บทที่ 93 ลักพาตัว

ครั้งสุดท้ายที่ชาร์ล็อตมาที่สตูดิโอคือเมื่อ 3 เดือนก่อน

ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในสตูดิโอ เธอก็วางขาตั้งขึ้นทันที กลิ่นหอมของกระดาษและสีที่คุ้นเคยไหลผ่านจมูกของเธอ มันทำให้จิตใจของเธอรู้สึกผ่อนคลาย

ในเวลาเดียวกัน สองสาวโรงเรียนมัธยมก็เดินควงแขนกันเข้าไปในสตูดิโอ เด็กสาวผมยาวเอียงศีรษะแล้วถามว่า “เฮ้ ป้า ป้าเป็นเจ้าของสตูดิโอนี้ใช่ไหม?”

ชาร์ล็อตขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อที่หล่อนเรียก และพูดว่า “ฉันแก่กว่าเธอแค่ 5 ปี ดังนั้น เธอควรเรียกฉันว่าพี่ก็พอแล้ว”

“ฮ่า! ป้าควรมองตัวเองในกระจกแล้วนับริ้วรอยบนใบหน้าของป้าดูนะ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมป้าถึงกล้าขอให้เราเรียกป้าว่าพี่ ป้าควรจะขอบคุณที่ฉันไม่เรียกป้าว่าแม่มดแก่นะ”

ชาร์ล็อตไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กสาวนี้ แต่เธอจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับหล่อน เธอโยนพู่กันบนพื้นแล้วลุกขึ้นยืน เธอจ้องมองเด็กสาวอย่างโกรธจัด “พูดอีกครั้งสิ เดี๋ยวฉันจะดึงสติให้เธอแทนครูของเธอเอง”

หญิงสาวไม่สนใจเธอและโก่งคอต่อปากต่อคำ

“งั้นก็มาสิ ป้าดีแต่เห่า แต่กัดไม่เป็น ฉันไม่กลัวเธอหรอก”

“พอแล้ว มาร์ชี่ อย่าลืมว่าเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะมาสู้กับเธอนะ” ผู้หญิงอีกคนดึง