Pigil hininga akong nagtatago ngayon sa loob ng isang kabinet dito sa silid ko. Sunod-sunod na putok ng baril ang narinig ko sa labas na siyang lalong nagpakabog ng dibdib ko. Mahigpit kong napahawak sa mga tuhod ko at maingat na sinubsob ang mukha ko dito.
"Mommy," I cried silently as I called my mother. "Daddy... I'm... I'm scared." Muli kong sambit at nag-unahan na ang mga luha sa paglabas mula sa mga mata ko. I’m scared right now! I can't even think straight!
Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko!
But…no! Dapat ay hindi ako umiiyak ngayon dito! I need to be strong! Kailangang maging malakas ako lalo na sa sitwasyong kinahaharap ko ngayon! Kailangan kong maging malakas. Para sa sarili ko at para na rin sa mga magulang kong nakikipaglaban para sa kaligtasan ko at ng buong pamilya namin!
Napahawak ako sa bibig noong makarinig ako ng sunod-sunod na kalabog mula sa labas ng pinagtataguan kong kabinet. Nanlaki ang mga mata ko at pigil hiningang tiningnan ang nakasarang pinto ng kabinet ko.
Oh my God! They're here! Nasa kwarto ko na ang mga taong sumugod sa mansiyon namin!
Kinagat ko ang pang-ibabang labi at pilit na ikinalma ang sarili. Hindi ako gumalaw sa pinagtataguan ko at tahimik na pinakingnan na lamang ang ingay sa labas ng kabinet. Mayamaya lang ay napaawang ang labi ko at mariing napapikit noong makarinig ng mga yapak 'di kalayuan sa pinagtataguan ko.
"She's not here," rinig kong sambit ng isang lalaki. Muli akong napakagat ng pang-ibabang labi at tahimik na pinakiramdaman ang mga galaw ng tao sa loob ng silid ko. Maingat kong isinandal ang likuran sa pinakasulok ng kabinet na kinaroroonan at noong makarinig ako ng panibagong boses, natigilan ako.
Ramdam ko ang panginginig ng buong katawan ko ngayon dahil sa takot. Ni hindi ko maikalma ang sarili dahil sa halo-halong emosyon! Damn!
Makakaligtas kaya ako sa mga taong ito?
"Search the whole room. Kung wala dito, sa susunod na mga silid. Nandito lang iyan sa mansiyon nila. Kahit anong mangyari, kailangang makita natin ito! She can't escape from us." Mapanganib na sambit ng isa pang lalaki sa loob ng silid ko.
"Yes, sir."
Halos hindi na ako makahinga dahil sa lakas ng kabog ng dibdib ko. No. Hindi maaring makuha ako ng mg taong ito! Hindi nagsasakripisyo ngayon ang mga magulang ko para makuha lamang ako ng mga walang hiyang nilalang na ito! No. I refuse to be caught! I need to survive. I need to leave this place as soon as possible!
Napapikit na lamang ako noong kumalabog ang nakasarang pinto ng kabinet na pinagtataguan ko ngayon. Pigil hininga pa rin ako at hindi gumawa ng kahit anong ingay man lang. Damn it!
"It's locked," rinig kong sambit muli ng lalaki na siyang ikinagulat ko.
"Destroy it." Mariing utos ng isa pang lalaki na siyang nagpaluhang muli sa akin.
No, please. No! Stop it! Somebody, please! Help me! Mommy! Daddy!
"Sir Mavi! Nakatakas ang isa sa bihag!"
Natigilan ako sa narinig. Nakatakas? Sino? Is it my mom or my dad? Aki? Oh my God! Please, keep them safe! Please!
"Damn it! Habulin niyo ang isang iyon!" Sigaw nong lalaking Mavi ang pangalan. He must be the leader. Sa tono pa lang nang pananalita nito, alam kong siya ang namumuno sa grupong ito. "Dethro, follow me. I'm gonna kill that motherfucker!" anito na siyang ikinakagat ko ng pang-ibabang labi ko.
No. Please don’t kill them!
Napapikit muli ako at nanalanging maging ligtas ang mga magulang ko. Mayamaya lang, sunod-sunod na mga mabibigat na yapak ang narinig ko. Segundo lang ay nawala na ang mga presensiya ng mga taong nasa labas ng pinagtataguan kong kabinet. Napahugot ako ng isang malalim na hininga at wala sa sariling napahawak sa dibdib ko.
I think they’re gone.
I sighed as I tried to calm myself again.
Ilang minuto pa akong nanatili sa loob ng kabinet at noong bahagyang kumalma ang katawan ko, napagdesisyunan ko nang lumabas na sa pinagtataguan ko. Pinakiramdam ko muna ang paligid bago kumilos at noong makasigurado na akong mag-isa na lang ako sa silid, agad kong binuksan ang pinto ng kabinet. Dahan-dahan akong lumabas mula sa pinagtataguan at tiningnan ang kabuuan ng silid ko.
I need to escape from here. Kung nais kong mabuhay, kailangan kong umalis sa mansyon namin! I need to survive from all of this. Ito na lang ang kaya kong gawin para sa mga magulang ko!
Mabilis akong kumilos at lumabas na sa silid ko. Mabilis ngunit maingat ang bawat hakbang na ginagawa ko. Dapat ay walang makapansin man lang sa presensiya ko sa lugar na ito.
At my young age, tinuruan na ako ng ama ko kung paano makipaglaban. I was ten years old back then when my father taught me how to fight and protect myself. Hindi ko alam kung para saan ang pagsasanay namin noon ngunit mukhang alam ko na ngayon kung para saan iyon. For me to survive, I need to fight. And for me to live, I need to save myself from all the evilness of this world.
Panay ang tingin ko sa paligid habang tinatahak ang palabas ng mansiyon namin. At noong makalabas na ako nang tuluyan ay iyon naman ang mabilis na ikinatigil ko dahil sa kung anong tumama sa binti ko.
Shit! A gunshot!
Napamura na lamang ako at masamang binalingan ang pinanggalingan ng balang tumama sa akin.
"Going somewhere, Lady Beatrice?" The man asked me while looking at me intently. Nakasuot ito ng puro itim na kasuotan at may hawak na baril sa kamay at nakatutok ito sa gawi ko.
Napakunot ang noo ko at tiningnan ito nang mabuti. What the hell?
"Aki?" Hindi makapaniwalang tanong ko dito noong mapagtanto kung sino ito. "W-what's the meaning of this, Aki? Bakit mo ako binaril? Bakit… No, Aki. You're one of them?" Tila naguguluhang tanong ko dito. No way! He can't do this to me! He can’t do this to our family!
"I'm so sorry, Lady Beatrice, but I have to do this," mariing sambit nito na siyang mabilis na ikinailing ko.
No!
"I'm..."
"You're a traitor, Aki." May galit na sambit ko dito at pilit na inayos ang pagkakatayo. Ramdam ko ang sakit sa binti ko ngunit ininda ko iyon. Mas nangingibabaw ang galit ko ngayon sa taong kaharap ko. Aki betrayed our family. He betrayed me and my parents! He betrayed us!
Damn! Paano niya nakayang traydorin ang pamilyang kumupkop sa kanya?
"You're going to die here, Lady Beatrice. Mamamatay ka at hindi na muling makikita pa. Hindi ka na nila mahahanap at magagamit pa para sa kanilang pansariling kapakanan."
Bahagya akong natigilan sa mga salitang binitawan nito. Napakunot ang noo ko at pilit na iniintindi ang mga katagang sinambit ni Aki.
"Aki... ano bang..."
Hindi ko na nagawa pang tapusin ang katanungan ko noong biglang kinalabit nito ang gatilyo ng baril. Sa gulat ko, napirmi ako sa kinatatayuan ko. Huli na noong naigalaw kong muli ang katawan ko at noong kikilos na sana ako para iwasan ang bala mula sa baril nito, natamaan na ako at bumaon na ang bala sa katawan ko. Napamura na lamang ako at wala sa sariling napahawak sa dibdib ko kung saan tumama ang bala mula sa baril ni Aki.
Wala sa sarili akong napatingin sa taong itinuring kong kapatid. Sa taong siyang hinahangaan ko ng lubos. Ang taong... ang taong siya rin pa lang tatapos ng buhay ko.
"A-Aki...." I called his name as I fell unto the ground. Hinang-hina na ako. Ni hindi ko na maramdaman ang sariling katawan ko.
I'm going to die here.This is my end.
"Die, Lady Beatrice, and after this, never come back. Forget about this. Forget about your parents, your family. You don't deserve to be involved in this war."
"A-Aki..."
"Goodbye, Lady Beatrice."
Napabalikwas ako nang bangon noong mapanaginipan ko na naman ang nakakatakot na panaginip na iyon.Wala sa sarili akong napahawak sa dibdib ko at dinama ang malakas na tibok ng puso ko. Napapikit ako at pilit na ikinalma ang sarili. Iyong panaginip na iyon, iyong paulit-ulit na panaginip na iyon, ay tila totoong nangyari sa akin. Ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit, takot at galit ko sa panaginip na iyon.Napamulat ako ng mga mata at pilit na inalala ang nangyari sa panaginip ko.I was running away. Scared. At noong makakatakas na sana ako mula sa mga taong nais manakit at kumuha sa akin, someone aimed his gun and pulled the trigger towards me. Natamaan ako sa dibdib ko at iyon ang huling nangyari sa panaginip ko. Iyong takot na nararamdam ko tuwing nagigising ako mula sa p
Pagkapasok namin ni Nanay Celeste sa bahay ay agad nitong isinara ang pinto. Mabilis ang bawat galaw nito samantalang nakatayo lang ako habang hawak-hawak ko pa rin ang patalim na dinampot kanina. Isinunod niyang isinara ang mga bintanang malapit sa amin at noong matapos siya sa ginagawa, mabilis itong bumaling sa gawi ko."Ayos ka lang ba, Ice?" She asked me worriedly. Napatango na lang ako dito at inilapag sa mesa ang patalim na dinampot ko kanina. Kita kong natigilan si Nay Celeste at agad na nilapitan ako. Kinuha nito ang patalim sa mesa at matamang isinuri."Nay, what’s happening? Ba… bakit may nagtangka sa atin kanina?" Naguguluhang tanong ko dito habang matamang nakatingin sa kanya. Kita kong wala sa akin ang atensyon ni Nay Celeste kaya naman ay napatingin ako sa kung anong tinitingnan nito. It was the knife I bo
"Celeste, napadalaw ka?"Ito agad ang bumungad sa amin ni Nanay Celeste noong bumukas ang pinto ng malaking bahay at isang lalaki ang sumalubong sa aming dalawa. Nakangiti ito sa amin at magiliw na iginaya kami papasok sa mansyon niya. Sa tansya ko ay mas matanda lang ang edad nito ng isa o dalawang taon kay Nay Celeste at Tay Manuel. Matangkad ito at kagaya nang inaasahan ko, nakaramdam ako nang kakaiba sa lalaking nasa harapan."Dawnson, we need your help," ani Nay Celeste sa lalaki noong tuluyang nakapasok na kami sa mansiyon nito. "We've been chased by Bloods and Lunars earlier."Natigilan ang lalaking nagngangalang Dawnson sa pagkilos at nawala ang ngiti nito sa mga labi. Agad na pinitik nito ang mga kamay na siyang ikinapitlag ko at kusang nagsara ang pintuang pinasuka
Sunod-sunod na putok ang namayani sa tahimik na mansyon ni Dawnson.Napatayo ako mula sa kinauupuan at tinungo ang pinto ng silid. Sinigurado kong naka-locked ito bago umatras at lumayong muli dito. I sighed as I tried to calm myself. Sana maging maayos lang sila Nanay Celeste at Dawnson. Sana’y walang masamang mangyari sa kanilang dalawa.Bumalik ako sa kinauupuan ko at tahimik na pinapakiramdaman ang paligid. Mayamaya lang ay impit na napatili ako noong biglang may pwersang nais buksan ang pinto ng silid na kinaroroonan ko. Napatakip ako ng bibig ko at mabilis na inihanda ang sarili.Paanong nakarating na ang kalaban dito sa palapag na ito?Anong nangyari kay Nay Celeste at Dawnson? Are they okay? Damn! 
"My name is Mavi," anito noong tumigil ang sasakyan nito sa kung saan. Mayamaya pa'y may pinindot ito sa may dashboard sa harapan niya at humugot ng isang malalim na hininga. Tahimik at nakasunod lang ang tingin ko sa bawat galaw nito. Kaya naman noong makaramdam ako nang bahagyang pagyanig ng lupa ay naging alerto ako. Napahawak ako sa baril na nakasilid sa bag ko at napatingin sa unahan ng kotse nito. Napaawang ang labi ko habang pinagmamasdan ang pag-angat ng lupa sa harapan namin. Mayamaya pa'y muling pinausad ni Mavi ang sasakyan nito at dumaan sa isang lagusan mula sa nakaangat na lupa. "Where are we?" Wala sa sariling tanong ko dito at tumingin sa likuran nang sasakyan. Mangha akong nakatingin sa dinaraanan namin at noong mamataang nagkusang sumara ang lagusan na dinaanan namin kanina, napaangat ang gilid ng labi ko dahil sa pagkamangha. "This is my place, my house," ani Mavi at itinig
Hindi ako makatulog. Dahan-dahan akong naupo mula sa pagkakahiga at tiningnan ang kabuuan ng silid na kinaroroonan. Napabuntong-hininga na lamang ako at tumayo na. Walang ingay akong naglakad patungo sa pinto ng silid at binuksan iyon. Pagkalabas ko ay agad akong naglakad patungo sa salas ng bahay ni Mavi. Walang ingay akong kumilos at noong nasa may salas na ako, nabungaran ko ang mahimbing na natutulog na si Mavi. I sighed again. Napabaling ako sa may kusina at napailing na lamang, nagdadalawang-isip kung pupunta ba ako roon o hindi. Damn it! Gutom na talaga ako! May matino kayang pagkain sa lugar na ito? "Can't sleep?" Mabilis akong napabaling agad kay Mavi noong magsalita ito. Nakapikit pa rin ang mga mata nito at hindi kumikilos sa kinahihigaan niya. He’s awake! Napakagat ako ng labi ko at mariing ikinuyom ang mga kamao. God! Gutom na talaga
Mabilis kaming kumilos ni Mavi. Agad kaming lumabas sa silid nito at dali-daling pumunta sa may garahe kung saan naroon ang mga sasakyan nito. "Mavi, I can hear their footsteps," sambit ko noong makasakay na kami sa kulay itim na sasakyan na pagmamay-ari nito. "I can feel them too, Ice," aniya at binuhay ang makina ng sasakyan. "No. I can hear them," I sighed and tried to concentrate. Ipinikit ko ang mga mata at pinakiramdaman nang mabuti ang paligid. Mayamaya lang ay iminulat ko ang mga mata at binalingan ang lalaki. "Even their heartbeats, Mavi. I can hear every single beat of it.” Seryosong sambit ko na siyang ikinatigil ni Mavi sa kinauupuan nito. Segundo lang ay napailing ito at umayos na nang pagkakaupo. "Kung may iba ka pang kayang gawin, mamaya mo na sabihin sa akin, Ice.” Ngumisi ito sa akin at pinindot na ang buton kung saan magbubukas ang lagusan palabas ng bahay nito. "This car is
Aki? Saan ko ba narinig ang pangalang iyon? Aki… Ipinilig ko ang ulo pa kanan at pilit na inaalala kung saan ko bai to narinig o nakita man lang. Alam kong pamilyar sa akin ang taong ito! Presensya at pangalan pa lang nito, alam at ramdam kong konektado ito sa nakaraan ko. Damn! I badly need my memories back! "Thank you, Mavi. Alam kong maaasahan ka talaga sa mga ganitong bagay," sambit ng lalaking nag-ngangalang Aki habang hindi inaalis ang mga mata sa akin. Napaatras akong muli dito. Hindi ako kumibo at pinagmasdan lang ito sa harapan ko. May kung ano sa titig nito na nagsasabi sa aking mapanganib ang taong ito. Na kailangan ko nang umalis sa lugar na ito at magtago mula sa kanya! But damn, I can’t feel my own feet! Hindi ko ito maigalaw kahit gustuhin ko man! "Let's go," ani Aki at tinalikuran na kami ni Mavi. "Sa taas tayo." Mariin kong ikinagat ang pang-ibabang labi ko at nanatiling naka