บทที่ 0015

"เย่เจียเหอ..."

ซึ่งลู่จิ่งโม่ก็ไม่ได้ผลักมือเธอออกแต่อย่างใด เพียงแต่สายตาที่ขุ่นมัวมองไปที่เอวของตัวเอง แล้วพูดอย่างคลุมเครือขึ้นมาว่า "มือของคุณวางไว้ที่ไหน?"

จากนั้นเย่เจียเหอถึงสามารถดึงสติกลับมาได้ และมือของเธอก็ได้กดไปตรงนั้นของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหม่า รีบดึงมือกลับอย่างฉุกละหุก พร้อมอธิบายอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า "ขะ... ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ"

หลังจากพูดจบ เธอก็รีบลุกขึ้นจากเขาทันที

ดวงตาลึกของลู่จิ่งโม่มีรอยยิ้มจางๆ สัมผัสริมฝีปากของตัวเองและดูเหมือนจะมีอุณหภูมิของเด็กสาวตัวเล็กคนนี้อยู่

ด้วยความเคอะเขินและกลิ่นหอมหวานแบบนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะคิดไปถึงค่ำคืนหนึ่งในตอนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

ลู่จิ่งโม่ไม่กล้าคิดให้ลึกมากไปกว่านี้

ตัวเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นคือวังโหรว แล้วจะเป็นเย่เจียเหอไปได้อย่างไร?

นี่มันไร้สาระสิ้นดี

เย่เจียเหอหลีกเลี่ยงสายตาที่ขี้เล่นของเขา และพึมพำขึ้นมาเบาๆว่า "คุณเป็นคนดึงฉันมาเองนะ ไม่งั้น ฉันจะเผลอไปโดนคุณอย่างไร"

"ผมตำหนิคุณแล้วเหรอ?" ลู่จิ่งโม่มองแก้มที่อ่อนนุ่มและบอบบางของเธอ ยกมือขึ้นสัมผัสริมฝีปาก