Share

บทที่ 97

เจียงหวานหว่านกำหมัดไว้แน่นจึงควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านภายในอกของตนเองได้

เจียงหวานหว่านมองดูใบหน้าบวมแดงของหลิ่วซู่ ความโมโหทะลักออกมาจากใจ

เสื้อผ้าของหลิ่วซู่ไม่เรียบร้อย ใบหน้ามีรอยแผล หงเหลียนรู้สึกผิดมาก

หงเหลียนนำเสื้อคลุมในมือคลุมบนตัวหลิ่วซู่

เจียงหวานหว่านพยุงหลิ่วซู่ขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากถ้ำ

ภายนอกถ้ำ เจียงหวานหว่านสั่งให้หงเหลียนดูแลหลิ่วซู่ให้ดี

“ท่าน ข้าจะไปขอบคุณท่านอ๋อง”

หลิ่วซู่พยักหน้า หงเหลียนพยุงหลิ่วซู่ยืนรออยู่นอกถ้ำ

ซีหรงเห็นเจียงหวานหว่านวกกลับมาก็กล่าวด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน

“ไปเถอะ ข้าจะรับผิดชอบส่วนที่เหลือเอง”

เจียงหวานหว่านเมื่อได้ฟังก็รู้สึกแสบจมูก

ชาติก่อน หรงซีเคยพูดเช่นนี้ ไม่ว่านางจะทำสิ่งใด เขาจะช่วยนางโดยไร้เงื่อนไข

สายตาเจียงหวานหว่านมองปราดชุนฮว๋าที่ถูกปิดปากอยู่ ความโกรธแค้นในใจมากมายจนไม่อาจบรรยายออกมาได้

หากนางมาช้าอีกนิดเดียว เกรงว่าท่านแม่คงไม่รอดแล้ว

ชุนฮว๋าที่อยู่ตรงหน้าไม่ควรได้รับการอภัย

คนที่พยายามทำร้ายท่านแม่ นางไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด

“จางวั่งไฉอยู่ที่ใด?”

ชุนฮว๋าไม่ตอบคำถามเจียงหวานหว่าน นางแค้นตัวนางเองที่ไม่ฆ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status