บทที่ 48

ท่านย่าเรียกพบตน เปลือกตาของเจียงหวานหว่านกระตุกเล็กน้อย รู้สึกว่าไม่น่าจะมีเรื่องดีเกิดขึ้นแน่นอน

เป็นไปตามคาด สิ่งแรกที่ฮูหยินใหญ่เจียงทำเมื่อเห็นหน้าเจียงหวานหว่านคือการตั้งคำถาม

“หวานเจี่ยเออร์ พ่อเจ้ากำลังลำบากอยู่ในคุก แต่เจ้ากลับยังมีใจออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกเพิ่งจะกลับมากลางค่ำกลางคืนเช่นนี้อีกหรือ”

เจียงหวานหว่านอธิบาย “ท่านย่าเข้าใจผิดแล้ว หวานหว่านเป็นห่วงท่านพ่อมาก จึงออกไปหาท่านอ๋องให้พระองค์ช่วยคิดหาวิธีดูถึงได้กลับมาช้าเจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่เจียงตาเป็นประกาย “แล้วท่านอ๋องว่าอย่างไรบ้าง”

เจียงหวานหว่านส่ายศีรษะเศร้าใจ “วันนี้หวานหว่านรออยู่ที่จวนอ๋องทั้งวัน แต่ไม่เห็นท่านอ๋องเลยเจ้าค่ะ ดูเหมือนท่านอ๋องจะไม่อยู่ในจวน”

แสงสว่างในตาฮูหยินใหญ่เจียงหายไปในพริบตา

“ท่านย่าอย่าได้กังวลไปเลยเจ้าค่ะ หวานหว่านจะไปหาท่านอ๋องอีกจนกว่าจะช่วยท่านพ่อออกมาได้”

คำพูดหอมหวานใครจะพูดไม่ได้ เพราะอย่างไร เจียงป๋อเหนียนก็ไม่ถูกขังตัวไว้นานหรอก

เมื่อรู้ว่าเจียงหวานหว่านออกไปหาทางช่วยเหลือเจียงป๋อเหนียน ฮูหยินใหญ่เจียงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

“พรุ่งนี้ค่อยไปขอร้องท่านอ๋อง ตราบใดที่ช่วยพ่อเจ้าอ