บทที่ 1022

หวงยินยินจากไปแล้ว เธอจากไปด้วยกอดศพหวงตงไห่

แต่ก่อนจะจากไป คำที่เธอพูดนั้น ทำให้ผู้คนขนลุก และรู้สึกหนาวเย็นที่สันหลัง

แม้โชคดีจะรอดพ้นมาได้ แต่คนในสำนักต่างๆกลับไม่มีความสุขเลย

ไม่มีใครคาดคิดได้ว่าหญิงสาวที่ดูเหมือนธรรมดานั้น จะเป็นหญิงสูงศักดิ์ของนิกายแม่มด

ความน่ากลัวของนิกายแม่มด ได้ฝังลึกในใจผู้คนมานานแล้ว และลบได้ยากเลย

การรุกรานหญิงสูงศักดิ์ ก็เท่ากับเหยียบขาข้างหนึ่งเข้าไปในโลงศพแล้ว

และที่สำคัญคือพวกเขายังบีบบังคับให้พ่อของหญิงสูงศักดิ์ตายไป

แค้นที่ฆ่าพ่อไป มันมากถึงขั้นจะอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันไม่ได้แล้ว

จากนี้ไป พวกเขาจะใช้ชีวิตที่หวาดระแวง หวาดกลัวตลอดเวลา

พวกเขาดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอความตาย

"หัวหน้าเหลย ตอนนี้จะทํายังไงดีล่ะ พวกเราเหมือนจะสร้างเรื่องใหญ่แล้ว!"

จ้าวหงเสี้ยงที่หน้าซีดเซียวเดินโซซัดโซเซไปหาเหลยว่านจุน

ก่อนหน้านี้ได้รับบัดเจ็บอย่างหนักจากดาบของลู่เฉิน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ฟื้นเลย

เจี่ยงซิวเจินและเจี้ยซินจะยิ่งแย่ลง คนหนึ่งแขนหัก และคนหนึ่งตาบอด เป็นเพื่อนที่ผ่านการยากลําบากด้วยกันจริง ๆ

"ตื่นตระหนกอะไร"

เหลยว่านจุนจ้องเขา "ตราบใดที