MAG-AALAS kuwatro na nang umaga, nakahanda na si Evren upang umalis. Sinilip muna niya ang kanyang ina, nakita niyang tulog na tulog pa ito, kaya hindi na niya inabala pang gisingin ito upang magpaalam.
Muli niyang binalikan ang mga inasikaso niya. maaga siyang gumising upang ipagluto muna ang ina ng almusal, Inilagay na rin niya sa mesa ang mga gamot nito na iinumin. Nang masiguro niya na maayos na ang lahat, binuhat na niya ang kanyang mga gamit. Paglabas niya ay nakita niya ang kanyang kaibigan na si Andrew na naghihintay sa labas ng kanilang bahay.
"Tayo na Evren, baka naghihintay na si manong." wika ni Andrew sa kanya.
"Sandali na lang Andrew, daan muna tayo sa bahay ni Aling Ason," aniya sa kaibigan. kaya naglakad si Evren patungo sa bahay na sinasabi niya. lumapit siya sa pinto at bahagya siyang kumatok.
"Tao po, Aling Ason!" tawag niya. ilang saglit lang ay bumukas ang pinto at iniluwa roon ang isang matandang babae na ka-edaran lamang ng kanyang ina.
"Evren, Hijo! Ang aga pa, anong kailangan mo?" tanong nito sa kanya.
"Pasensya na po sa abala," aniya sa matanda "Makiki-usap po sana ako. wala po kasing titingin at mag-aasikaso kay inay. aalis po kasi ako at magta-trabaho sa malayo. kung ayos lang po sa inyo, kayo po sana ang nais kong tumingin kay inay, tutal matalik naman po kayong magkaibigan." aniya, bahagya naman itong natawa at saka nagwika.
"Jaskeng bata ito! sige, walang problema. Basta mag-iingat ka. mamaya ako pupunta doon upang bisitahin ang iyong ina. ipagluluto ko siya ng pagkain." saad nito sa kanya.
"Maraming salamat po, Aalis na po kami." paalam ni Evren.
Habang naglalakad napansin ni Andrew ang pagiging tahimik ng kanyang kaibigan. Nang makarating sila sa lugar na pinag-usapan, nakita nila ang matandang lalaki na kina-usap nila. Hinihintay na sila nito, kaya ng makita sila ay agad silang tinawag at pinasakay na nang sasakyan.
Nasa loob na sila ng sasakyan, ngunit nananatiling tahimik si Evren. Naramdaman niya ang pag-akbay ng kanyang kaibigan.
"Evren, habang malapit pa tayo. magdesisyon ka na kung tutuloy ka o hindi na." wika nito sa kanya. ngunit umiling lamang si Evren.
"Para kay inay, magsisikap ako para sa kanya." at saka tumingin sa malayo. "Hindi ako magsasayang nang magandang pagkakataon Inay. lahat gagawin ko para sa iyo." saad niya sa kanyang sarili.
TUWING LINGGO, nagpapadala si Evren nang pera para sa kanyang ina. Lahat ng kaniyang sinahod nang isang buwan ay ipinapadala niya rito upang mabili ang mga pangangailangan nito. At isang beses sa isang buwan ang kanyang uwi. Dahil pabrika ito ng mga tela at may katabing Tahian, hindi magiging problema kung mawawala sila ng ilang araw. Dahil may mga naiiwan naman na trabahante na kapalit nila upang magbantay at umestima sa pabrika.
Masaya si Evren na muli siyang makaka-uwi. matapos ang isang taon na pagsasanay. Dahil sinasanay na sila ni Andrew sa bago nilang trabaho sa pabrika. Ang pagiging Machine Operator. Dahil determinado silang matuto, kaya nagtiyaga at nagtiis sila upang mas masanay sa kanilang bagong trabaho. kaya ng matuto at bihasa na sa pag-o-operate, pinayagan na silang maka-uwi na muna sa kanila.
Walong taon na ang lumipas simula ng tinanggap nila ang trabaho. Ngayon binata na sila at dalawampung taong gulang na. Masaya si Evren na kahit hindi siya nakapagtapos ng pag-aaral ay naging mabait pa din ang kapalaran sa kanya.
KADARATING lang ni Evren, nang isang dalaga ang sumalubong at agad na yumakap sa kanya at Isang mahigpit na yakap din ang ibinigay niya rito.
"Isabella! akala ko hindi mo ako sasalubungin. sobrang namiss kita." masayang wika niya rito.
"Evren, ako pa ba! ikamamatay ko ang hindi ka makita ngayon." anito, natawa na lamang si Evren sa sinabi ng kasintahan. "Mabuti pa umuwi na tayo sa inyo. kanina ka pa hiihintay ng iyong inay." Wika ni Isabella sa kanya. kaya nagpatianod na lamang siya sa gusto ng kasintahan.
Masaya siya dahil naging kasintahan niya ang babaeng pinakamabait at sobrang maunawain sa kanilang lugar. Dahil anak ito nang mga doktor, nagtapos si Isabella bilang nurse. niligawan niya ito limang taon na ang nakakalipas. naging masaya ang mga araw na iyon sa kanila. Ngayon na nagkita silang muli, nais sulitin ni Evren ang araw ng kanyang bakasyon kasama ng kanyang Ina at kasitahan. pagkarating nila sa bahay ng binata, nakita niya ang kaniyang ina na naka-upo at tinatanaw ang kanilang pagdating.
"Evren, anak. kamusta ka na, mabuti at naka-uwi ka na.!" Agad na niyakap siya ng kanyang Ina. "Sobrang namiss kita, sana mas hinabaan pa ng amo mo ang araw ng iyong bakasyon. para naman mas makasama ka pa namin ng matagal." saad ng kanyang ina.
"Oo nga mahal ko, dinaig mo pa ang nasa abroad." wika ni Isabella sa kanya. dahil doon napapakamot na lamang ng ulo si Evren.
"Mukhang pinagtutulungan ako ng mga mahal ko." saka hinalikan sa noo ang ina at sa labi ang kasintahan. "Ang mabuti pa mamasyal tayo ngayon. magbihis na kayo at marami tayong pupuntahan." saad niya na agad din na tumalima ang dalawang babae.
Maayos na ang lagay nang Ina ni Evren, mas nakakakilos na ito ng hindi hinihingal. Hindi na rin ito ganoon kabilis mapagod. kaya masaya si Evren dahil hindi nasayang ang walong taong pagtatrabaho niya.
Habang kumakain sa isang Fastfood chain si Evren kasama ang ina at kasinthan, may isang lalaki ang biglang lumapit sa kanila.
"Evren!" Tawag nito sa kaniya at nakipagyakapan rito si Evren.
"Andrew, Akala ko kung sino na!. Tara sumabay ka na rito sa amin kumain, akala ko magpapahinga ka na muna sa inyo, bakit narito ka?" saad niya rito habang inaaya niya itong umupo.
"Ganoon sana ang gagawin ko, kaya lang ang ingay ni inay. kaya umalis na lang ako sa bahay para mamasyal. masuwerte akong nakita ko naman kayo rito." Sabay sulyap kay Isabella. napansin naman ito ni Evren kaya isang batok ang ibinigay niya sa kaibigan.
"Girlfriend ko yan pare, nahirapan akong pasagutin yan. Kaya maghanap ka ng sa iyo." tatawa-tawa namang wika niya rito.
"Ang ganda kasi ni Isabella, kahit na sinong lalaki maaakit na tumingin sa kanya." saad nito. "Sana makakita ako ng tulad n'ya."
"Andrew, nag-iisa lang si Isabella. makakakita ka rin ng babaeng para sa iyo." aniya sa kanyang kaibigan. "kumain na nga tayo para marami tayong mapuntahan." wika ni Evren. kaya nagpatuloy na silang kumain kasama si Andrew. Matapos nilang kumain ay ipinasyal ni Evren sa mall ang kanyang ina at kasintahan, Ibinili niya ang mga ito nang mga damit. Masaya naman ang kanyang ina sa mga ibinibigay ni Evren sa kanila. Buong araw na ipinasyal ni Evren ang dalawa, si Andrew naman ay humiwalay na sa kanila, bago pa man sila pumasok nang mall.
SA ISANG bar naglagi si Andrew matapos niyang magpaalam sa kaibigan. "Malas, malas talaga!" wika niya sa sarili, sabay ininom ang alak na nasa baso na kanyang hawak. "Bakit ba lagi na lang siya? masipag din naman ako at dedikado sa trabaho!" lalagok pa sana ulit siya, ngunit napansin niya na wala nang laman ang basong hawak. Kaya tinawag niya ang Bartender at humingi na nang isang bote ng alak. "Bigyan mo ako ng isang bote ng Whisky, at wala akong paki-alam kung mahal ang isa niyan," wika niya. Nang bigyan siya, agad niya itong kinuha at binuksan, hindi na siya nagsalin sa baso, doon na niya mismo ininom ang alak sa bote . Agad siyang napangiwi ng gumapang ang pait nang alak sa kanyang lalamunan. "Buwiset! naghirap din ako sa trabaho bakit ba puro na lang siya ang nakikita?""EVREN, hijo!" tawag ng isang matandang lalaki kay Evren na kaagad naman nitong ikinalingon. "Mister Martinez! kmusta po, maayos na po ba ang kalagayan n'yo?" tanong niya sa matanda habang inaalalayan n
"EVREN!” tawag ni Isabella sa kasintahan matapos niyang maligo. Nais ni Evren na makasama siya bago ito bumabalik sa trabaho, alam niya na matatagalan muli ito bago maka-uwi. Pumayag na rin naman siya, dahil hindi naman niya kayang tumanggi sa kasintahan. Mahal na mahal niya si Evren, alam din ng kanyang magulang ang kanilang relasyon dahil sa bahay nila mismo nanligaw ang binata. Nakita nang mga magulang ni Isabella ang sinseridad ni Evren kaya mabilis na napapayag nito ang kanyang mga magulang na manligaw sa dalaga. “Mahal, narito lang ako!” nang marinig ni Isabella ang tinig ng kasintahan ay agad siyang lumabas ng banyo. Paglabas pa lang niya ng pinto ay agad na naamoy ni evren ang bango na nagmumula sa kanyang kasintahan. Kaya lumapit siya rito at niyakap ang dalaga. “Ang bango mo naman, payakap nga ako!" Aniya ng yakapin ng binata si Isabella. "Evren, ano ka ba naman, maligo ka na rin, ang lagkit nang katawan mo." wik
NAKARATING si Andrew sa laguna, naisip niya na bumalik na lamang sa trabaho upang doon na lang siya magpahinga. Hindi niya magawang magpahinga sa kanilang bahay dahil sa ingay ng kanyang ina, lagi itong galit, kahit wala naman siyang ginagawa. Marahil ganoon talaga kapag hindi ka tunay na anak, "Kahit ginagawa mo naman ang lahat, hindi pa rin sapat." Wika ni Andrew sa sarili. Pagkarating ni Andrew sa kanyang trabaho, agad siyang pumasok sa kanyang silid at inihiga ang kanyang likod. “Ahh! ang sarap talagang ilapat ang likod sa higaan.” wika niya habang hinuhubad ang sapatos gamit din ang kaniyang mga paa. Matapos niyang mahubad ay umayos siya nang higa at pinag krus ang mga braso sa likod nang kanyang ulo at ginawang unan. Mas gusto pa ni Andrew na naroon na lamang siya, ayaw niyang umuwi sa kanila sa sampaloc, dahil hindi na siya komportable, lalo na noong mamatay ang kanyang ama-amahan. Kaya na obliga na siya na suportahan ang pag-aaral nang kanyang mga itinur
"Mahal ko, aalis na ako bukas." Wika ni Evren habang naglalakad na sila pauwi. "Matatagalan na naman bago ako muling maka-uwi. Ngayon na ako na ang mamamahala nang pabrika, siguradong mas maraming trabaho ang maaatang sa akin." Ani Evren sa kasintahan. Tumigil si Isabella sa paglalakad at tumingin ito kay Evren, at saka hinawakan nito ang kamay nang binata. "Narito lang naman ako, maghihitay, huwag mo lang tatagalan dahil baka mainip ako." At pagak silang natawa at niyakap ang isa't isa. "Konting paghihintay na lang mahal ko. kapag naka-ipon na ako, magpapakasal na tayo sa simbahan. At maaari na tayong magtapat sa kanila. Maari na nating sabihin sa kanila na kasal na tayo kapag mayroon na akong maipagmamalaki sa kanila. Gusto kong maibigay sa iyo ang pinapangarap ng magulang mong kasal." Ani Evren habang mahigpit na nakayakap sa kasintahan. Dahil sa sinabi nang kasintahan, bahagyang inilayo ni Isabella ang sarili kay Evren. "Evren, hindi ko naman kailangan nang marangy
"ANO! paanong nangyari?" Tanong ni Evren sa kausap sa kabilang linya. "Hindi namin alam, nakita na lang siyang patay sa loob nang kaniyang opisina. Narito na ang mga pulis, para imbestigahan kung ano ang tunay na nangyari." Paliwanang nito sa kaniya. "tigil ang operasyon nang pabrika ngayon dahil sa nangyari. Kaya diyan ka na muna tatawagan na lang kita kapag may mga impormasyon nang nakuha ang mga pulis." anito, Tumango lang si Evren at tinapos na ang tawag. Dahil doon napa-upo na lamang siya. Ilang saglit pa ay nakarinig siya nang marahang pagkatok sa kanilang pintuan. Kaya lumapit siya sa pinto upang pagbuksan ang kumakatok. "Andrew!" Aniya, sa kaibigan, at inaya niya itong pumasok muna sa kanilang bahay. Nang makapasok ito ay ibinalita niya ang nangyari sa pabrika, at katulad niya, nagulat din ito. "Paano yan, paano na ang operasyon nang pabrika.?" Tanong ni Andrew kay Evren. "Tigil muna hanggang sa matapos ang imbestigasyon nang
"ANAK, handa na ba ang pagkain, nagugutom na ako," tanong nang kanyang ina ngunit nakita niyang tila may kausap si Evren kaya nilapitan niya ito, hindi inaasahan nang ina ni evren ang nakita. Ngunit sa halip na magalit ay masaya pa niya itong pinapasok na ikinagalit naman ni Evren. "Inay, ano ito, bakit mo siya pinapasok?" Aniya sa kanyang ina. "Evren, anak. Paki-usap hayaan mo muna kami ng iyong ama na mag-usap." Seryosong aniya nang kanyang ina sa kanya. Kaya lumabas si Evren at naglakad-lakad na muna. Hanggang dalhin siya nang kanyang mga paa sa bahay sa tapat ng isang gate. Kaya naupo muna siya at nakayukong nag-isip. Ilang saglit lang ay may tumabi sa kanya at yumakap. "May nangyari ba?" tanong ni Isabella sa kaniya. "Dumating si itay, gusto ni inay na mag-usap muna sila. Ayoko sana siyang patuluyin sa bahay kanina, kaya lang nirespeto ko na lang ang gusto ni inay" saad ni Evren. "Tama naman ang nanay mo, hayaan mo muna,
"Ikaw ba ang kamag-anak ni nanay?" Tanong nang isang doktor kay isabella. "Opo, biyenan ko po siya, asawa ko po ang anak niya, bakit po?" Aniya ni Isabella. "Ako ang doktor na laging sumusuri sa kaniya. Nais ko lang ipaalam na may malubhang sakit si nanay at hindi na ito kaya pang lunasan pa, dahil hindi ito kaagad nagamot, Sorry to say this pero, hindi na magtatagal pa si Mrs. Morales." Saad ng doktor, napatutop na lang si Isabella sa nalaman. "Pero malakas pa siya, paanong hindi na siya magtatagal?" Tanong niya. "Well, choice ni nanay na hindi magpa-chemotheraphy." anito, "magastos daw ito at ayaw na raw niyang makadagdag pa sa problema nang kaniyang anak. Nuong nakaraan lang ay hinimatay siya kaya dinala siya ng anak niya," paliwanag ng doktor kay Isabella. "Mariin niyang sinabi na huwag sasabihin sa kaniyang anak ang tunay niyang kalagayan." saad pa ng doktor. "May taning na ang buhay ni nanay, dahil hindi naagapan ang pagkalat nang cancer cells sa kanyang k
"INAY ester!" wika ni Isabella ng Marating niya ang ospital. "Ano po ang ginagawa ninyo rito, ang buong akala ko ay umuwi na kayo sa bahay kaya 'di ako nag-alala. Saan po ba kayo nanggaling at nakarating kayo sa lugar na ito?" Nag-aalalang tanog ni Isabella sa matanda. Nanatili lamang itong tahimik, kaya hindi na ito kinulit pa nang dalaga. Hindi nagtagal, nai-uwi rin ni Isabella si aling Ester ng araw na iyon, kaya ng makarating sila sa bahay nito, muli itong tinanong nang dalaga. "Inay Ester, alam ko po na nag-aalala kayo kay Evren, pero hindi na kayo dapat pang mag-alala, dahil ginagawa ko po ang lahat para sa kaniya. Mayroon na tayong abugado na maaring makatulong sa atin. Magtiwala kayo, makakalaya din si Evren at mapapatunayan na wala siyang kasalanan." Aniya ni Isabella habang hawak ang kamay ng matanda, ngumiti lang ito at yumakap sa kaniya. "Salamat, hija. wala na akong ibang tao na maaaring asahan bukod sa iyo. Napakaswerte talaga ni Evren da