บทที่ 55

เจียงหวานหว่านแอบยินดีในใจ กอดขาของหรงซีไว้แน่น

ไม่เช่นนั้นไม่ต้องรอให้นางเข้าใกล้หรงซีนางก็คงถูกจับข้อหาไส้ศึกแน่นอน

นางเงยหน้าขึ้น หัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “ท่านอ๋อง มีข้าอยู่ ท่านต้องอายุยืนเป็นร้อยปีเป็นแน่แท้”

หรงซีมองใบหน้าเจียงหวานหว่านที่จริงจังแล้วรู้สึกว่าน่าขบขันนัก

“หลังกลับจวน ออกบ้านให้น้อย มีคนจับตามองเจ้าอยู่”

เจียงหวานหว่านพูดเสียงค่อย “ทราบแล้วเพคะ ข้าจะไม่เสร้างเรื่องเดือดร้อนเพิ่มให้ท่านอ๋อง”

หรงซีมาช่วยชีวิตตนไว้ เปิดเผยเรื่องที่เขาไม่ถูกพิษ

เจียงหวานหว่านจับไปที่กำไลเชื่อมจิต ภายในใจยินดียิ่ง

หรงซีเห็นเจียงหวานหว่านกำลังมองกำไลบนข้อมือ จึงเปิดปากพูดว่า

“กำไลนี้ให้เจ้ายืมใส่ก่อน ห้ามทำหายล่ะ”

เจียงหวานหว่านพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ท่านอ๋องไม่ได้มอบให้หม่อมฉันแล้วหรือเพคะ”

หรงซีรู้สึกเสียใจที่มอบกำไลเชื่อมจิตแก่เจียงหวานหว่าน

“ท่านอ๋อง ถึงจวนเจียงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

รถม้าหยุดลง เซี่ยงหรงพูดขึ้นภายนอกรถม้า

เจียงหวานหว่านยิ้มร่า เดินลงจากรถม้าไปทางประตูจวนเจียง

นายประตูจวนเจียงเปิดประตูใหญ่อย่างนอบน้อม ให้เจียงหวานหว่านเดินเข้าจวนไป

นายประตูเห็นแล้วว่าเป็นรถม้า