บทที่ 37

"พี่หก ท่านแม่ของข้าก็แต่งเข้าจวนเจียงอย่างถูกครรลองคลองธรรม ท่านย่ากับท่านพ่อได้ตัดสินใจแล้ว คนอายุน้อยไม่เชื่อฟังผู้อาวุโส เป็นการอกตัญญูอย่างยิ่ง”

เจียงอวิ้นใบหน้าเปื้อนน้ำตา ราวกับลำบากใจอย่างที่สุด

“เรื่องของจวนเจียง ถึงคราวต้องให้เด็กน้อยเมื่อวานซืนมาเป็นผู้ตัดสินตั้งแต่เมื่อใดกัน!”

เฉาอวี้เจียงอกกระเพื่อม น้ำเสียงไม่พอใจ

เจียงหวานหว่านหลุบตาอย่างไม่ดุดันไปคราหนึ่ง จงใจถามว่า “ไม่ทราบว่าคนผู้นี้เป็นใครกัน”

“เจ้าไม่เคารพผู้อาวุโส ข้าคือพี่ชายภรรยาของจวนเจียง!”

เฉาอวี้เจียงโกรธจนจะระเบิดแล้ว แต่ท่านอ๋องกับองค์ชายรองก็อยู่ที่นี่ด้วย เขาจึงไม่กล้าสร้างเรื่อง

เจียงหวานหว่านราวกับว่าได้ยินเรื่องขบขัน

“ใต้เท่า แม่ข้าไม่มีพี่ชายเช่นท่าน”

แววตาของเฉาอวี้เจียงมีจิตสังหารพาดผ่าน พอเจียงป๋อเหนียนเห็นดังนั้นจึงรีบห้ามทัพ

“หุบปาก”

เจียงป๋อเหนียนตะโกนด่าเสียงดัง อยากจะฉีกปากเจียงหวานหว่านให้ขาด

“ท่านพ่อ! เหตุใดต้องบังคับให้ท่านแม่รับสกุลเฉาขึ้นเป็นภรรยารองเทียบเคียงด้วย ท่านแม่รอท่านอยู่ที่บ้านเกิดอยู่สิบกว่าปีแล้ว ก็ไม่เห็นท่านไปรับนาง เลี้ยงหวานหว่านให้เติบใหญ่ขึ้นมาอย