บทที่ 184

“ขอโทษนะคะ พอดีทำงานเพลินไปหน่อยจนลืมเวลาไป”

พี่หลินรีบพูดขึ้น “คุณผู้หญิงอย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมรับผิดชอบไม่ไหวหรอก รีบขึ้นรถเถอะครับ”

เสิ่นเสี่ยวรุ่ยที่อยู่ข้างๆ มองไปที่พี่หลินที่เปิดประตูให้อวิ๋นซู เมื่อเธอเห็นการตกแต่งภายในรถก็อดอิจฉาไม่ได้และพูดกับอวิ๋นซูด้วยเสียงต่ำว่า “พี่อวิ๋นซู ครอบครัวของพี่ช่างดีกับพี่จริงๆ เลยถึงได้เตรียมรถมารับพี่เป็นพิเศษ”

ครอบครัวสองพยางค์นี้เป็นเหมือนมีดที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของอวิ๋นซูอย่างไร้เสียง

เธอก้มหน้าลง และซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายใต้ดวงตาของเธอ “ไม่ใช่จากครอบครัวหรอก มาจากบริษัทน่ะ”

เสิ่นเสี่ยวรุ่ยรู้สึกประหลาดใจ “บริษัท? แล้วทําไมหัวหน้าแผนกอื่นถึงไม่ได้รับอภิสิทธิ์นี้ล่ะ”

เธอเห็นว่าหัวหน้าแผนกอื่นๆ ต่างก็ขับรถด้วยตัวเอง

อวิ๋นซู ตกตะลึง “เธอพูดว่าอะไรนะ”

ทั้งสองคนพูดเสียงเบามาก พี่หลินที่นั่งอยู่แถวหน้าก็ไม่ได้สังเกต แต่กลับขับรถไปอย่างตั้งใจ

“ฉันพูดว่า...” เสิ่นเสี่ยวรุ่ยเอ่ย “หัวหน้าแผนกอื่นๆ ต่างก็ขับรถด้วยตัวเอง......”

อวิ๋นซูเงยหน้าขึ้นมองพี่หลิน แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

เสิ่นเสี่ยวรุ่ยพูดต่อ “พี่อวิ๋นซู ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่าคะ?”

อ