บทที่ 13

สายตาของลั่วเหยียนเฉียบคม

เมื่อนึกถึงเรื่องที่พวกเขาต้องร่วมมือกันในตอนนี้ จิตใจของกู้อิ๋นก็ไม่สามารถสงบลงได้เลย

ตัวเท่าลูกแมว แถมยังลดความรู้สึกการมีตัวตนของตัวเองลงอย่างสุดกำลัง ลั่วเหยียนกุมหน้าผาก "ไปทำงานเถอะ!”

“ค่ะ หัวหน้าลั่ว!”

พอได้ยินที่ลั่วเหยียนเอ่ย กู้อิ๋นก็รู้สึกราวกับได้รับการให้อภัย รีบกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเองทันที

ลั่วเหยียนเหลือบมองดูเธออย่างละเอียด และไม่พูดอะไรอีก เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของเผยเซียว

กู้อิ๋นพยายามเข้าสู่โหมดทำงาน แต่ทว่าในสมองก็ยังปรากฏภาพในห้องพักคืนนั้นขึ้นมา

ดูท่า ต่อไปเธอคงต้องไม่ทำอะไรโดยพลการแล้วอีกล่ะ ไม่งั้นจะเกิดความวุ่นวายขึ้นได้......!

ไม่รู้ว่าลั่วเหยียนและเผยเซียว ทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกันอยู่ในห้องทำงาน คุยกันไปคุยกันมาก็หนึ่งชั่วโมงเต็ม ลั่วเหยียนถึงได้ออกมา

เขาเพิ่งจะออกไป โทรศัพท์บริษัทบนโต๊ะทำงานของกู้อิ๋นก็ดังขึ้น มองไปที่ห้องทำงานของประธานบริษัทตามจิตใต้สำนึก

ทะลุผ่านทางหน้าต่าง เธอก็สบเข้ากับสายตาที่เย็นชาและอึมครึมของเผยเซียว!

กู้อิ๋นก้มศีรษะด้วยความตกใจ แล้วรับโทรศัพท์ “ค่ะ”

“เข้ามา!”

เสียงทุ้มต่ำและอึมครึมลอยมาจากโทรศัพท์ที่โทรจากอีกฟาก จากนั้นสายก็ถูกตัดไป

กู้อิ๋นจับโทรศัพท์ไว้แน่น เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังจะเด้งออกมา

หอบเอกสารการประชุมในอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งขึ้นมา แล้วรวบรวมความกล้าทั้งหมดเข้าไป

วินาทีนั้นที่เปิดประตู!

เธอสัมผัสได้ถึงความกดดันเล็ก ๆ ในห้องทำงานได้อย่างชัดเจน เส้นประสาทก็ยิ่งตึงมากขึ้น

“ท่านประธานเผยคะ นี่เป็นเอกสารการประชุมอีกสักครู่ เชิญตรวจสอบค่ะ!”

พูดจบ ก็วางเอกสารบนโต๊ะด้วยความนอบน้อม แล้วดันไปทางเผยเซียว

นิ้วมือที่มีข้อต่อชัดเจนของผู้ชายเคาะลงบนโต๊ะไม้มะฮอกกานีอย่างมีจังหวะ

และด้วยจังหวะนี้ก็ทำให้ภายในใจของกู้อิ๋นขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างต่อเนื่อง

เมื่อเห็นว่าเผยเซียวไม่พูดอะไร ภายในใจของกู้อิ๋นก็ยิ่งรัดแน่นถึงขีดสุด เกือบจะเกินขอบเขตความอดทนของเธอ

ผ่านไปเป็นเวลานาน ในตอนที่เธอยืนหยัดอดทนต่อไปไม่ไหวแล้วนั้น ในที่สุดเผยเซียวก็เอ่ยปากว่า “เมื่อกี้เห็นอะไรบ้าง?”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่เห็นอะไรเลย!” กู้อิ๋นรีบปฏิเสธ

ถ้าจะบอกว่าเห็นร่างที่เปลือยเปล่าของเขาในเวลานี้ เมื่อเทียบระดับความรุนแรงในคืนนั้น ก็พอ ๆ กันเลย!

เธอ ไม่อยากจบเห่!

เงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นเต้น สบเข้ากับดวงตาล้ำลึกของเผยเซียว ไม่รู้ว่ากู้อิ๋นรู้สึกไปเองหรือเปล่า

ในเวลานี้ ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกถึงความเย็นชาในสายตาของเขาเสียเท่าไร......

แต่ก็แค่พริบตาเดียว เธอก็รีบก้มศีรษะลง “ฉันไม่เห็นอะไรจริง ๆ นะคะ”

“งั้นเหรอ?” น้ำเสียงของผู้ชาย เพิ่มความเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

กู้อิ๋นพยักหน้าอย่างหนักแน่น

พยายามปั้นหน้าของตัวเองอย่างไม่รู้เรื่องอะไร เหมือนที่โกหกเขาหลังจากคืนนั้น

“ฮ่า...…!” เผยเซียวส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่กู้อิ๋นได้ยินเขาหัวเราะแบบนี้ มีทั้งความเย็นชาและชั่วร้าย นี่ยิ่งทำให้กู้อิ๋นยากที่จะทนไหว

เผยเซียวไม่ได้พูดอะไรอีก คืนสายตากลับมาที่ร่างเธอ เอ่ยเสียงทุ้ม “ไปได้!”

“ค่ะ”

กู้อิ๋นพยักหน้า รีบเผ่นออกจากห้องทำงาน

เผยเซียวมองแผ่นหลังที่เหมือนกระต่ายน้อยของเธอ องศาโค้งของมุมปากก็นุ่มนวลขึ้นหลายส่วน

ตั้งแต่ออกมาจากห้องทำงาน กู้อิ๋นยังไม่ทันจะนั่งลง ก็ถูกผู้ช่วยของลั่วเหยียนเรียกเขาเข้าไปในห้องทำงาน

ในเวลานี้ในห้องทำงานของลั่วเหยียนมีคนอีกหนึ่งคนอยู่ด้วย

กู้อิ๋น “หัวหน้าลั่ว คุณเรียกฉันเหรอคะ!”

“คุณมาดูนี่หน่อยสิ วิดีโอที่คุณเห็นตอนอยู่ที่โรงแรมในคืนนั้น ใช่วิดีโอนี้หรือเปล่า!”

กู้อิ๋น “.......”

วิดีโอ? เธอกับเหยียนฉู่ทำลาย...วิดีโอนั้นด้วยกันแล้วนี่! ?

สมองระเบิดเสียงดัง “ตู้ม” สีหน้าก็ค่อย ๆ ซีดลงทีละคืบ

มองลั่วเหยียนอย่างคนซื้อบื้อ สมองเออเร่ออย่างสมบูรณ์ ไม่สามารถตอบสนองใด ๆ ได้อีกเลย......!

ลั่วเหยียนเห็นเธอไม่เคลื่อนไหวใด ๆ ก็ขมวดคิ้ว “ผู้ช่วยกู้?”

“เอ่อ? คุณเรียกฉัน!”

“ผมให้คุณดูวิดีโอ!”

กู้อิ๋นเหมือนขาดอากาศหายใจ!

เธอไม่ดูได้ไหม? ตอนนี้ในหัวเธอมีแค่ความคิดที่จะ 'เผ่น' อย่างเดียวเท่านั้น ต้องเผ่นแล้วล่ะ