Isang chapter na lang po at ending na ang Sweetest Love. Pero don't worry po dahil may Special Chapter po akong ilalagay. maraming salamat po sa inyong lahat na sumuporta sa kwento nina Yannie at Josh! ^^
Yannie Ace Ruiz"Nice! Nice try, pre. But drop that joke," basag ni Ramil sa katahimikang bumalot sa amin matapos akong tanungin ni Josh na kung sino raw ako."Anong try? Anong joke?" naguguluhang tanong ni Josh kay Ramil."Pre—""Seryoso ako. Sino siya? Sino sila?" tukoy ni Josh sa akin—sa amin ni Veron."Umayos ka na nga, pre. Hindi na nakakatuwa—""Kayo ang umayos," mabilis na putol ni Josh kay Byron saka ito muling tumingin sa akin. Tingin na malayong-malayo sa kung paano niya ako tingnan noon. Tingin na para bang labis siyang naguguluhan sa presensya ko. Tingin na para bang... nakalimutan niya ang lahat ng tungkol sa akin at tungkol sa amin.Dahil sa mga tingin niyang iyon, ay kaagad na bumigat ang loob ko. Hindi ko maipaliwanag kung ano ang unang mararamdaman ko."Anak!" biglang dating ng parents ni Josh. "Kumusta ka, anak? Anong nararamdaman mo ngayon?" mabilis na tanong ng daddy ni Josh sa kanya."I'm okay, dad. I just... don't understand why I'm here," tugon ni Josh sa daddy n
"Yannie..." tila nababahalang usal ni Ramil sa pangalan ko pagkakita niya sa akin at pagkapasok ko ng kwarto ni Josh.May pagtatanong ko siyang tiningnan hanggang sa dumako ang tingin ko sa walang laman na higaan ni Josh. Bahagyang kumunot ang noo ko."Nasaan si Josh?" tanong ko kina Ramil at Byron. Humigit ng malalim na paghinga ang dalawa habang bakas sa mga mukha nila ang pangamba at pagkabahala sa kung ano mang dahilan. Na para bang may gusto silang sabihin sa akin ngunit labis silang nag-aalinlangan. "Bakit? May nangyari ba? Nasaan si Josh?" ulit na tanong ko sa mga ito.Bago sumagot ay nagkatinginan pang muli ang dalawa na para bang nag-uuyuhan sila kung sino ang sasagot sa tanong kong iyon. Ngunit sa huli ay sinalubong ni Ramil ang mga tingin ko saka siya nagsalita. "Umalis na si Josh. Naabutan namin siya pero... hindi siya nagpapigil.""Huh? Anong umalis? Saan siya pupunta? Umuwi na siya sa kanila? Na-discharge na ba siya?" naguguluhan at sunod-sunod na tanong ko rito."Nagpumi
"Oh my gosh! This is it na talaga, girls! Finally!" masayang wika ni Ivory pagkalapit nito sa amin."Yes, finally na talaga! Akalain niyo 'yon? Umabot tayong lahat dito," wika naman ni Jenny."I'm so proud of us, girls! Finally, this is it! Congratulations sa ating lahat!" masayang sabi naman ni Veron.Matamis akong ngumiti sa aking mga kaibigan. "Congrats sa atin. I'm so happy and proud sa ating lahat," saad ko saka kami nag-group hug na apat.Dalawang taon ang matulin na lumipas and finally, ay dumating na ang isa sa mga pinakahihintay naming araw. Ang araw na kung saan ay sama-sama at saba'y sabay kaming magmamartsa para sa pagtatapos ng aming pag-aaral. Yes, today is our graduation day at walang mapaglagyan ang sobra-sobrang tuwa sa puso ko. Lahat ng pagod, pagpupuyat, hirap, at pagtitiis ay magbubunga na at mababayaran na ngayon.Naalala ko pa noon, kung ano-anong part-time jobs ang pinapasukan naming mga magkakaibigan, magkaroon lamang kami ng pangsuporta para sa aming mga sarili
"Hoy, Yannie!" Nagitla ako sa malakas na pagtawag sa akin ni Belle na siyang katabi ko lang naman."Grabe, makasigaw wagas?" komento ko sa kanya habang sapo-sapo ko ang aking dibdib dahil sa gulat."Nakailang tawag na kasi kaya ako sa iyo pero hindi mo ako pinapansin. Baka malusaw na si Kris niyan sa kakatitig mo sa kanya," pagalit na sabi naman sa akin ni Belle. Naramdaman ko naman kaagad ang pamumula ng magkabilang pisngi ko dahil sa sinabi niya. "Alam mo, friend, halatang-halata naman na in love ka sa manliligaw mo. Bakit kasi hindi mo pa sagutin?" tanong niya pa habang paulit-ulit na pinapaypayan ang sarili.Kasulukuyang nasa gymnasium kami ng school namin ngayon upang manood ng laban ng basketball. Intramurals kasi ng school namin at kabilang si Kris sa basketball player na naglalaro ngayon.Mahigit dalawang buwan nang nanliligaw sa akin si Kris. At kahit na gusto ko na rin naman siya ay hindi ako makakuha ng tamang tyempo kung paano ko sasabihin sa kanya iyon. Bukod doon, iniisi
Yannie Ace Ruiz"Veron, bilisan mo naman at baka ma-late tayo! Dali!" malakas na sigaw ko mula sa sala ng bahay nina Veron. At ilang sandali pa nang nagmamadali namang lumabas ng kwarto si Veron habang basang-basa pa ang magulo nitong buhok."Oo na nga. Ito naman taeng-tae lang 'te?" aniya sabay irap sa akin."Dalian mo! Baka ma-late tayo tapos sa dulo pa tayo mapapunta niyan!" pagmamadaling sabi ko sa kanya kasabay ng mabilis kong paghigit sa kanya palabas ng bahay nila."Sandali! Hindi pa ako nakakapagsuklay!" reklamo niya pero patuloy ko lamang siyang hinihila palabas."Tita, aalis na po kami ni Veron!" paalam ko sa nanay ni Veron na siyang abala ngayon sa pagwawalis sa tapat ng bahay nila."O, sige. Mag-iingat kayong dalawa ha. Malayo ang Manila at baka maligaw kayo!" Narinig pa naming sigaw nito.Mabilis kaming pumara ni Veron ng tricycle para sumakay roon. Ilang minuto pa ang lumipas ay ibinaba kami nito sa highway. Pagkatapos ay agad naman kaming naglakad ni Veron patungo sa te
Yannie Ace Ruiz"Ako po si Yannie Ace. Pero Yannie na lang po ang itawag mo sa akin," magalang na tugon ko kay ate mo girl. Halata naman din kasi sa itsura niya na hindi na siya estudyante katulad namin ni Veron. Na mas matanda siya sa amin siguro ng ilang taon.Nakangiting nakipagkamay sa akin si ate Rica. Hanggang sa, nilapitan na rin kami ng ibang mga babae na kasama niya."Hi! I'm Renalyn.""Ako naman si Becca.""Hello, I'm Christine!""Ako si Jan."Pagpapakilala sa akin ng mga kasama ni ate Rica. Isa-isa ko silang kinamayan at nagpakilala rin ako sa kanila. Bago kami tuluyang umuwi ni Veron ay sumama na muna kami sa grupo nila para sumabay sa pagkain ng dinner."So, ilang taon ka na, Yannie? Working ka na rin ba?" tanong sa akin ni ate Becca."20 years old na po ako. 2nd year college po. Pareho po kami ni Veron, classmate ko po siya," tugon ko."Really? Anong kurso mo?" tanong naman ni ate Rica."BSOA po. Bachelor of Sciene in Office Administration po.""Oh, saang school? Taga sa
Yannie Ace Ruiz"Minahal kita, Yannie. Minahal kita ng totoo."Malalim akong napasinghap dahil sa mga salitang iyon na paulit-ulit na bumabalik sa isipan ko. Bakit may mga taong ang dali na lang sabihin para sa kanila ang salitang mahal na hindi naman kayang panindigan? Nang dahil sa mga tulad nila, nawawalan na tuloy ng tunay na halaga ang mga salitang iyon. Na para bang nagagamit na lamang ang mga salitang iyon para makapanloko ng iba.Nang makita ko kanina si Kris ay wala naman na talaga akong naramdaman. Pwera na lang sa inis matapos niyang sabihin sa akin na minahal niya daw ako. Bakit kailangan niya pang sabihin sa akin iyon? Sino bang gusto niyang lokohin? Minahal niya ako pero ganoon ang ginawa nila sa akin ni Bella? Oo hindi naman naging kami, pero, niloko pa rin nila ako. ‘Yong dalawang buwan na panliligaw niya sa akin noon ay mabilis na natabunan ng isang araw nila ni Bella.Mabilis akong napailing para maalis na sa isipan ko sina Kris at Bella. Ayaw ko na silang isipin pa.
Josh Rain MontezMabilis kong nasalo ang ipinasang bola sa akin ni Ramil at agad ko naman iyong itinira sa basketball ring. And as expected, pasok na pasok at walang mintis ang laro ko ngayong araw.“Whoa! Napakagaling mo talaga papa Josh!” nakatawang pang-aalaska sa akin ni Ramil kasabay ng pag-apir nito sa akin. Natatawang napailing naman ako dito saka ako naupo sa bench namin dahil tumawag ng time-out ang head coach ng kabilang team.Kinuha ko ang bottled water saka ininom ang laman no’n. At pagkuwan ay narinig ko ang pag-iingay ng cellphone ko mula sa loob ng bag ko. Kinuha ko iyon at nakita ko ang pag-appear ng pangalan ni Sissy—ang pinsan kong si Ate Rica, sa screen ng cellphone ko. At bago pa man magsimula ulit ang laro ay mabilis ko na iyong sinagot."Bakit—” Ngunit agad din akong natigilan nang bigla akong putulin ni Sissy mula sa kabilang linya."Where are you now?" mabilis nitong tanong sa akin."Why—”"We're going to Laguna. Samahan mo kami," putol ulit nito sa akin."What