บทที่ 12

เสียงทุ้มต่ำของเผยเซียวลอยมาจากโทรศัพท์ที่โทรจากอีกฝาก “ไปเอาเอกสารที่คอนโดซ่างเหอหย่วนมาให้ผมที แล้วถือโอกาสเอาเนคไทสีม่วงในตู้เสื้อผ้าเส้นนั้นมาให้ด้วยนะ”

“ได้ค่ะ” กู้อิ๋นตอบรับด้วยความนอบน้อม ขณะกดลิฟต์ไปยังชั้นที่ใกล้ที่สุด

พอวางสาย ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี เอ่ยกับเหยียนฉู่ว่า “ขอยืมกุญแจรถหน่อย ฉันจะไปคอนโดซ่างเหอหย่วน!”

“ประธานเผยนี่ก็จริง ๆ เลย ไม่ว่าตอนไหน ๆ ก็ชอบให้เธอไปคอนโดซ่างเหอหย่วน แล้วก็ไม่ให้รถเธอด้วย!”

บ่นก็บ่น แต่เหยียนฉู่ก็ยังค้นกุญแจรถในกระเป๋าส่งให้กู้อิ๋น

กู้อิ๋นรับกุญแจมา “แค่ไปเอาของเท่านั้นเอง จะกลับไปเบิกเงินค่ารถคืนให้เธอทั้งหมด!”

“ค่าน้ำมันรถกับค่ารถไฟใต้ดิน ราคาสองอย่างนี้มันต่างกัน” เหยียนฉู่บ่นพึมพำ

ก็แค่ไม่พอใจกับระบบเบิกเงินของบริษัทเผยเซียว เลยเอาคำพูดของเธอมาใช้ ง่าย ๆ ก็คือขี้งกพอสมควร!

กู้อิ๋นยิ้มรับ “เดี๋ยวฉันชดเชยให้?”

“เงินกู้บ้านในแต่ละเดือนของเธอก็เกือบแสนบาทแล้ว จะเอาที่ไหนมาชดเชยให้ฉันได้?”

กู้อิ๋น “แล้วเธอจะบ่นทำไมล่ะ”

“บ่นนิดบ่นหน่อยไม่ได้เหรอไง?” เหยียนฉู่ว่าต่อ

กู้อิ๋นรู้สึกปวดหัว

คุณหนูบ้านรวยคนนี้ ตั้งแต่เข้ามาในบริษัทก็ยังไม่หยุดว่าประธานเผยขี้เหนียวสักที

แต่อันที่จริงแล้วแต่ละประโยคที่เธอเอ่ย ก็พอเดาออกว่าเธอก็เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเช่นกัน

ลิฟต์หยุดอยู่ชั้นที่ใกล้ที่สุด กู้อิ๋นออกจากลิฟต์ แล้วขึ้นลิฟต์ลงไปชั้นใต้ดินอีกครั้ง

คอนโดซ่างเหอหย่วนเป็นสถานที่ที่เผยเซียวไปปักหลักเป็นประจำ กู้อิ๋นเองก็มักจะมาเอาของให้เขาอยู่บ่อยครั้ง

การตกแต่งห้องสีเทาดำที่ทั้งดูสะอาดและได้บรรยากาศ เข้ากันได้อย่างดี เพราะงั้นจึงไม่รู้สึกอึกอัดแม้แต่น้อย

กู้อิ๋นไปเอาเอกสารที่ห้องหนังสือก่อน จากนั้นก็ไปห้องเก็บเสื้อผ้าอย่างรู้ที่รู้ทาง เปิดเคาน์เตอร์เนกไท!

ทันทีที่เปิดประตูเคาน์เตอร์ ก็ได้ยินเสียงดัง “แปะ.....” มีของบางอย่างหล่นออกมา

กู้อิ๋นก้มตัวลงเก็บของที่อยู่บนพื้นขึ้นมา หยิบใส่มือดู

แค่แว็บเดียว สมองก็มีเสียงระเบิดดัง ‘ตู้ม’! เป็นกล่องถุงยางอนามัยที่ยังไม่แกะ!

กู้อิ๋น “......”

ในช่วงเวลานี้ความทรงจำที่เธอกดมันไว้ตลอด ก็พุ่งเข้ามาในสมองอย่างแรง

ถุงยางอนามัยในมือเหมือนเผือกร้อน ๆ เธอรีบวางของเข้าไปทันที!

ประธานเผยนี่......!

ปกติดูสูงส่ง ไม่มีกิเลส ทำไมถึงมีของแบบนี้ได้?

กู้อิ๋นก็ไม่กล้าประเมินมาก รีบหยิบเอกสารและออกจากคอนโดไป

ไป ๆ มา ๆ จนกลับถึงบริษัทก็เกินหนึ่งชั่วโมงแล้ว

กู้อิ๋นเคาะประตูห้องทำงาน ข้างในไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ กู้อิ๋นค่อย ๆ เปิดประตูเบา ๆ เหมือนเช่นเคย

เผยเซียวไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน กู้อิ๋นจึงวางเอกสารไว้บนโต๊ะทำงาน และจากนั้นก็หยิบเนกไทไปที่ห้องพัก

เมื่อเผยเซียวไม่อยู่ เธอก็ทำเช่นนี้ตลอด

แต่ทว่าวันนี้......!

ขณะที่เธอผลักเปิดประตูห้องพัก วินาทีที่เห็นภาพที่อยู่ข้างในนั้น คิ้วของเธอก็กระตุกหนึ่งที!

ตามด้วยการตอบสนองของมือที่เร็วกว่าสมอง “ปัง~!” เกิดเสียงดังสนั่น ประตูห้องพักก็ถูกเธอปิดกระแทก

ใบหน้าเล็ก ๆ ของกู้อิ๋นทั้งแดงทั้งซีด หัวใจเต้นแรงตุบตับ!

เธอไม่คิดว่าเผยเซียวจะอาบน้ำตอนกลางวันแสก ๆ......!

“ประธานเผย ฉันเอาเนกไทมาให้คุณค่ะ!”

กู้อิ๋นรีบอธิบายอย่างกระวนกระวายใจ เอาเนคไทวางลงบนโต๊ะทำงานแล้วเผ่นออกจากห้องทำงาน

เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เธอจึงไม่ทันได้มองให้ชัดเจน เลยวิ่งเข้าเข้าไปชนกับอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง

กู้อิ๋น “.......”

หัวใจดวงน้อย ๆ ที่รัดแน่นอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งปั่นป่วนจนคุมไม่ได้มากขึ้นกว่าเดิม

เงยหน้าขึ้น ก็ดันไปสบสายตาที่อึมครึมของลั่วเหยียนเข้าให้ สีหน้าเขาในเวลานี้ดูไม่พอใจมาก

ประคองกู้อิ๋นให้ยืนดี ๆ แล้วตำหนิด้วยเสียงเข้ม “ผู้ช่วยกู้จะทำตัวซุ่มซ่ามไปถึงเมื่อไหร่?”

“ฉัน ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ!” กู้อิ๋นรีบขอโทษทันที

ลั่วเหยียนรู้สึกจนปัญญากับคนซุ่มซ่ามอย่างเธอมาก ทำตัวซุ่มซ่ามทุกที่ทุกเวลา

แต่ประธานเผยไม่เคยที่จะคิดเล็กคิดน้อย เป็นไปได้ยากจริง ๆ!