บทที่ 47

“แกดูที่แกทำอยู่ตอนนี้สิมันเรียกว่าอะไรกัน! เช้าตรู่มาไม่สนใจแม้แต่จะกินข้าว ฉันยังคิดว่าแกไปบริษัท ไม่นึกเลยว่าแกจะไปหาฉู่ซืออี๋? ทำเป็นหูทวนลมไม่ฟังคำพูดของปู่ใช่ไหม ในสามปีมานี้อาเหลียงทำผิดกับแกตรงไหน?”

“ถ้าตอนแรกแกไม่คิดจะรับผิดชอบจนถึงที่สุด ก็ไม่ต้องแต่งงานกับเธอสิ ที่ตอนแรกปู่ยกเธอให้แกไป ก็เป็นเพราะอยากให้แกทำให้เธอมีความสุข ตอนนี้แกจะให้ปู่มองหน้าอาเหลียงยังไง?”

ฟู่เจิงเงียบไปครู่หนึ่ง “คุณปู่ครับ ผมสัญญาว่าหลังจากนี้จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้ว เพียงแต่ผมหวังว่าครั้งต่อไปก่อนจะทำอะไรช่วยปรึกษากับผมก่อนได้ไหมครับ”

...

เวินเหลียงตื่นสายมากแล้ว แม่บ้านของบ้านใหญ่ทำอาหารเช้าให้เวินเหลียงใหม่โดยเฉพาะอีกชุดหนึ่ง

หลังเธอกินอาหารเช้าเสร็จก็สิบโมงแล้ว มาไม่ทันเวลาเข้างาน เวินเหลียงก็เลยอยู่เป็นเพื่อนคุณท่านและคุณหญิงที่บ้านใหญ่ไปเลย จากนั้นก็ทานข้าวเที่ยงที่บ้านใหญ่อีกมื้อหนึ่ง

ก่อนจะออกมา คุณหญิงหยิบบัตรเชิญให้เวินเหลียงใบหนึ่ง “นี่เป็นบัตรเชิญของงานเลี้ยงการกุศลอ็อยเลอร์ เขาส่งมาให้ฉัน ยายแก่อายุมากปูนนี้แล้วอย่างฉันเอาเจ้านี่ไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร? เธอไปกับอาเจิงเถอะ