Sa likod ng matataas na pader na ladrilyo at magagandang punong nakatago ay ang mga sikretong hindi mo gustong malaman. Iminumungkahi kong huwag kang tumuntong sa paaralang ito, o sa huli, pagsisihan mo ang lahat ng iyong ginawa.
Huwag mo nang pangaraping mag-aral sa lugar na ito.
Pakinggan mo lang ako, wag mo akong suwayin.. wag na lang.
Ang mga henyo ang tinitingala ng mga tao. Umaasa sila sa kanilang katalinuhan at kanilang pag-iisip. Well, bakit ka aasa sa ganyang katangahan?Ngunit sa paaralang ito, ang pag-asa sa lahat ay magdadala sa iyo sa iyong kamatayan. Malapit na ang panganib, at dadalhin ka nito anumang oras.
Morrissette School of Geniuses. Isang paaralan kung saan nagtapos ang mga matagumpay na alamat. Pinangalanan ito, pinapanatili ng paaralan ang reputasyon nito sa pamamagitan ng pagkuha ng mga henyong estudyante at kung makapasa sila sa pagsusulit sa scholarship, papasok sila sa paaralan at aangkinin bilang isang tunay na 'GENIUS'. Ngunit dapat itago ng isang estudyante ang kanyang profile pagdating sa paaralang ito. Marahil ay hindi pangkaraniwan ang kanilang mararamdaman dahil palagi silang nasa itaas, ngunit kailangan nila. Maliban na lang kung gusto nilang makuha sila ng panganib. Napakalaking sakripisyo ng risking para sa isang maswerteng estudyante. Ang panganib ay hindi kailanman magdadala sa iyo kahit saan. Ngunit magkakaroon ng isa, sa iyong sariling libingan.
Parang nakakatakot? Sa tingin ko.
Masaya talaga ang unang araw ko hanggang sa nakilala ko ang mga nakatatanda at hinarap ang punong guro. Ang paaralang ito, at ang mga nakatatanda, ay maaaring mabait sa labas, ngunit ang kanilang mga demonyo ay daig sila anumang oras.
...
Isang linggo pagkatapos ng aking pagtatapos sa elementarya, isang malaking balita ang dinala sa aking email inbox.
Nilaro ko saglit ang panulat ko. Magsisimula ako ng bagong buhay sa bagong paaralan. Pero wala pa akong pinipili. Bilang isang kilalang henyo sa aking maliit na nayon, lahat ay may mataas na inaasahan sa akin dahil ako ay mapalad na magkaroon ng ganoong kalaking utak. Pero sobrang nakaka-stress. Minsan sinisisi ko ang nanay ko sa panganganak sa akin. Hindi ko alam kung bakit. Kumpetisyon sa pinakamagaling. Hindi nakikita ng mga tao kung paano ito ay tulad ng pagkakaroon ng isang kumpetisyon sa iba pang mga nerds. Minsan sinasabi nila na laro lang ito ng bata. Well, hindi naman. ang pakikipaglaban para sa matataas na grado para makilala bilang matalino ay hindi ganoon kadaling tingnan. Ang ilang mga mag-aaral ay nahihirapang gawing perpekto ang isang pagsusulit o magsulat ng isang solong perpektong sanaysay. Well, ang mga batang tulad ko lang ang nakakaintindi nito.
Napatingin ako sa kalendaryo, isang linggo na ang nakalipas pagkatapos ng aming graduation. Ang pagtatapos bilang valedictorian ay isang maliit na tagumpay lamang para sa akin. Gusto ko ng mas malaking tagumpay, tulad ng; pagpasa ng pagsusulit para sa isang napaka-prestihiyosong paaralan. Yan lang ang hiling ko. Bakit hindi ito mangyari?
Napagtanto ko na ang hiling na ito ay sumira sa aking buhay at magdadala sa akin sa aking mga takong kapag sa wakas ay tumuntong ako sa isa.Nagvibrate ang phone ko.Tinitigan ko ito ng ilang segundo at kinuha ito mula sa salansan ng mga natapos na nobela.
Sa lock screen, nalaman kong isa itong bagong email.
"Iyan ay kakaiba, hindi ako nakatanggap ng isang email sa buong buhay ko." Sarkastikong sabi ko sa sarili ko.
Binuksan ko ang aking telepono sa pamamagitan ng pag-swipe at tinapik kaagad ang email app.
Nabigla ako sa nakita ko.
Mahal na Miss Lily Jenkins,Ito ang Headmaster ng Morrissette School of Geniuses.
Ikaw ay pinili upang maging isa sa mga mag-aaral ng scholarship dahil ikaw ay inirerekomenda ng mga nakaraang taon na punong-guro.
Inaasahan namin na makilala ka nang personal at subukan ang iyong kakayahan sa pamamagitan ng pagdaraos ng pagsusulit sa iskolarship kasama ang iba pang mga aplikante.
Mag-aral ka para sa pagsusulit para magkaroon ka ng kaunting suwerte sa pagpasok sa paaralan.
Ang pagsusulit ay gaganapin sa gym ng paaralan sa labas ng main campus. Magsisimula ang pagsusulit sa 9:30 at iminumungkahi kong pumunta ka nang maaga. Magaganap ang pagsusulit sa ikalabinlima (15) ng Mayo.
Taos-puso, Ang Punong Guro.Ilang minuto ko itong tinitigan, at wala akong naramdaman na patak ng luha sa aking mga mata. Ang hiling ko, sa wakas ay matutupad ko na ito sa lalong madaling panahon. Dito ko mapapatunayang matalino ako, at kaya kong daigin ang mga taong mas matanda sa akin. Kung talagang malaki ang utak ko.
Niyakap ko ang phone ko. Malapit na matupad ang wish ko.
Nagsimula ang mga bangungot ko dahil dito. Hiniling ko na sana hindi na lang ako tumuntong sa paaralang ito.
...
Pumasok ako sa sasakyan na may malaking ngiti sa labi. Ngayon ang araw na magaganap ang pagsusulit, at ako mismo ay tiwala na makakapasa ako. gagawin ko ba?
Isinara ng nanay ko ang pinto ng sasakyan at saka pinaandar ang sasakyan. Ito ay ang sasakyan ng paaralan, kung saan sila sinusundo ang mga aplikante at sumama sa kanilang daan patungo sa campus kung saan gaganapin ang mga pagsusulit.
Napatingin ako sa repleksyon ng driver. Hindi man lang masaya ang mukha niya, parang may naaawa.
"Anak," bulong niya.
Nagulat ako at napatalon sa kinauupuan ko.
"Y-yes?" Sumagot ako.
"Sigurado ka bang gusto mong magpatuloy sa gym ng campus?" Tanong niya habang inihinto ang sasakyan sa gilid ng kalsada. Pinagmamasdan ko ang ibang sasakyan na mabilis na tumatakbo patungo sa direksyon ng gym.
"Bakit, bakit ka tumigil?" Nagtanong ako. At sinusubukang pigilan ang tanong.
Parang alam niya lahat ng nangyayari sa loob. Mga pervert?
Pero hindi naman talaga iyon ang ibig niyang sabihin, kung alam ko lang kung ano ang nangyayari dito, isang malaking 'OO' ang sasabihin ko."I don't recommend continuing. You look like a genius to me already, and if ever na pumasok ka sa nightmarish school na iyon, sayang ang malaking utak mo." Sabi niya habang lumilingon sa akin na may pag-aalalang tingin. Mukha namang may pakialam siya sa akin.Why care for me, ano bang mali sa school sa school na ito? Ilang hakbang na lang palapit na ako sa pangarap ko, bakit pinipigilan kong abutin ito?
Alam kong tanga ako, hindi ako henyo. Kung narealize ko lang kanina."Please, ituloy mo lang, I think I won't regret it," confident kong sabi.Tumalikod siya at humarap sa kalsada. Nanatiling malungkot ang mukha niya. Wala akong ideya kung ano ang sinusubukan niyang sabihin.
Muli niyang pinaandar ang sasakyan, at hindi niya ako kinausap hanggang sa makarating kami sa aming destinasyon. Nagkaroon ng isang pulutong ng mga nagpapakilalang mga henyo sa harap ng gate ng campus gym. Nilingon ko siya, pabalik na siya sa sasakyan. Isasara na sana niya ang pinto nang tumawag ako.
"Sir, ano pong pinagkakaabalahan niyo?" sigaw ko.
Nagbaba siya ng tingin at bumuntong-hininga. Iniwas niya ang tingin ko at hindi man lang sumagot.
Naramdaman ko ang paglamig ng dugo ko pagkatapos kong makarinig ng hindi pangkaraniwang bulong. Ako ay lubos na natakot. Nang dahan-dahan akong lumingon, isang senior ang nasa likod ko, bumubulong sa likod ko. Ngumiti at tumawa ang senior.
"Natatakot? Buti naman, mararamdaman mo ulit after this pass." Binigyan niya ito ng isang ngisi na medyo nagpakalma sa kanya.
Tinalikuran siya nito at naglakad papasok ng gate. Siya ay naglalaro ng susi at naririnig niya ito nang malakas. Ang lalaking iyon siguro ang may hawak ng susi na nang-aasar sa kanya sa pamamagitan ng pagbulong sa kanyang tenga na may nakakatakot na tono. Sigurado siyang narinig niya ito sa isang horror movie noon.
Itong mga salitang lumabas sa bibig niya ang nagpaisip sa akin ng isang theory na akala ko ay hinding-hindi mangyayari... But well... it unexpectedly happened.Muli akong napalingon sa lalaki, wala siya, at isang malamig na simoy ng hangin ang h*****k sa mukha ko. Napansin ko ang mga matataas na puno ng sequoia na naglinya upang gumawa ng bilog sa paligid ng gym. Habang iniikot ko ang katawan ko at tinitingnan kung gaano sila katangkad, sumasakit ang leeg ko. Tinapik tapik ko ito at tumigil sa pagliko. Hindi ko sinasadyang tumigil sa harap ng pinakamataas na puno ng sequoia.Habang umuusad ako gamit ang aking mga paa, nararamdaman kong tinatawag ako nito...
TINATAWAG AKO NA LUMAPIT SA KANYA.
Habang papalapit ako, mas naririnig ko ang boses niya, parang kontrolado ako. Walang ideya ang utak ko kung ano ang nangyayari. Katawan ko lang ang gumagalaw. Bago ko napagtanto kung ano ang nangyayari, umakyat ako sa isang puno. Isang kamay ang humawak sa akin at nahulog ako sa semento.
Pumikit ako at ibinuka ko ang ulo ko habang umuungol. Mabilis kong hinawakan ang kamay ko para tingnan kung may sugat ba ako sa ulo. Tumayo ako at hinawakan ang ulo ko. Hindi ko napansin ang isang maliit na batang babae na nakatayo at nakaharap sa akin, nakayakap ng mahigpit sa isang kakaibang manika. Ito ay gawa sa sinulid at ilang mga lubid. Dalawang itim na butones na natahi sa bola ng gantsilyo ay kahawig ng mga mata at isang nakatahi na ngiti. Gawa sa mga lubid ang katawan at wala man lang damit. Ang manika ay may maikling bangs, na nagpapakita ng isang nagniningning na hiyas sa noo nito.
"Uh, Hello... Thanks for sav-" She interrupted me by glaring at me.
"Huwag kang pumunta doon." Nagbabala siya.
"Huh?" Nagtanong ako. Napakurap ako, at binitawan niya ang kanyang manika. Inulit niya ang sinabi niya kanina.
"Huwag kang pumunta doon. Huwag. Danger." Itinaas niya ang kanyang mga kamay sa antas ng kanyang balikat. Nawala siya sa hangin habang nagiging abo. Ang tanging natitira ay ang kanyang manika na kanyang kayakap at ang kanyang puting damit. Nabahiran ng dugo at dumi?
Napaluhod ako habang nakatitig sa takot. Nakikita ko ang repleksyon ng araw sa hiyas. May nakikita akong picture na gumagalaw.
Isang batang babae ang naglalaro sa kakahuyan na may hawak na manika. Iisa ang suot nila pero malinis naman ang isang ito. Masaya at nag-eenjoy ang dalaga sa araw na iyon. May isang anino na naglalakad papunta sa kanya, may dalang malaking bato. Umupo ang batang babae sa mga dahon at nang hindi niya namamalayan, isang lalaking nakasuot ng senior ang tumama sa bato sa kanyang ulo, at ibinagsak niya ang kanyang ulo sa mga dahon. Tumakas ang senior sa patay na babae. Isang hiyas ang naiwan sa noo ng manika. Wala ng buhay ang katawan ng dalaga. Ang hiyas ay kumikinang nang maliwanag, ang manika ay kumikislap ng mga butones nitong mata at tumayo. Lumingon ito sa manika. Gumapang ang manika sa kanyang katawan at tiningnan kung buhay pa ang babae. Dinala ito ng manika, na nagpapakitang mas malakas ito kaysa sa sukat nito. Tinakbo nito ang kanyang maliliit na paa patungo sa sequoia tree na inakyat ni Lily kanina. Inilagay ng manika ang batang babae sa isang makitid na butas sa tabi lamang ng puno ng sequoia. Tinatakpan ito ng manika sa pamamagitan ng pagbato dito ng dumi. Tumalon ang manika sa nakatakip na katawan ng dalaga at umaktong wala man lang itong buhay.
Bumuhos ang ulan at tinamaan ng kidlat ang nakatakip na katawan.
Sa pagbagsak ng mga patak ng ulan, nawalan ng buhay ang manika.
MULA SA MAY-AKDA:Kamusta! ano sa tingin mo sa chapter na ito? You can leave a comment para malaman ko kung ano ang tingin niyo sa chapter na 'to.
SALAMAT :0-ANNIE CHAN
Nawala ang gumagalaw na larawan at hindi siya nakaimik.First time kong makasaksi ng ganitong phenomenon.Napaatras ako ng ilang hakbang at nag-brainstorm kung ano ang dapat kong gawin pagkatapos ng nakita ko."Should i- should i-" Napabuntong-hininga ako habang mahigpit kong hinawakan ang isa kong kamay.Napaisip ako saglit. Ang isang bagay na tulad nito ay hindi dapat iwanan lamang sa akin, kailangan kong sabihin sa isang tao ang tungkol dito. Pero kanino? Iniwan ko ang aking sarili na nakatitig sa manika ng ilang minuto. Ngunit may nagsabi sa akin na kunin ito, bilang ebidensya.Lumuhod ako at kinuha ang manika. Nararamdaman ko ang lamig sa aking gulugod habang inilalagay ko ang isang daliri dito. Ipinikit ko ang aking mga mata habang dahan-dahan kong itinataas ito mula sa lupa. Iminulat ko ang aking mga mata, kitang kita ko ang mga mata ng manika na diretsong nakatingin sa akin. Marahas kong niyugyog ang manika at saka tumakbo palayo sa gate ng
Dumapa ang babae sa tabi ng isang estudyante sa ika-8 hilera. Katulad ng ibang estudyante, busy din siya, pero malapit na siyang maging isa sa atin.Hinawakan ng dalaga ang kanyang mga balikat, at pagkatapos niyang ipihit ang kanyang ulo ay tinungo ng anino ang kanyang katawan.Lumipas ang ilang minuto, at isa na siya sa amin.Hinawakan niya ang mukha, dinama ang uling dulot ng basang usok.Nakataas ang kanyang paa mula sa lupa habang ang nagbubuga ng usok mula sa kanyang bibig ay kumokonekta sa mga babae.Nag-intertwined ang usok at nabaluktot ang kanilang mga ulo. Kitang kita ko ang kanilang paghihirap habang ang kanilang katawan ay unti-unting natatakpan ng uling, ang kanilang mga mata ay umiiyak sa itim na luha. Bumuka ang kanilang mga bibig at lumabas ang napakaraming usok. Lumipad kung saan-saan ang maliliit na sphere na gawa sa soot, na isa-isang sinisinghot ng mga estudyante. Halos hindi sila umubo, bumahing at gumagagal habang sinusubukan
Si Charies Hopkins ay kilala sa kanyang bayan sa pagiging makasarili, sakim na bata. Sa kanyang paglaki, napagtanto niya na mayroon siyang isang espesyal na regalo. Pero naging dahilan pa ito ng pagiging bilib niya sa sarili at judgemental.Ang gusto lang niya sa buhay ay parangal, na ipagyayabang niya sa lahat.Bumulong siya, "Tsk,"Narinig ito ni Emily. Wala siyang ideya kung ano ang nangyayari.Gusto lang niyang sumama sa kanya para makipagtambal. Pero nawawalan na siya ng pag-asa. Ang mga uri ng Tao tulad ni Charies ay mukhang mahirap kumbinsihin.Siya ay nanginginig, mahirap para sa kanya na gumawa ng isa pang hakbang. Pilit siyang pinipilit ng utak niya na huwag sumigaw o tumakas, malalagay siya sa lugar ng panganib.Pero hindi niya kaya.Si Emily ay may malaking takot sa mga kakaibang bagay. Palagi siyang sumisigaw tuwing nanonood siya ng horror movie, bawat segundo nito. Ang nararanasan niya ngayon ay mas nakakadugo pa.
Sa ibang araw sa taong 1999Ginugol ng mga junior ang kanilang ika-207 gabi sa kanilang mga dormitoryo.Isang batang babae na nakasuot ng junior ang tumatakbo sa isang pasilyo, sumisigaw at umiiyak para humingi ng tulong. Tumingin siya sa likuran niya at nasulyapan ang isang malabo na pigura sa sulok ng hallway, at papalapit ito sa kanya. Muli siyang sumigaw at lumiko ng kaliwa sa kanyang silid. Ito lang ang paraan para makatago dahil hatinggabi na at mukhang tulog na ang lahat. Tumakbo siya papunta sa kwarto niya at sinara ang pinto. Nakahinga siya nang maluwag habang mabilis niyang inaalam ang sitwasyon. Lumingon siya sa antique cabinet, doon siya magtago baka hayaan siya ng humahabol sa kanya.Ngunit ito pala ay isang malaking pagkakamali na kumitil sa kanyang buhay.Ang pagtatago sa mga drawer ay isang cliche dahil ito ay isang magandang lugar mula sa pagtatago mula sa isang tao. Ang pigura ay hindi pipi upang h
Tiningnan ko ang aking mga daliri; May nagbasa sa kanila ng dugo ko. Pero parang okay naman ako, internally. Tumayo ako at may kutsilyo sa dibdib ko. Mabilis ko itong hinawakan, itinapon, at binalik ang tingin sa drawer. Isang mata ang gumagapang doon, nanlilisik ang tingin sa akin.Shush, naririnig ka niya.Dahan dahan kong tinanggal ang mga daliri ko sa labi ko at sinubukang tumayo. Napatingin ako sa ilalim ko. May bahid ng dugo sa sahig. Inabot ko ang kama ko at bumagsak doon. Nagdilim ang lahat hanggang sa ipinikit ko ang mabigat kong mga mata.***Dumating ang umaga, at natagpuan ko ang aking sarili sa isang hindi pangkaraniwang lugar.Naaamoy ko ang halimuyak ng nilutong baka at bulok na laman. Kinusot ko ang aking mga mata at nakita ko ang aking sarili na nakaupo sa isang bench, kasama ang isang pulutong ng mga tinatawag na juniors. Ako ay natutulog na ang aking ulo sa isang mesa ng cafeteria sa oras n
Hello sa lahat! Ako ito, si Annie Chan. I just wanna let you guys na hindi talaga ako magaling sa Filipino kaya ang ilan sa mga salita sa mga kabanata ng gawaing ito ay may mga salitang English. Ang aking tagasalin ay hindi ganoon katumpak, bukod pa, hindi ako masyadong nagsasalita ng wikang ito. Gayundin, palagi akong gumagamit ng Ingles sa bawat solong libro na ginagawa ko. Kaya't patawad dahil nabigo ako sa iyong inaasahan. Sorry talaga :( Hindi ako Tagalog native speaker. Sana ay naaliw kayo kahit na ang mga kabanata ay may mga nakakalito na salita. I'm very busy these days thats why I only focus on the English one. Bakit? Kasi sumasali sa isang contest dito sa goodnovel. Kung gusto mo akong suportahan, maaari kang pumunta sa aking profile ng may-akda, o maghanap, "Annie Chan SCHOLAR"Ito ay lubos na pinahahalagahan, Mahal kita! Love, Annie Chan.
Ito ay dapat na maging isang normal na unang araw ng paaralan.Ngunit nangyari ito.Iniisip kong muli ang lahat ng mga desisyon sa buhay ko habang nakaramdam ako ng guilt sa aking gulugod.Kung hindi ako naging baliw pagdating sa buhay, nasa simpleng paaralan na ako, ang pinakamatalino sa kanilang lahat.Pero dahil sa kalokohan at katangahan kong pag-iisip, eto ako ngayon.Ginawa ko ang aking mga iniisip sa isang ideya upang makatakas o makayanan ang ganitong uri ng kapaligiran.Napalunok ako. Ang ideyang ito ay dapat na tama, kung ito ay nagpapasok sa akin sa maling landas, ako ay tiyak na mapapahamak. Ang aking katalinuhan, pagdating sa mga desisyon sa buhay, ay napakababa. Pero hindi ko sinasabing lagi akong mali.Nakaisip ako ng ideya, na sa tingin ko ay sapat na para makayanan ang sitwasyong ito."I should escape this place," Sumimangot ang sariling kilay. Ngunit pagkatapos ay bumalik ito sa normal na estado. "Sa pamamagit
"I betcha!" Isang boses ang humarang sa aming ritwal ng suwerte.Nakatalikod ang lahat sa isang pares ng senior na may dalang papel. May suot na uniporme ng paaralan, isang piraso ng telang lana na nakasabit sa kanilang kaliwang balikat hanggang sa kanilang mga tuhod. Umupo kami at kumilos. Luminga-linga ako sa paligid nang hindi gumagalaw ang leeg ko. Ang Tisiphone's lined up straight facing the senior's way. Nagmartsa patungo sa direksyon ng nakatatanda, nagsimula silang magbulungan ng mga salita. And then when they reach 1 foot away from the seniors, tumigil sila.Isang mapula ang buhok na ginoo ang tumayo sa harap at pinagpag ang piraso ng papel sa kanyang kamay. Siya ay umubo, at nagsalita;"Ngayon ang unang araw ng pasukan, at kaming mga nakatatanda ay magpapakilala ng mga silid na nakalaan para sa tatlong grupo sa CLASS 1- FURIES."Nagpatuloy ang isa pang senior;"Walang paligoy-ligoy pa, simulan na natin ang paglilibot sa paligid ng paarala