บทที่ 336

หลังจากอาหารเย็น โม่จุนก็ได้มาถึง รีบเดินเข้ามาในเรือนของมู่จิ่วซีด้วยใบหน้ารีบร้อน

มู่เทียนซิงพอรู้เข้า ในใจก็คิดว่าไอโม่จุนผู้ชายเฮงซวยคนนี้สมควรตายจริงๆ ไม่ได้สนใจชื่อเสียงกลุสตรีของนางเลย พอถอนหมั้นแล้วก็ไม่ใส่ใจซีเอ๋อร์เลยหรอ?

แต่พอนึกถึงเรื่องของลูกสาวที่ถูกลอบยิงเมื่อบ่าย พอเขาคิดแล้วก็ไม่ได้รีบออกไป แต่กลับไปหามู่เจินจูเพื่อถามว่าวันนี้ไปทำอะไรมา

มู่เจินจูก็ดีใจตื่นเต้นพูดถึงงานเลี้ยงอาหารกลางวัน สีหน้าเบิกบานและปลาบปลื้มพี่สาวมู่จิ่วซี ทำให้ใบหน้าแก่ชราของมู่เทียนซิงดูจะปลื้มใจ

แต่ในใจของเขากลับเหมือนมีหนามยอกไว้ นั่นก็คือเขาไม่เห้นแม้แต่เงาของลู่เวยหย่า เขาแอบให้คนในกระทรวงของเขาแอบตามหา ซึ่งก็หาไม่พบ

ตอนนี้ประตูเมืองต่างตรวจสอบอย่างเข้มงวด นางจะต้องอยู่ในพระนคร แต่ว่านางจะไปซ่อนตัวที่ไหนได้?

ทุกครั้งเมื่อได้เจอหน้ามู่เจินจูก็จะคิดถึงลู่เวยหย่า ดังนั้นหนามที่ยอกอยู่ในใจของมู่เทียนซิงจึงไม่อาจบ่งเอาออกไปได้

โม่จุนพามาถึงยังในเรือนของมู่จิ่วซี ลู่เอ๋อร์ก็กำลังจะไปเรียกมู่จิ่วซี โม่จุนกลับทำมือว่าห้ามส่งเสียง เขาเองก็ได้เดินเข้าไปยังห้องข้างๆ ที่มีไฟส่องสว่าง มู่จิ่วซีกำล