“Ayun. Nando’n pa rin tayo. May natural kang galit kay E dahil he reminds you of Lord Voldemort.”“You know… Lord Voldemort. As in ‘he who must not be named’ ‘you know who.’ That damn-blasted, good for nothing, son of a gun, ex-boyfriend of yours. ‘Babe.’”Muli akong napabalikwas sa aking kama noong marinig ko sa aking isipan ‘yong mga sinabi ni Hannah kanina. Marahas kong ipinikit ang aking mga mata para pilitin ang sarili kong matulog ngunit isang alon ng mga alaala ang aking nakita.Isang babaeng nakapulang bestida ang mangiyak-ngiyak na tumalikod noong nakita niya kami ni Enrique na magkayakap.Umiling ako sa alaalang iyon at sinubukan kong bakantehan ang aking isipan para makatulog na. Mas lalo ko pang ipinikit ang nakapikit ko nang mga mata para pigilin ang pagdalaw ng isa nanamang alaala.“Look. It’s not—”“Please don’t say ‘it’s not you, it’s me,’” the girl begged the guy in front of her.“I—I can’t. You see, it really is not you. It is me. Maybe, we should just stay friends.
SummerIsang napakaaliwalas na kalangitan ang sumalubong sa pagdilat ng aking mga mata. Tahimik at payapa pa rin ang buong isla at tanging mga huni ng ibon at ang alon ng tubig sa dagat lamang ang musikang kumikiliti sa aking pandinig. Nakakamangha talaga ang tanawin sa aking harapan. Ang dagat ay kulay asul. Mabikas na humahampas sa pampang ang mga alon na para bang inaangkin nito ang mga pino at puting buhangin.Tumayo ako at saka huminga ng malalim. Ipinikit ko ang aking mga mata at ninamnam ang sariwang simoy ng hangin. Binuksan ko ang aking mga kamay bilang paanyaya sa halik at yakap ng kalikasan.“Good morning.”Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. Nakita ko si Enrico na naglalakad papalapit sa akin at may dala-dalang dalawang bao ng niyog.Inilapag niya ang mga iyon sa hindi kalayuan. Noon ko na lang napansin na mayroon na palang mga wild berries, cherries at saging na nakalatag sa malaking dahon ng saging.“I hope a fruit platter breakfast is not too shabby for you,” he
Kasalukuyan akong nakatingin sa dalawang armchairs sa harap ko. May ilang scrap wood panels din. Nandito kami sa workshop ng SPU.Noong unang pasok ko rito, naalala ko iyong mga warehouse sa mga action movies, isang malawak na single storey building na may mataas na ceiling. Mayroong mga kahoy at metal na maayos na nakasalansan sa gilid kasama ng mga pintura. Samantala ang mga malalaking makina na ginagamit sa wood and metal works ay nakahilera sa pinakaloob na bahagi ng workshop.Ang class namin ay pinapwesto sa isang open space malapit sa entrance. Sa isang major subject namin, pinagagawa kami ng furniture gamit ang mga lumang armchairs at iba pang scrap materials. May ideya na ako kung anong gagawin ko kaso wala naman akong masyadong alam sa carpentry.Dumoble ang number ng class namin. Karamihan kasi ng mga classmates ko, may mga plus-one na galing sa Engineering and Architecture Department. Pwede kasing magsama ng isang assistant ang bawat student para tumulong sa labor works. Na
“Zane,” I mumbled.“Huh?”Enrique’s eyebrows met, then he looked around.“Ano ‘yon?” muli niyang tanong sa akin.I shook my head, closed my eyes and took a deep breath. Nang buksan ko ang mga mata ko, isang concerned na Marcus Aiden Enrique Rickson Sandejas ang nakita ko.“Are you okay?” he asked.I briefly smiled and nodded at him. Tumalikod ako kaagad sa kanya. Napahawak pa ako sa dibdib ko habang pilit na pinakakalma ang sarili.What just happened?Natahimik ang lahat sa loob ng classroom noong pumasok na si Prof. Amore Castillo para i-check ang mga output namin. Umayos kaming lahat at inihanda na ang mga finished products for checking.To be honest, confident ako sa kinalabasan ng ginawa namin ni Enriqu
“Good morning, Peterfolks! It’s your man, DJ Rob Kane once again. I hope you guys are having a great day, ‘cause I tell ‘ya, I am! I just got a message from now a regular patron, the Heartbreak Prince. I bet y’all can guess to whom this goes out to. Yes, yes, yes, it is for you, Miss Anonymous.”“The Heartbreak Prince says: I know that you still have bad blood for me. Nevertheless, I enjoyed hanging out with you the last time— if we really can call it hanging out. I still don’t get what you are so mad about, thou. You are undeniably pissed at me but still, I was nice meeting you.”There I was again tonightForcing laughter, faking smilesSame old tired, lonely placeWalls of insincerity, shifting eyes and vacancyVanished when I saw your faceAll I can say is, it was enchanting to meet youNatigilan ako sa paglalakad ko sa kalagitnaan ng cobblestone walkway sa tapat ng main building noong narinig ko ang mensahe ni Heartbreak Prince para kay Miss Anonymous sa SPU campus radio.Nanlalak
Umaalingaw-ngaw ang buong gymnasium ng SPU habang nag-pe-perform ang SPU Kings cheering squad sa gitna ng basketball court. Mayroong practice match ang basketball team at habang naghihintay na magsimula ang game, ang cheering squad muna ang nagpakitang gilas. Punong-puno ang napakalaking gym ng mga manonood.Ang kanang bahagi ng gym ay napuno ng Peterfolks. Ngunit humakot din ng supporters ang kabilang team. Nagkayayaan kami ng mga classmates ko na manood muna. Dalawang oras pa kasi bago ang susunod na klase namin at wala naman kaming gagawin.Ang hirap pumasok sa gym kasi kahit sa entrance ay may mga nakatayong manonood. Ramdam na ramdam ko ang school spirit ng dalawang eskwelahan. Hindi ko nga lang sigurado kung anong team ang kalaban. Hindi ko makita ang banner nila kasi nahaharangan ng manonood.“All hail to the K to the I to the N, G, S,” masiglang sigaw ng mga cheerleaders sa gitna ng court.“KINGS!” sabay-sabay na sagot ng mga Peterfolks kasabay ng pagtaas ng kanang kamao sa e
Isinubsob ko ang aking mukha sa manibela dahil pagod na pagod na ako.“I don’t think that sleeping on the steering wheel is a good idea, Miss Anonymous.”Napamulat ang mga mata ko noong marinig ko ang boses na iyon. Hindi ko naman na kailangang mag-angat ng tingin para malaman kung sino ang nilalang na bigla na lang sumulpot. Una, napapadalas ang pagsulpot niya sa landas ko. Pangalawa, siya lang naman ang tumatawag sa akin ng Miss Anonymous.Nanatili akong nakasubsob sa manibela ng sasakyan ko at nahahapo akong sumagot sa kanya, “pwede bang time out muna, Heartbreak Prince? Hindi ko na kasi kaya, masyado na akong mahina kaya pass muna ako sa pakikipag-asaran sa iyo.”“Gano’n ba? Sayang naman, nasa mood pa man din ako para makipag-asaran,” tila natatawa pa niyang sabi.Napabuntong-hininga na lamang ako bago nag-angat ng ulo para isara ang pintuan ng kotse ko at para na rin itaboy ang mayabang na ito. Iyon nga lang, hindi ko natansya ang distansya sa pagitan naming dalawa. Nakadungaw pa
Simula noong sinabi ko kay Enrique na ex-boyfriend ko si Zane hindi na siya naka-imik. Honestly, gusto kong matawa sa tuwing bigla na lang kukunot ang noo niya na para bang nag-so-solve siya ng isang complicated Math problem habang nagmamaneho hanggang makarating kami sa isang Chinese Restaurant para mag-dinner. Gusto raw kasi niyang kumain ng turkey.Nakatitig lang siya sa akin na para akong isang puzzle.“Kanina ka pa ganyan makatingin, ah. Saka akala ko ba gutom ka? Kaina na,” paalala ko sa kanya habang hinihiwa ang turkey meat sa plato ko.“Ex mo si Zane Espinoja? Bakit?” manghang-mangha niyang tanong.Napa-ismid ako sa tanong niyang iyon. “Sa totoo lang, hindi ko na rin alam kung bakit.”Napabuntong-hininga siya at umiling pa bago binalingan ang pagkain sa harap niya.“Kaya naman pala umiiyak ka kanina noong nakita mo siyang nakikipag landian sa iba,” sabi ni Enrique.“Two years kaming hindi nagkita tapos sa ganoong paraan kami magkikitang muli. Ang unfair lang kasi bakit siya ma