บทที่ 47

กู้ฉางเกอเดินไปหาเจียงหวานอย่างขี้อาย

เจียงหวานหว่านหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาชุบให้เปียกแล้วเช็ดหน้า ล้างมือให้กับกู้ฉางเกอ

“ไม่ว่าชีวิตจะลำบากแค่ไหน ก็ต้องสะอาดอยู่เสมอนะ!”

กู้ฉางเกอจ้องไปที่เจียงหวานหว่านนิ่งๆ ดวงตาของเขาเป็นประกาย

เจียงหวานหว่านและกู้ฉางเกอเป็นเหมือนพี่น้องร่วมสายเลือด บรรยากาศทั้งกลมกลืนและอบอุ่น

เมื่อสือหลิ่วกลับมา ก็พบว่าคุณหนูกำลังขีดเขียนพื้นด้วยกิ่งไม้พร่ำสอนกู้ฉางเกอให้รู้สึกตัวอักษรอยู่

หลังจากหาฟืนและหม้อดินเก่าๆ ได้แล้ว สือหลิ่วก็เริ่มต้มยา

กู้ฉางชิงดื่มยาแล้วรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“คุณชายกู้ สองสามวันนี้ ข้าจะสั่งให้คนส่งอาหารและยามาให้เจ้า ถ้าเจ้าหายเมื่อไหร่ให้มาหาข้าที่จวนเจียง”

กู้ฉางชิงกล่าวอย่างสุดซึ้ง "นังตั้งแต่สกุลกู้ประสบปัญหา แม่นางเจียงเป็นคนเดียวที่ยื่นมือมาช่วยเหลือฉางชิง ฉางชิงจะจำเอาไว้ในใจ"

เจียงหวานหว่านหยิบพู่กัน หมึก กระดาษ และหินฝนหมึกที่สือหลิ่วซื้อมา แล้วร่างสัญญาให้เรียบร้อย

“นี่คือสัญญาของเรา ข้าให้เพิ่มเป็นสามเท่า คุณชายกู้ เชิญ!”

กู้ฉางชิงไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เขาเขียนชื่อและประทับลายนิ้วมือของตนทันที

กู้ฉางชิงกำปั้น "อย่า