บทที่ 11

กู้อิ๋นส่ายหัว “ยังหรอก!”

เธอสวมจี้นั่นอยู่ตลอด คนที่เห็นในหน้าร้อนก็คงมีไม่น้อย

เธอกลัวว่าลั่วเหยียนจะไปสืบภายในบริษัทน่ะสิ

เหยียนฉู่ “ให้ไม่ได้เด็ดขาด!”

“แต่หัวหน้าลั่วมีท่าทีมุ่งมั่นมากนะ” กู้อิ๋นคิดถึงท่าทีที่ลั่วเหยียนต้องการของสิ่งนั้น

เหยียนฉู่ใกล้จะบ้าแล้ว

คำพูดที่ว่า 'ให้ไม่ได้เด็ดขาด' เธอก็ต้องการบอกว่า

ด้วยความสามารถของลั่วเหยียน ทุกคนในบริษัทต่างเห็นประจักษ์ชัดแจ้ง

เมื่อใดที่ประธานเผยต้องการสืบอะไร ล้วนขอให้ลั่วเหยียนไปจัดการให้และเขาก็ไม่เคยทำให้ประธานเผยผิดหวังเลย

ตอนนี้ถ้าไม่เอาของนี่ให้กับลั่วเหยียนล่ะก็ จะต้องสร้างความสงสัยให้กับลั่วเหยียนแน่นอน

แต่ถ้าเอาให้ไป......

“ช่างน่าหงุดหงิดจริง ๆ เลย!” ในตอนนี้เหยียนฉู่รู้สึกหงุดหงิดใจจะขาด

ในตอนนี้กู้อิ๋นก็ปวดหัวเช่นกัน อยากที่จะย้อนเวลาถอยหลังแล้วจัดการเรื่องในคืนนั้นให้สิ้นซาก

เมื่อเห็นท่าทางหงุดหงิดของเหยียนฉู่ กู้อิ๋นเอ่ยถามด้วยความกังวลว่า “งั้นฉันควรจะให้หรือไม่ให้ดีล่ะเนี่ย?”

“ตอนนี้ทำได้เพียงต้องให้เท่านั้น!”

ถ้าเกิดไม่ให้ ลั่วเหยียนจะต้องสงสัยอย่างแน่นอน และเมื่อลั่วเหยียนเริ่มสงสัย เรื่องปวดหัวก็จะใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

และตอนนี้ยังมาขอให้กู้อิ๋นไปสืบด้วยอีก

เหยียนฉู่กังวลจริง ๆ ว่าเธอจะกุมไว้ไม่อยู่ในตอนไหน ยอมรับตรง ๆ ผลลัพธ์ยิ่งไม่กล้าคิด น่าอนาถเสียเหลือเกิน

กู้อิ๋นถูมือน้อย ๆ “แต่เพื่อนร่วมงานที่เห็นฉันสวมจี้นั่นก็มีไม่น้อยเลยนะ”

เพราะงั้นถ้าเกิดไปถามหาจี้นั้นภายในบริษัท ก็รู้ว่าเป็นเธอได้ไม่ยาก

เหยียนฉู่ยกแก้วน้ำที่อยู่ตรงหน้าขึ้น แล้วดื่มเข้าไปอึกใหญ่!

จากนั้นก็มองไปยังกู้อิ๋นอย่างหมดอาลัยตายอยาก “งั้นเธอบอกฉันมา ว่าตอนนี้ควรจะทำยังไง?”

กู้อิ๋นมองเธอน้ำตาไหลเป็นทาง!

เหยียนฉู่ “เธออย่าร้องออกมานะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาปลอบเธอ”

“ก็ฉันกลัวจริง ๆ นี่นา!”

“อื้ม ฉันรู้!” เหยียนฉู่พยักหน้า

ตอนนี้กู้อิ๋นไม่เพียงแต่จะเป็นคนขี้กลัวเท่านั้น แต่เธอ...... ยังตื่นตะหนกจนจะบ้าตายด้วย

ไม่นานอาหารก็ขึ้นโต๊ะ แต่ทั้งสองคนก็ไม่มีอารมณ์จะกินมัน

เหยียนฉู่มองกู้อิ๋นที่อยากจะร้องไห้ด้วยความสับสน “เธอว่า ประธานเผยจะรู้ไหมว่าคนในคืนนั้นคือเธอ? เลยจงใจล้อเธอเล่น?”

พอพูดแบบนี้ออกมา เหยียนฉู่ก็อยากจะตบหน้าตัวเองสักที

เพราะในความรู้สึกของพวกเขา จริง ๆ แล้วเผยเซียวไม่ใช่บอสที่ล้อเล่นเป็น

แต่พอเห็นท่าทางขี้ขลาดอย่างกับหนูของกู้อิ๋นแล้ว เธอเลยคิดจะแกล้งเล่นเสียหน่อย ถ้าเกิดประธานเผยไม่ชอบล้อเล่นล่ะ?

พอกู้อิ๋นได้ยินว่าเผยเซียวล้อตนเล่น เลยกลอกตาใส่เหยียนฉู่ “เขาไม่ใช่คนที่ชอบล้อเล่นหรอกนะ!”

ก่อนหน้านั้นเคยทำงานพาร์ทไทม์ของโรงเรียนตั้งหลายแห่ง เผยเซียวถือเป็นเจ้านายที่ดุที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเคยเห็นมา

เหยียนฉู่พยักหน้า “ก็ใช่นะ!”

เพราะงั้นตอนนี้ มองเผยเซียวไม่ออกเลย

แล้วตอนนี้ต้องทำยังไงกันแน่? ให้กู้อิ๋นที่ไปหลับนอนกับประธานเผยไปสืบเรื่องคืนนั้นว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เหยียนฉู่ยิ่งคิด ก็ยิ่งอยากตาย!

จนกระทั่งหมดเวลาพักเที่ยง ทั้งสองคนก็คิดวิธีรับมือไม่ออก...!

ระหว่างทางกลับบริษัท กู้อิ๋นเลี้ยวไปทางหอพัก แล้วเหยียนฉู่ก็คว้าเธอไว้แน่น “เธอจะทำอะไร?”

“ฉันอยากลาออก!” ตอนนี้กู้อิ๋นไม่มีความกล้าที่จะกลับไปบริษัทด้วยซ้ำ

เหยียนฉู่ไม่สบอารมณ์กับคนไม่เอาถ่าน “ไม่หาเงินกู้บ้านแล้ว?”

กู้อิ๋น “.......”

เมื่อคิดถึงเงินกู้บ้าน เท้าเล็ก ๆ ที่จะหมุนออกไปก็ต้องเก็บกลับคืนด้วยความจำใจ

คนเรา ไม่สามารถแบกหนี้สินก้อนโตไว้ได้นั่นแหละ! ถ้าลาออกตอนนี้ก็เป็นคนจนที่ไม่สามารถลาออกได้จริง ๆ

ในที่สุด กู้อิ๋นยอมรับชะตากรรม กลับบริษัทไปพร้อมกับเหยียนฉู่

เพิ่งเข้าลิฟต์ไปก็ได้รับสายจากเผยเซียว กู้อิ๋นรับโทรศัพท์ ปรับน้ำเสียงให้จริงจังเป็นทางการ “ประธานเผย!"

เหยียนฉู่ชำเลืองมองกู้อิ๋น

ถึงแม้ยัยนี่จะขี้กลัว แต่ก็ยังแสดงได้ดี

เห็นอยู่ว่ากลัวประธานเผยสุดชีวิต แต่ก็แสดงทำเป็นสุภาพและจริงจังได้ทุกครั้ง!