“ฉันต้องบอกเธอกี่ครั้ง! ลงไป! ลงไปสิวะ นาง**!” วิกเตอร์ยังคงฟาดเข็มขัดลงบนหลังของชาร์ล็อตอย่างไม่ลดละ แต่เธอไม่ยอมแพ้ เธอยืนขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า วิกเตอร์เป็นคนอ้วนและเตี้ยกว่าชาร์ล็อต เมื่อชาร์ล็อตยืนอยู่ข้างหน้าเขา จ้องมองเขาอย่างเย่อหยิ่งและเย็นชา เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันตรายที่มาจากเธอ หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ แต่ในไม่ช้าเขาก็สงบลงได้ ขณะที่เขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่ดูอ่อนแอแต่มีความมุ่งมั่นตรงหน้าเขา บนใบหน้าบิดเบี้ยวของเขาก็เผยรอยยิ้มแสยะอันชั่วร้าย ในขณะที่เขาหย่อนเข็มขัดลง จากนั้นเขาก็ลงมือจัดการชาร์ล็อตด้วยตัวเอง เขาวางมือรอบคอของเธอขณะที่เขาพยายามจะบีบคอเธอ “ไม่…” แขนขาของชาร์ล็อตถูกมัด ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเธออยู่ภายใต้ฤทธิ์ยา ไม่มีทางไหนที่เธอจะต่อต้านแรงผลักของไอ้อ้วนวิกเตอร์ในสภาพปัจจุบันของเธอได้ ดังนั้น เธอจึงล้มกระแทกลงกับพื้น แรงกระแทกทำให้สมองของเธอว่างเปล่า แต่ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสที่หลังของเธอดึงเธอกลับมาสู่ความเป็นจริง “เธอรู้อะไรไหม ชาร์ล็อตที่รักของฉัน? ความดื้อรั้นของเธอคือสิ่งที่ฉันชอบมากที่สุดในตัวเธอ ดังนั้น จงพยายามอย่างเต็มที่และต่อสู้อย่างส
แซคคารีอุ้มชาร์ล็อตไปไว้ในรถ เนื่องจากประสบการณ์ในอดีตของเขาที่ถูกคู่ต่อสู้ลอบทำร้าย เพื่อป้องกันไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก แดเนียลจึงเตรียมยาไว้ให้เขาพกติดตัว แซคคารีหยิบยาออกจากกระเป๋าของเขา เมื่อนิ้วของเขาไปโดนบาดแผลบนริมฝีปากของชาร์ล็อต เธอร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แซคคารีรู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนเอามีดแทงเข้าไปหัวใจของเขา และความเจ็บปวดก็ปรากฏให้เห็นในดวงตาอันเย็นเยือกของเขา แม้ว่าเขาจะรู้ว่า ในสภาพของเธอตอนนี้เธอคงจะไม่ได้ยินอะไร แต่แซคคารียังคงแนบริมฝีปากที่หูของเธอและกระซิบว่า “เอาล่ะ เป็นเด็กดี แล้วอ้าปากของเธอสิ” น่าแปลกที่ช่วงเวลาที่แซคคารีกระซิบประโยคนี้เข้าหูของเธอ ชาร์ล็อตก็เปิดปากที่ปิดแน่นของเธอโดยอัตโนมัติ แซคคารีคว้าโอกาสนี้เทยาเข้าปากของเธอ เขารู้สึกโล่งใจหลังจากที่เธอกลืนมันลงไป ในตอนนี้ใบหน้าของชาร์ล็อตฟกช้ำไปหมดจนแทบจะจำไม่ได้ แซคคารีใช้สำลีพันก้านที่ผ่านการฆ่าเชื้อทำความสะอาดใบหน้าของเธออย่างช้า ๆ และระมัดระวัง ตอนนั้นเองที่เขาเห็นรอยแผลสีแดงที่เกิดจากเข็มขัดคาดยาวปิดหน้าเธอจนสุดขอบ ผิวที่สวยงามและบอบบางของเธอได้หายไปแล้ว เมื่อเห็นสภาพปัจจุบัน
มันเป็นฟางเส้นสุดท้าย บางอย่างในตัวแซคคารีดังขึ้น และมีเสียงตะโกนใส่เขาให้จูบเธอ เขายกใบหน้าของชาร์ล็อตขึ้นเบา ๆ แล้ววางริมฝีปากเรียวบางไว้บนหน้าผากของเธอ “นายมันงี่เง่า!” ชาร์ล็อตตะโกน ทำให้แซคคารีถอยกลับด้วยความตื่นตระหนก วินาทีต่อมา ชาร์ล็อตเสริมต่อว่า “คนเนรคุณ ไอ้**! ฉันหวังอยากให้คุณตายเป็นล้าน ๆ ครั้ง… คุณทรยศฉันได้ยังไง?” “ไบรสัน ฉันดีกับคุณมาก… ฉันรักคุณมาก ฉันให้คุณทุกอย่างที่ฉันมี ทำไม? ทำไม… ทำไม… ฮึก… ฮึก…” ชาร์ล็อตร้องออกมาดัง ๆ ขณะที่น้ำตาหยดใหญ่เริ่มไหลออกมาจากหางตาของเธอ เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ แซคคารีก็รู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนเจาะหัวใจของเขาให้เป็นรู มันว่างเปล่า ไร้ก้นบึ้ง และไม่มีอะไรสามารถเติมเต็มได้เขาได้พบกับชาร์ล็อตในจุดที่ต่ำสุดในชีวิตของเธอ ไม่ว่าเธอจะต้องทนกับความคับข้องใจมากแค่ไหนและต้องเจอความทุกข์ยากแค่ไหน ชาร์ล็อตจะเลิกคิ้วขึ้นและยิ้มอย่างภาคภูมิใจเสมอ เธอจะเติมความเจ็บปวดทั้งหมดด้วยในรอยยิ้ม แซคคารีคิดว่าผู้หญิงที่หัวดื้อและมีเกียรติอย่างเธอจะไม่ร้องไห้ออกมาเลย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด ปรากฎว่าเธอก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ร้องไห้งอแงเหมื
การแสดงออกของแซคคารีหมองลง “เซนิออส ระวังคำพูดหน่อย” "แล้วมีปัญหาอะไรครับ? คุณอาทำแบบนั้น แต่คุณอาไม่ยอมให้ผมพูดถึงเรื่องนี้เหรอ!” เมื่อเขามองไปที่ชาร์ล็อตที่นอนอยู่บนเบาะรถและนึกถึงภาพแซคคารีกำลังกอดและจูบเธอ ความหึงหวงรุนแรงเริ่มลุกไหม้ภายในตัวเซนิออส และเขาก็ควบคุมมันไม่ได้ “ผมเห็นอาแอบจูบคาร์ลี่ ตอนที่เธอหมดสติเพราะยา ถ้าผมมาช้ากว่านี้ อาคงทำอะไรไม่ดีกับเธอแน่” คิ้วที่ขมวดของแซคคารีคลายลงเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาไม่สามารถตำหนิเซนิออสที่กำลังคลั่งได้ การเห็นเขาและชาร์ล็อตกอดและจูบกัน อาจทำให้เข้าใจผิดได้ง่าย นอกจากนี้ เขาได้ทำสิ่งนี้กับชาร์ล็อตจริง ๆ ตอนที่เธอหมดสติ ดังนั้น เซนิออสจึงไม่ได้พูดอะไรถึงเขาผิดเลย... “ฉันยอมรับทุกอย่างที่ฉันทำ” การแสดงออกของแซคคารีไม่แยแส และเสียงของเขาก็เย็นชา “แต่นายบอกว่าฉันเป็นคนโรคจิต ข้อนี้ฉันไม่ยอมรับ เซนิออส ฉันจะบอกนายอีกครั้งนะ ชาร์ล็อตเป็นภรรยาของฉัน ฉันจูบเธอได้” "อย่างงั้นเหรอ?" เซนิออสยิ้มเยาะ “ถึงคุณอาจะจูบเธอเป็นเรื่องปกติ แต่คุณอาจะจูบเธอเฉย ๆ แล้วไม่ทำอะไรเกินเลยงั้นสิ ถ้าผมมาไม่ทันเวลามันจะเป็นยังไง?” แซคคารีเงียบ เพราะเข
“ถ้านายยังไม่ปล่อยเธอ ฉันจะจัดการนาย!” เสียงของแซคคารีเย็นชา และสายตาของเขาดูน่ากลัว เขาดูเหมือนเสือที่กำลังปกป้องลูกของมัน เซนิออสวางชาร์ล็อตกลับเข้าไปที่เบาะรถทันที และทันทีที่เขาวางเธอลง แซคคารีคว้าแขนของเขา แล้วลากเขาออกจากรถทันที ความแข็งแรงของแซคคารีนั้นมากจนเซนิออสเสียการทรงตัวและล้มลงใต้ต้นลอนดอนเพลนส์ข้างถนน จากนั้นเขาก็อ้าปากค้างและลูบแขนที่เจ็บของเขา “คุณอารอง นี่มันโหดร้ายเกินไปนะครับ แม้ว่าคาร์ลี่จะไม่ได้เลือกผม แต่เธอก็ยังเป็นแม่ของลูกผม ผมเป็นห่วงเธอ ผมผิดตรงไหน?” “ฉันไม่สนว่าใครจะเป็นห่วงเธอ แต่ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาสนใจเธอนอกจากฉันเด็ดขาด และนายก็ไม่มีข้อยกเว้น” ดวงตาของแซคคารีมืดมนและเย็นยะเยือก “เซนิออส จงจำไว้ในสมองของนายนะ เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะเกิดขึ้น ถ้าฉันเห็นนายลองอีกครั้ง อย่าโทษฉันที่จะไม่ปฏิบัติกับนายเหมือนหลานของฉัน” มุมปากที่สมบูรณ์แบบของเซนิออสกระตุก และเขารู้สึกไม่สบายภายในใจของเขาขึ้นมาทันที สำหรับเซนิออสแล้ว แซคคารีไม่เคยเป็นอา แต่เขาเป็นพี่ชายที่มีเกียรติและเป็นคนที่เขารัก ความรักที่แซคคารีมีต่อเขาไม่เคยด้อยไปกว่ากว่าพ่อแม่ของเ
ขณะที่เขามองดูเซนิออสไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ จากพวกเขา แซคคารียังคงตึงเครียดมาก ลึก ๆ แล้วเขาเป็นคนที่เยือกเย็นและหยิ่งผยองมาตลอด และเขาไม่เคยกลัวใครเลยตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่ในขณะนั้น เขากลัวอย่างอธิบายไม่ถูกว่าเซนิออสจะแย่งชาร์ล็อตไปจากเขาได้สำเร็จ เซนิออสไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย โดยไม่คำนึงถึงรูปร่างหน้าตา สัดส่วน หรือความเป็นเลิศของเขา ยิ่งไปกว่านี้เซนิออสรู้จักชาร์ล็อตเร็วกว่าเขาถึงสามปี และตอนนี้พวกเขาก็มีลูกด้วยกันด้วย... “นายท่านรองครับ เจ้าขยะไร้ค่านั่น วิกเตอร์ รัทเทอร์ฟอร์ด หมอนั่นมันเป็นแค่พวกไร้ประโยชน์ ผมแค่บอกว่าผมจะทำอะไรเพื่อทรมานเขา เขาก็ฉี่รดกางเกงของเขาก่อนที่ผมจะทำสิ่งที่ผมพูดถึงด้วยซ้ำ เขาถึงกับสลบเลยนะครับหลังจากนั้น รอให้เขาตื่นก่อน แล้วค่อยมาดูกันว่าเราจะทำอะไรให้เขารู้สึกว่าเขายอมตายซะดีกว่าได้บ้าง ผมจะทำให้เขาเสียใจในสิ่งที่เขาทำกับคุณซิมม่อนส์” ลูคัสเดินไปหาแซคคารีขณะพูด แซคคารีเหลือบมองที่สตูดิโอด้วยสายตาเลือนลาง “วิกเตอร์เป็นเพียงหมากอีกหนึ่งตัวของผู้อยู่เบื้องหลังแผนการนี้ เซนิออสกำลังไปตรวจสอบแล้ว นายพยายามเต็มที่เพื่อช่วยเขาและสืบหาผู้บงการที่อยู่เบื้องห
ชาร์ล็อตกระโดดลงจากเตียง แล้ววิ่งไปในห้องนั่งเล่นโดยไม่สนใจคนใช้ที่ขัดขวางอยู่ เธอมองเข้าไปในกระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน และแทบจะช็อคกับสภาพของตัวเอง 'โอ้พระเจ้า!' ปัจจุบันใบหน้าของเธอมีบาดแผลที่ดูเหมือนมะเขือเทศสุก เธอจำรูปลักษณ์เดิมของเธอไม่ได้เลยด้วยซ้ำ 'โอเค! อย่าตื่นตระหนกไปเลย...อย่าตื่นตระหนก! หมอบอกว่ามันจะดีขึ้นและกลับมาเป็นเหมือนเดิม มันแค่ต้องรอเวลาเท่านั้น!' ชาร์ล็อตคิดว่าเธอกำลังจะตายเพราะโดนวิกเตอร์ทุบตี แต่ตอนนี้เธอรอดจากสิ่งนั้นแล้ว เธอจะหวังอะไรไปมากกว่านี้ล่ะ? “นายท่านรองสุดยอดไปเลย เขาบอกว่านายหญิงของผมน่าจะตื่นแล้ว เขาเลยสั่งให้ผมมารับ แล้วคุณก็ตื่นเมื่อไม่กี่นาทีผ่านมา” เสียงของวัยรุ่นหนุ่มดังมาจากประตู ชาร์ล็อตละสายตาจากกระจกอย่างกังวลใจ “แซคคารี... ทำไมเขาถึงให้นายมาหาฉัน...” เธอกลัวว่าแซคคารีจะเห็นเธอในสภาพน่าเกลียดแบบนี้ทันที “นายหญิง คุณบาดเจ็บอยู่ และเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก นายท่านรองขอให้ผมมารับคุณ ในเรื่องที่สำคัญมากเท่านั้น” เมื่อเห็นความเศร้าโศกเปล่งประกายจากดวงตาของชาร์ล็อต ลูคัสก็เข้าใจความกังวลของเธอในทันที “เอ่อ... นายหญิงของผม คุณไม่ต้องกั
ชาร์ล็อตมองเข้าไปใกล้ ๆ 'เด็กสาวพวกนี้คงไม่ใช่คนเดียวกับที่แวะซื้องานศิลปะของฉันที่สตูดิโอศิลปใช่ไหม?' “นายท่านรองตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรปิดรอบ ๆ สตูดิโอของคุณ เด็กสาวพวกนี้หลอกให้คุณละสายตาจากการซื้อผลงานศิลปะ พวกนี้ตีคุณตอนคุณเผลอและบังคับให้คุณกินยา คุณมองให้ดี ๆ นะครับ ใช่คนพวกนี้ไหม?” ลูคัสเตือนชาร์ล็อตขณะที่เขาเดินตามหลังเธออย่างใกล้ชิด ชาร์ล็อตอาจไม่รู้จักแซคคารีมากพอที่จะอ่านอารมณ์ของเขาได้ แต่ลูคัสรู้ว่าเขากำลังโมโห เด็กสาวที่วางยาชาร์ล็อตต้องพบกับชะตากรรมอันน่าสลดใจ ดังนั้น ชาร์ล็อตจึงจำเป็นต้องยืนยันตัวตนของพวกเขา มันอาจจะเป็นหายนะหากพวกเขาลงเอยด้วยการทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ชาร์ล็อตพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ใช่ คือพวกเธอนี่แหละ” ชาร์ล็อตไม่ใช่คนใจร้อน เธอคงมีแผนที่จะตามหาเด็กสาวเหล่านั้น แม้ว่าแซคคารีจะไม่ได้ทำเพื่อเธอก็ตาม เธอจะไม่มีวันลืมใบหน้าที่อ่อนวัยและชั่วร้ายของพวกเธอ แม้ว่าพวกเธอจะกลายเป็นเถ้าถ่านก็ตาม ชาร์ล็อตไม่รู้เลย ว่าสายตาของแซคคารีนั้นมืดมนและน่าสะพรึงกลัวราวกับขุมนรก เด็กสาวทั้งสองตัวแข็งทื่อและร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นสิ่งนี้ พวกเธออยากจะขอความเมต