akong maipagmamalaki sa kanila. Gusto kong maibigay sa iyo ang pinapangarap ng magulang mong kasal." Ani Evren habang mahigpit na nakayakap sa kasintahan. Dahil sa sinabi nang kasintahan, bahagyang inilayo ni Isabella ang sarili kay Evren. "Evren, hindi ko naman kailangan nang marangy
"ANO! paanong nangyari?" Tanong ni Evren sa kausap sa kabilang linya. "Hindi namin alam, nakita na lang siyang patay sa loob nang kaniyang opisina. Narito na ang mga pulis, para imbestigahan kung ano ang tunay na nangyari." Paliwanang nito sa kaniya. "tigil ang operasyon nang pabrika ngayon dahil sa nangyari. Kaya diyan ka na muna tatawagan na lang kita kapag may mga impormasyon nang nakuha ang mga pulis." anito, Tumango lang si Evren at tinapos na ang tawag. Dahil doon napa-upo na lamang siya. Ilang saglit pa ay nakarinig siya nang marahang pagkatok sa kanilang pintuan. Kaya lumapit siya sa pinto upang pagbuksan ang kumakatok. "Andrew!" Aniya, sa kaibigan, at inaya niya itong pumasok muna sa kanilang bahay. Nang makapasok ito ay ibinalita niya ang nangyari sa pabrika, at katulad niya, nagulat din ito. "Paano yan, paano na ang operasyon nang pabrika.?" Tanong ni Andrew kay Evren. "Tigil muna hanggang sa matapos ang imbestigasyon nang
"ANAK, handa na ba ang pagkain, nagugutom na ako," tanong nang kanyang ina ngunit nakita niyang tila may kausap si Evren kaya nilapitan niya ito, hindi inaasahan nang ina ni evren ang nakita. Ngunit sa halip na magalit ay masaya pa niya itong pinapasok na ikinagalit naman ni Evren. "Inay, ano ito, bakit mo siya pinapasok?" Aniya sa kanyang ina. "Evren, anak. Paki-usap hayaan mo muna kami ng iyong ama na mag-usap." Seryosong aniya nang kanyang ina sa kanya. Kaya lumabas si Evren at naglakad-lakad na muna. Hanggang dalhin siya nang kanyang mga paa sa bahay sa tapat ng isang gate. Kaya naupo muna siya at nakayukong nag-isip. Ilang saglit lang ay may tumabi sa kanya at yumakap. "May nangyari ba?" tanong ni Isabella sa kaniya. "Dumating si itay, gusto ni inay na mag-usap muna sila. Ayoko sana siyang patuluyin sa bahay kanina, kaya lang nirespeto ko na lang ang gusto ni inay" saad ni Evren. "Tama naman ang nanay mo, hayaan mo muna,
"Ikaw ba ang kamag-anak ni nanay?" Tanong nang isang doktor kay isabella. "Opo, biyenan ko po siya, asawa ko po ang anak niya, bakit po?" Aniya ni Isabella. "Ako ang doktor na laging sumusuri sa kaniya. Nais ko lang ipaalam na may malubhang sakit si nanay at hindi na ito kaya pang lunasan pa, dahil hindi ito kaagad nagamot, Sorry to say this pero, hindi na magtatagal pa si Mrs. Morales." Saad ng doktor, napatutop na lang si Isabella sa nalaman. "Pero malakas pa siya, paanong hindi na siya magtatagal?" Tanong niya. "Well, choice ni nanay na hindi magpa-chemotheraphy." anito, "magastos daw ito at ayaw na raw niyang makadagdag pa sa problema nang kaniyang anak. Nuong nakaraan lang ay hinimatay siya kaya dinala siya ng anak niya," paliwanag ng doktor kay Isabella. "Mariin niyang sinabi na huwag sasabihin sa kaniyang anak ang tunay niyang kalagayan." saad pa ng doktor. "May taning na ang buhay ni nanay, dahil hindi naagapan ang pagkalat nang cancer cells sa kanyang k