บทที่ 13

เขานิ่งงันและเงียบ

ครู่หนึ่งฟู่เจิงจึงเอ่ยปากเสียงหนัก “ฉันร้อนใจไปเอง ขอโทษ...”

ขอโทษ...

เฮอะ

ชีวิตแต่งงานสามปี เขาเหลือไว้ให้เธอเพียงแค่คำว่าขอโทษ

“เป็นฉันที่ผิดต่อเธอ เธอต้องการอะไรฉันจะชดเชยให้หมด แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับซืออี๋ เขาไม่รู้เรื่องที่ฉันแต่งงาน เธออย่าเพ่งเล็งไปที่เขา”

เวินเหลียงหัวเราะแห้ง

นี่ก็คือฟู่เจิง สามีของเธอ

ขอโทษเธอพร้อมข่มขู่เธอแทนฉู่ซืออี๋

เวินเหลียงอ่อนล้าเต็มประดา ไม่มีอารมณ์พูดกับฟู่เจิงอีก “ตามใจคุณเถอะ”

เธอสาวเท้ายาวออกจากห้องทำงานประธานบริษัท

เงาหลังบอบบาง อ่อนแอ เศร้าหมอง

ฟู่เจิงมองเงาหลังของเวินเหลียง หรี่ดวงตา ในดวงตาดำมืด

ทันใดได้นั้นเสียงสายเรียกเข้าดังขึ้น

ฟู่เจิงมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือทีหนึ่งก่อนจะรับสาย

“อาเจิง คุณเห็นเรื่องคำค้นหายอดฮิตแล้วใช่ไหม ขอโทษนะคะ ถ้าฉันระวังหน่อยคงไม่โดนถ่าย” เสียงฉู่ซืออี๋ดังมาจากปลายสาย

พอไม่ได้ยินเสียง ฉู่ซืออี๋จึงเรียกอีก “อาเจิง?”

ฟู่จึงคืนสติ “ไม่เป็นไร ผมจัดการแล้วครับ ไม่ส่งผลอะไรกับคุณหรอก”

“จริงเหรอคะ? ขอบคุณมากเลยค่ะ อาเจิง คุณดีกับฉันจริง ๆ”

พอวางสายก็หวังเหยียนอดสะท้อนใจไม่ได้ “แผนนี้ของเธอสุดยอดจริง ๆ กลัวแต่นังเวินเหลียงจะเอาหัวชนฝา ถ้าเปิดเผยข่าวที่พวกเขาแต่งงานกันแล้วเธอจะทำยังไง?”

ฉู่ซืออี๋มองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ดับแล้วแวบหนึ่ง ทำหน้ามั่นใจ “มันไม่ทำหรอก”

สัญชาตญาณของผู้หญิงไวที่สุด

เธอระแคะระคายตั้งแต่สามปีก่อนแล้วว่าเวินเหลียงชอบฟู่เจิง

อีกฝ่ายปกปิดดีเยี่ยม แต่ก็ยังถูกเธอจับได้ เพื่อชื่อเสียงของฟู่เจิง เวินเหลียงจะไม่บุ่มบ่ามเด็ดขาด

เพียงระยะนี้ เวลาที่เธออยู่กับฟู่เจิงมักรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป ใจลอยต่อหน้าเธอบ่อย ๆรีบให้พวกเขาหย่ากันเร็ว ๆ จะดีกว่า จะได้ไม่เกิดเรื่องพลิกล็อก

……

กลับถึงห้องทำงาน เวินเหลียงหยิบหนังสือสัญญาหย่าออกมาจากแฟ้มเอกสารและวางอยู่ตรงหน้า เธอใจลอยอยู่นานกว่าจะเซ็นชื่อตัวเองลงไปทีละคำในที่สุด

หัวใจของฟู่เจิงไม่ได้อยู่กับเธอ แล้วเธอจะทนอยู่ต่อทำไม?

การแต่งงานสามปี ให้มันจบไปแบบนี้เถอะ

นับจากนี้ พวกเขาจะไม่ใช่สามีภรรยากันอีก

เธอเรียกผู้ช่วยเข้ามา “เอาเอกสารฉบับนี้ส่งไปที่ห้องทำงานของประธานฟู่นะ”

ผู้ช่วยถือเอกสารเจอกับเลขาหยางที่ปากประตูห้องทำงานประธานกรรมการบริษัทจึงพูด “เลขาหยางคะ นี่เป็นเอกสารที่หัวหน้าเวินให้ประธานฟู่ รบกวนคุณเอาไปให้ด้วยค่ะ”

เลขาหยางรับมาและเข้าไปรายงานการทำงาน พอรายงานจบก็ยื่นแฟ้มเอกสารในมือของเขาไป “ประธานฟู่คะ นี่คือเอกสารที่ผู้อำนวยการเวินมอบให้คุณค่ะ”

ฟู่เจิงผงะ รับมาแล้วถาม “เป็นเอกสารอะไร?”

เลขาหยางก็ไม่รู้เหมือนกัน “ผู้อำนวยการเวินไม่ได้บอกค่ะ บอกว่าถ้าคุณเห็นก็จะทราบเอง”

ฟู่เจิงโบกมือ เลขาหยางจึงออกจากห้องทำงาน

เขาเปิดแฟ้มเอกสาร คำว่า ‘หนังสือสัญญาหย่า’ สะท้อนเข้าม่วนตาของเขา

ฟู่เจิงลมหายใจชะงัก พลิกเปิดหน้าสุดท้ายด้วยความรวดเร็ว

ตรงจุดลงนามสองฝ่ายมีชื่อของเวินเหลียงอยู่ เป็นระเบียบมาก

ฟู่เจิงจำต้องยอมรับลายเซ็นของเวินเหลียงสวยมากเหมือนที่พนักงานในบริษัทพูดกันจริง ๆ

แม้แต่การเซ็นในหนังสือสัญญาหย่าก็เป็นอย่างนี้

ฟู่เจิงจ้องชื่อนั้นอยู่นานสองนานจึงปิดแฟ้มเอกสาร โยนไปด้านข้างแล้วพิงกับพนักเก้าอี้พลางนวดระหว่างคิ้ว

……

ไม่นานนัก เวินเหลียงก็ได้รับสายจากบ้านใหญ่

“อาเหลียง ฉันเอง”

“คุณย่า! คุณย่าโทรมาได้ยังไงคะ?” เวินเหลียงพยายามทำน้ำเสียงของตัวเองให้ฟังดูปกติหน่อย

“ไม่เจอพวกเธอตั้งนาน คิดถึงน่ะ กลางวันนี้อย่าลืมกลับมากินข้าวด้วยนะ ฉันทำหมูตุ๋นน้ำแดงที่เธอชอบกินด้วย”

“ค่ะ คุณย่า หนูทราบแล้ว” เวินเหลียงรู้ดีอยู่แก่ใจ พวกท่านสองคนต้องรู้เรื่องข่าวแล้ว ก็เลยเรียกพวกเขากลับไปถามให้รู้เรื่อง

“อย่าลืมเรียกอาเจิงมาด้วยล่ะ อย่าบอกนะว่าเขาทำงานยุ่ง ถ้าเขากล้าไม่มาฉันจะฟาดขาเขาเลย”

“ค่ะ ๆ ๆ วางใจเถอะค่ะคุณย่า”

คงเพราะคุณย่าโทรศัพท์หาฟู่เจิงแล้ว พอถึงเวลาเลิกงานฟู่เจิงก็ส่งข้อความมา “เสร็จงานหรือยัง? ถ้าเสร็จแล้วก็มาที่ลานจอดรถ”

เวินเหลียงตอบ ‘จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ’

เวินเหลียงมาถึงลานจอดรถ หารถของฟู่เจิงและเปิดประตูเข้าไปนั่ง

คนขับรถสตาร์ตรถ

ขณะนี้รถเดินทางมาครึ่งทางแล้ว

ฟู่เจิงมองเวินเหลียงแวบหนึ่งก่อนจะพูดชืด ๆ “เที่ยวนี้คุณย่าเรียกเรากลับไปคงเพราะเรื่องข่าวนั่นแหละ ถ้าเป็นไปตามคาด ฉันจะหาโอกาสบอกเรื่องหย่ากับพวกเขา”

เวินเหลียงหัวใจเจ็บจี๊ด พยักหน้าเล็กน้อย มองทิวทัศน์ท้องถนนที่แวบผ่านนอกหน้าต่างรถ

เขาอดรนทนไม่ไหวขนาดนี้เลยเหรอ คงรอวันนี้มานานมากสินะ