บทที่ 170

เวลาต่อมา แม่นมหลี่มาถึงเรือนเหมยเพื่อแจ้งให้เจียงหวานหว่านทราบว่าแม่ลูกสกุลเฉาจะออกจากจวนพรุ่งนี้เช้า

เจียงหวานหว่านพยักหน้า สีหน้านางไร้ความรู้สึก

แม่นมหลี่ไม่กล้ากล่าวมากความ จึงรีบจากไป

เจียงหวานหว่านคิดคำนวนในใจ

นางอยากให้เจียงจิ่นหนิงรับรู้ความจริง นางไม่มีเวลามาคอยช่วยเหลือเขา

นางตามหงเหลียนมาเพื่อพานางออกไปข้างนอก

ทั้งสองคนมายังจิงจ้าวอิ่นเพื่อขอพบจี้ฉวนจง

เดิมทีจี้ฉวนจงไม่อยากพบเจียงหวานหว่าน ทว่าเจียงหวานหว่านส่งจดหมายให้เขา เขาไม่พบไม่ได้

“ใต้เท้าหลิว”

เมื่อเจียงหวานหว่านเห็นจี้ฉวนจงก็ย่อตัวลงทำความเคารพ

จี้ฉวนจงกล่าวด้วยความกระตือรือร้น “แม่นางเจียง สิ่งที่ท่านเขียนในจดหมายเป็นความจริงหรือ เจ้ารู้ที่อยู่ลูกเมียข้า?”

เจียงหวานหว่านถอนหายใจ “ฮูหยินลิ่งลาไปสู่สุคตินานแล้ว ลิ่งจื่อยังมีชีวิตอยู่”

“เจ้ารู้เรื่องลูกเมียข้าได้เช่นไร?”

จี้ฉวนจงสงสัย

สิบกว่าปีก่อน ตอนที่เขาทำคดีขโมย กลับถูกคนแก้แค้น โจรได้จับฮูหยินที่กำลังตั้งท้องอยู่ของเขาไป

ต่อมาจับโจรได้แล้ว ทว่าฮูหยินหายตัวไปไร้ร่องรอย

โจรยอมตายแต่ไม่ยอมบอกที่อยู่ฮูหยินของเขา

เขาตามหาสิบกว่าปีก็ยังไม่พบเบาะแส เข