บทที่ 43

หรงซีแค่นเสียงเย็นชาพร้อมขรึมหน้าลง

เจียงหวานหว่านถอนหายใจในใจ ที่นางให้หรงซีมาช่วยสนับสนุนก็เพราะต้องการทำให้โหวเจี๋ยตื่นตัว

ถึงแม้โหวเจี๋ยจะเป็นคนขององค์รัชทายาท แต่หรงซีมีบุญคุณต่อเขา

นางไม่หวั่นกลัวเฉาหยูเฟิ่ง แต่กับซั่งกวนปิง นางกลับหมดปัญญาสู้

เจียงหวานหว่านถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วโค้งคำนับไปทีหนึ่ง

“วันนี้ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องมากจริงๆ ข้าติดหนี้บุญคุณท่าน ต่อไปข้าจะตอบแทนอย่างแน่นอน!”

หรงซีขมวดคิ้วเบาๆ “หากถูกข้าจับได้ว่าเจ้าทำเรื่องที่ไม่เอื้อต่อแคว้นตงหลิงล่ะก็​ ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือข้าเอง!”

น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงด้วยความโหดร้ายอำมหิต

“ท่านอ๋องไม่มีโอกาสนั้นแน่นอน”

หรงซีหรี่ดวงตาดำขลับของเขาลง ไม่ปริปากพูด เพียงแค่หันหลังเดินจากไป

หลังจากออกจากจวนเจียง หรงซีก็สั่งให้ไส้ศึกลูกน้องแอบติดตามเจียงหวานหว่านทันที

หากเจียงหวานหว่านเป็นไส้ศึกของแคว้นศัตรูจริง เขาจะสังหารนางเป็นคนแรก

ขณะที่เจียงหวานหว่านกลับถึงเรือนเหมย ชุนฮว๋ากำลังคุกเข่าขออภัยอยู่ตรงหน้าหลิ่วซู่

สาวใช้คนอื่นๆ ในเรือนยืนแอบส่องอยู่นอกประตู เมื่อเห็นเจียงหวานหว่านกลับมาถึงจึงจะแยกย้ายกันไป

เจียงหวานหว่