บทที่ 78

เมิ่งเหยาเพิ่งจะรู้สึกหงุดหงิดกับเฮ่อเยียนสือมา ตอนนี้เมื่อเธอเห็นอวิ๋นซู ดูเหมือนว่าเธอจะพบกับกระสอบทรายแล้ว เธอคว้าแขนของอวิ๋นซูโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วถามว่า

“เธอมาที่นี่ก็เพื่อหลอกล่ออารองของเฮ่อหย่วนเจ๋ออีกแล้วใช่ไหม?! ”

อวิ๋นซูเอียงศีรษะ เหลือบมองแขนที่เมิ่งเหยาคว้าไว้อย่างเจ็บปวด แล้วพูดอย่างเย็นชา “ปล่อย! ”

เมิ่งเหยาที่กำลังบ้าคลั่งอยู่ก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น

ถ้าเธอไม่ได้ อวิ๋นซูก็ไม่มีสิทธ์ที่จะได้เหมือนกัน?

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมปล่อย อวิ๋นซูก็คว้ามือเมิ่งเหยา และจิกเล็บของเธอลงไป

เมิ่งเหยารู้สึกเจ็บปวด จึงได้ผลักอวิ๋นซูออกไป เธอมองดูลายนิ้วมือลึกบนข้อมือของตัวเอง เธอก็พยายามตะครุบอวิ๋นซูอีกครั้ง

อวิ๋นซูหลบหลีก เงยหน้าขึ้นมองกล้องที่อยู่ไม่ไกล และพูดเตือนว่า “คุณเมิ่งคะ ให้ความสนใจกับภาพลักษณ์ของคุณด้วยค่ะ”

เมิ่งฮ่าวหยางตระหนักดีว่านี่ไม่ใช่อาณาเขตของพวกเขา คงจะไม่ดีหากพฤติกรรมของเมิ่งเหยาถูกเปิดเผยออกไป ดังนั้นเขาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเมิ่งเหยา

“เสี่ยวเหยา” เมิ่งฮ่าวหยางพูดอย่างดูถูก “ลงมือกับคนประเภทนี้ก็เท่ากับเรากำลังด้อยค่าตัวเอง พวกเราไปกันเถอะ”

เมิ่งเหยาปฏิ