Hinawakan ni Cameron ang kubyertos niya at nagsimulang kumain habang nilapag naman ni Sunny ang kaniyang kutsara. “Aalis na si Willy. Anong nararamdaman mo doon?” Napahinto ng ilang sandali si Cameron, yumuko siya at nagpatuloy sa pagkain. “Anong inaasahan mong iisipin ko? Mananatili ba siya dito dahil lang sa gusto kong mag-stay siya?” Nagliwanag ang mata ni Sunny. “Paano ka naman nakakasiguro na hindi niya yun gagawin? Baka mag-stay siya rito kung sasabihin mo lang ang hiling mo.” Biglang nagulat si Cameron. Tinaas niya ang ulo niya at tiningnan nang ilang sandali si Sunny. “Dad, hindi ko talaga maintindihan ang sinabi mo. Bakit hindi mo direktang sabihin sa akin? Gusto ko rin ito tanungin sayo. Gusto mo ba siya maging anak?” Hindi alam ni Sunny ano ang sasabihin niya. Sobrang kumuyom ang kaniyang kamao at malapit na niyang buksan ang ulo ni Cameron para tingnan ano ang problema sa utak niya. Pinakalma ni Sunny ang sarili niya at mahinahong sinabi, “Tama ka. Gusto ko nga
Tumawa ang katulong habang sumasagot, “Bakit naman sobrang mali ang pagkakaintindi mo sa intensyon ni Mr. Southern Sr? Nag-iisa ka lang niyang anak kaya kahit ikasal ka na, anak ka pa rin niya. Bakit ka naman niya hahayaan na lang sa dahil lang nagpakasal ka na?” Sumagot din ang isang katulong, “Tama, kahit na sinasabi nila na daughters and dead fish are no keeping wares, nangyayari lang iyon sa ilang sitwasyon. Mahal na mahal ka ni Mr. Southern Sr. Hindi kailanman mangyayari na hindi ka na niya kikilalanin bilang anak pagtapos mo magpakasal. Laging nakaalalay sa isang babae ang pamilya niya.”Kumunot ang noo ni Cameron.‘Parang sobrang kakaiba talaga ang panaginip na iyon kumpara sa katotohanan. Bakit sobrang sama ni Dad sa panaginip ko? Siguro masyado ko lang ito iniisip at kinabahan ako at natakot.’Nagtinginan ang dalawang katulong at nagawanan. “Ms. Southern, sa tingin naming lahat si Mr. Goldmann ang karapat dapat.”Nagulat si Cameron. “Gusto mo ba yan ipaliwanag?” “Gwapo
Hinaplos ni Cameron ang noo niya at hindi na siya tumingin ng diretso kay Waylon. “Okay, binabawi ko na ang sinabi ko, okay? Hihingi pa ako ng tawad sayo.”Tiningnan siya ni Waylon. “Hindi naman totoo yung sorry mo.”Tumingin si Cameron sa kaniya. “Ano bang gusto mo?”Walang ekspresyon sa ngiti ni Waylon. “Sinabi mo sa harap ng mga katulong na manloloko akong tao. Siguradong masisira ang reputasyon ko dahil doon kaya ‘di ba dapat ikaw ang dapat sisihin?”Sobrang nagulat si Cameron.Sobrang nagulat si Quincy na nakatago sa likod ng pader. Kinamot niya ang mata niya.‘Ayan ba ang kilala kong panganay na anak ng mga Goldmann? Pinaglalaruan niya yung babae.’Si Sunny naman ay hindi makapaniwala. Hindi niya inaasahan na mas maharot pa si Waylon kumpara noong binaba pa siya.May sasabihin sana si Cameron nang may bigla siyang narinig na gumalaw. Lumingon siya at agad napansin na nakikinig sila Quincy at Sunny sa usapan nila ni Waylon.Nagulat ang dalawang tao sa likod ng pader nang
Ibig sabihin may specific template na ang shop na ginagamit nila para kay Waylon. Lahat ng measurements niya at sizes ay iisa lang kaya ang gagawin na lang ng mananahi ay mag gugupit ng tela at diretso na sa production.Binalik ni Cameron ang shirt sa gift box. “Bakit hindi mo agad sinabi sa akin? Kinuha ko pa tuloy measurements niya para sa shirt na ito.”Pero lahat naman pala ng measurements niya ay nakarecord na sa system ng shop, hindi na niya kailangan na magbigay pa ng measurement ni Waylon.Tumawa si Daisie. “Hindi ko inaasahan na sobra kang mong pagtutuonan ng pansin ang isang shirt.”“Bayad ko lang naman ito sa kaniya.” Sinara niya ang takip ng gift box, pinasok niya iyon sa gift bag at tumayo siya. “Sige, uuwi na muna ako.”Hinatid ni Daisie si Cameron sa pinto at pinanood ang pag-alis niya. Isasara na sana niya ang pinto pero bigla niyang nakita ang dalawang kotse na nakaparada sa kabilang kalsada at sinundan ang direksyon na pinuntahan ni Cameron. Kumunot ang noo ni
Hawak ni Cameron ang mata niya sa sakit at nag-igting ang panga niya. “Hindi ka sumusunod sa patakaran!”Hinawakan siya ng lalaki sa buhok at ngumisi. “Magaling ka talaga makipaglaban, kaya kailangan namin gumamit ng mga trick. Hindi nakakatuwa, hindi ba? Sarili mo lang ang masisisi mo dahil anak ni Mr. Southern Sr.!”Hindi madilat ni Cameron ang mata niya. Hindi siya naging maingay sa pagharap sa mga masasamang tao na ito.“Sige, Ms. Southern, sumama ka sa amin.” Hinampas siyang lalaki at nawalan siya ng malay. Isinakay niya si Cameron sa sasakyan at mabilis na nagmaneho palayo.Samantala, isang sasakyan ang sumunod habang si Waylon na nasa passenger seat ay sinusubukan na tawagan si Cameron pero walang sumasagot.Nagmaneho si Quincy. “Sa tingin mo ba may nangyari sa kaniya?”Nasabi ni Saydie na magaling si ‘Ms. Southern’ makipaglaban tulad niya. Imposible na may nangyari sa kaniya.Nakatingin si Waylon sa screen at kumunot. “Kahit ang pinakamagaling makipaglaban ay hindi lagin
Tumayo si Donald sa deck habang palapit si Chunky sa kaniya. “Sir.”Kumuha siya ng pakete ng sigarilyo at hinawakan sa pagitan ng daliri niya. “Magpadala ka ng tao na magsasabi kay Sunny na hawak natin ang anak niya. Nasa kamay niya ang desisyon.”Tumango si Chunky...Umupo si Cameron sa kama at may marka mula sa pagkakatali sa kamay niya dahil nagpumiglas siya.Kahit na nawisikan siya ng pepper spray sa kaniyang mata, hindi naman marami ‘yon, kaya hindi siya mabubulag. Mabagal niyang binuksan ang mata niya. Masakit pa rin yon at sensitibo ang mata niya na kahit maliit na liwanag at nakakapagpasakit dito.Pinatunog niya ang kaniyang dila at sumuko sa pagpupumiglas, humiga siya sa kama nang patigilid at tumawa sa sarili niya. “Kapag patuloy akong naglakad sa ilog, mababasa ang paa ko.”May nagbukas ng pinto at pumasok.Nagdala ng pagkain ang tao at bastos magsalita. “Ms. Southern, kumain ka kung gutom ka. Walang magsisilbi sa'yo.”Tumayo si Cameron. Nang masanay na ang mata n
Nagsimulang manginig ang balikat ni Cameron pagkatapos nang matagal na pagkakahawak sa ulo niya.Bago pa makapag-isip ang lalaki, nagsimula siyang tumawa.Kinilabutan ang lalaki, para bang inaasar siya nito kaya hinawakan niya ang buhok ni Cameron at sumigaw, “Anong tinatawatawa mo!?”Idinilat ni Cameron ang mata niya. Namumula ang malamig niyang mata at namamaga ang mata niya. “Hindi nagkakaroon ng masayang katapusan ang mga taong bastos sa akin.”Bago pa niya maintindihan ang sinasabi ni Cameron, nakawala na ito sa kaniyang tali at pinulupot ang lubid sa lalamunan niya nang mahigpit.Sumisipa ang lalaki habang namamaga ang mukha niya at namumula dahil nauubusan na siya ng hininga.Sinakala ng lalaki si Cameron para mapalayo ito pero inikot ni Cameron ang daliri ng lalaki pataas. Bumitaw siya dahil sa sakit pero hinawakan ni Cameron ang braso niya at inikot, binali niya ‘yon.Unti-unting nawalan ng hininga ang lalaki na sinasakal habang nilalagay ni Cameron ang pagkain sa ulo n
“Sigh, ganiyan talaga ang buhay.”Niyakap ng butler si Cameron sa kaniyang balikat at mukhang naaawa. “Sir…”Hindi umiyak si Cameron sa halip ay maputla siya at walang emosyon, parang malamig na katawan.Biglang, nagkaroon siya ng lakas ng loob at tumakbo sa ulan.“Sir!”Pumunta siya kay Sunny sa ulan. Nakayuko siya, iniiwasan ang mata ni Cameron. Hinila niya ang kamay ni Sunny. “Nasaan si Mom?”Hindi siya nagsalita.Inalis ni Cameron ang kamay niya nang tumulo ang luha niya. “Sabi ni Mom na dadalhin niya ang regalo ko pag uwi niya. Bakit hindi pa siya umuuwi? Bakit siya nagsinungaling? Hindi niya na ba ako mahal?”Nanghina ang katawan ni Sunny habang tumutulo ang ulan sa mukha niya at humahali sa kaniyang mga luha. Inabot niya ang regalo na hawak-hawak niya.Kinuha ni Cameron ang regalo at umiyak nang malakas.Lumuhod si Sunny, niyakap siya at namamaos ang boses na sinabing, “Cam, kasalanan ko ‘to. Hindi ko dapat siya hinayaan sa barko. Pasensya na.”Umiyak si Cameron hangg