บทที่ 291

คุณหญิงมู่ก็ลงมือจัดการตบมู่เทียนซิงไปอีกที: "เจ้าขายลูกสาว ยังจะหาเหออะไรอีก! เอาของออกมาเดี๋ยวนี้!"

มู่เทียนซิงได้แต่กล่าวอย่างน่าสงสาร : "ซีเอ๋อร์ เจ้าอย่าโกรธสิ เรื่องนี้ไม่ได้ส่งผลเสียกับเจ้าเลยไม่ใช่หรือไง? พ่อเองก็ได้ขูดรีดไอแก่นั่นด้วยหน่อยนึง"

"เจ้าเอาลูกสาวไปขายแล้วยังจะมาทำมีเหตุผลอีก!" คุณหญิงมู่โกรธจนทิ้งตัวเองนั่ลง

มู่จิ่วซีรีบเดินมาหาท่านแม่ของนางเองและยิ้มกล่าว : "ท่านแม่ ท่านอย่าโกรธไปเลย อันที่จริงท่านพ่อเองก็ไม่ได้พูดอะไรผิด ถ้าข้าได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของอัครมหาเสนาบดีไป๋ ข้าก็จะมีใบบุญให้พึ่งพิงมากมาย อีกอย่างอัครมหาเสนาบดีไป๋เองก็น่าสงสารจริงๆ ข้าจะต้องสนิทกับไป๋ชิงได้ดีแน่ ลูกบุญธรรมก็ลูกบุญธรรมสิ"

พอพูดจบก็ยื่นมืออกมาและกล่าวต่อ : "ท่านพ่อ ทองทับกระดาษสองอันนั้นเอามาให้ข้า กริชชิงหลงให้ข้าด้วย ไม่มีการเจรจาต่อรองอะไรทั้งนั้น ดาบราชาหมาป่าก็ให้ท่านไปแล้ว ท่านอย่าได้คืบจะเอาศอกดีกว่า"

มู่เทียนซิงก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็ได้แต่เอากริชชิงหลงออกมา

มู่จิ่วซีก็เพียงเหลือบเห็นก็ชอบทันที กริชทำมาจากทองแดง โกร่งกริชสลักเป็นมังกรชิงหลง ตอนชักออกมาจากปอกกริ