หวงยินยินจากไปแล้ว เธอจากไปด้วยกอดศพหวงตงไห่แต่ก่อนจะจากไป คำที่เธอพูดนั้น ทำให้ผู้คนขนลุก และรู้สึกหนาวเย็นที่สันหลังแม้โชคดีจะรอดพ้นมาได้ แต่คนในสำนักต่างๆกลับไม่มีความสุขเลยไม่มีใครคาดคิดได้ว่าหญิงสาวที่ดูเหมือนธรรมดานั้น จะเป็นหญิงสูงศักดิ์ของนิกายแม่มดความน่ากลัวของนิกายแม่มด ได้ฝังลึกในใจผู้คนมานานแล้ว และลบได้ยากเลยการรุกรานหญิงสูงศักดิ์ ก็เท่ากับเหยียบขาข้างหนึ่งเข้าไปในโลงศพแล้วและที่สำคัญคือพวกเขายังบีบบังคับให้พ่อของหญิงสูงศักดิ์ตายไปแค้นที่ฆ่าพ่อไป มันมากถึงขั้นจะอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันไม่ได้แล้วจากนี้ไป พวกเขาจะใช้ชีวิตที่หวาดระแวง หวาดกลัวตลอดเวลาพวกเขาดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอความตาย"หัวหน้าเหลย ตอนนี้จะทํายังไงดีล่ะ พวกเราเหมือนจะสร้างเรื่องใหญ่แล้ว!"จ้าวหงเสี้ยงที่หน้าซีดเซียวเดินโซซัดโซเซไปหาเหลยว่านจุนก่อนหน้านี้ได้รับบัดเจ็บอย่างหนักจากดาบของลู่เฉิน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ฟื้นเลยเจี่ยงซิวเจินและเจี้ยซินจะยิ่งแย่ลง คนหนึ่งแขนหัก และคนหนึ่งตาบอด เป็นเพื่อนที่ผ่านการยากลําบากด้วยกันจริง ๆ"ตื่นตระหนกอะไร"เหลยว่านจุนจ้องเขา "ตราบใดที
ราชายาเฉียวอันไท่ถอนหายใจเบา ๆ "ตอนนี้มีเพียงดอกฮิกันบานะสีดำและสะกดนกฟีนิกซ์ที่สามารถช่วยเธอได้ ถ้าผู้อาวุโสลู่สามารถนํายาวิเศษกลับมาได้ทันเวลา งั้นยังมีโอกาสอีกมาก ในเมื่อเวลาถ่วงไปนานเกินไป ความหวังก็จะยิ่งน้อยลง""ลู่เฉิน คุณหายไปไหนกันแน่ ทำไมยังไม่กลับมาอีกล่ะ" ฉาวอานอานทำหน้าเศร้า และพึมพำกับตัวเองเรื่องนี้ เธอยังไม่ได้บอกพ่อแม่ของเธอเลย เธอกลัวว่าพ่อแม่จะทนไม่ไหวจริง ๆ"ปัง!"เวลานี้ ประตูห้องถูกชนให้เปิดอย่างกะทันหันจากนั้น ลู่เฉินที่เปื้อนเลือดเต็มหน้าก็วิ่งโซซัดโซเซเข้ามาเขาดูค่อนข้างอึดอัด"ผู้อาวุโสราชายา เจอแล้ว ยาวิเศษหาเจอแล้ว"ลู่เฉินเปิดเสื้อผ้าออก และหยิบดอกไม้สีดำที่ส่องแสงแปลกๆออกมาอย่างระมัดระวัง"เจอแล้วหรือ?"เฉียวอันไท่มองอย่างละเอียด สีหน้าก็ดีใจขึ้นทันที "เป็นดอกฮิกันบานะสีดำจริง ๆ ดีๆๆ...เยี่ยมไปเลย""ผู้อาวุโสราชายา ด้วยดอกฮิกันบานะสีดำนี้ ซวนเฟยน่าจะรอดได้แล้วใช่ไหม" สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความคาดหวังยาวิเศษนี้ เกือบจะแลกด้วยชีวิต"ช่วยได้ แต่ผมยังต้องการเลือดของคุณด้วย"เฉียวอันไท่อธิบายว่า “หลังจากการรักษาก่อนหน้านี้ ในเลือดของคุณได้
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนเมื่อลู่เฉินตื่นขึ้นมาอย่าช้า ๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงแล้วแสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ดูแสบตาเล็กน้อย"ลู่เฉิน ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว"พอฉาวอานอานซึ่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เห็น ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที"ผมนอนมานานแค่ไหนแล้ว"ลู่เฉินถามโดยไม่รู้ตัวเพิ่งฟื้นขึ้นมา ตอนนี้เขายังสับสนอยู่"คุณหมดสติมาสามวันแล้ว โชคดีที่ผู้อาวุโสราชายาบอกว่าคุณไม่เป็นไร ไม่งั้นพวกเราจะเตรียมโลงศพให้คุณแล้ว" ฉาวอานอานกล่าว"สามวันเหรอ นานขนาดนี้เหรอ"หลังจากตกตะลึงเล็กน้อย ลู่เฉินก็ตอบสนองทันที “โอ้ใช่ พี่สาวของคุณล่ะ เธอเป็นอย่างไรบ้าง ตื่นมาหรือยัง""พี่สาวของฉัน?"เมื่อได้ยินคําพูดนี้ สีหน้าของฉาวอานอานก็เศร้าหมองอย่างรวดเร็ว เธอก้มหน้าลง แล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า "พี่สาวของฉัน... เธอเสียชีวิตไปแล้ว...""อะไรนะ เสียชีวิตไปแล้วเหรอ"ทันทีที่คําพูดนี้พูดออกมา ลู่เฉินก็เหมือนถูกฟ้าผ่า อึ้งอยู่ที่เดิมสีหน้าที่แย่อยู่แล้ว ก็ซีดเหมือนกระดาษสีขาวทันที เหมือนสูญเสียจิตวิญญาณไป"เป็นแบบนี้ได้อย่างไร? ไม่... เป็นไปไม่ได้!""ทั้งๆที่ผมได้พบดอกฮิกันบานะสีดำแล้ว ทำไมซวนเ
เขาทำได้แค่กอดเธอให้แน่น สัมผัสถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอ และกลิ่นหอมบนตัวเธอจนถึงวินาทีนี้ หัวใจที่เครียดอยู่ของเขา ในที่สุดก็วางลงอย่างสมบูรณ์"มีชีวิตอยู่ ดีจังเลย"ผ่านไปเวลานาน ลู่เฉินถึงจะพึมพำออกมาสองสามคํา"เอาล่ะ อย่ากอดเลย ถ้ากอดต่อไปฉันก็จะหายใจไม่ออกแล้ว"ฉาวซวนเฟยยิ้มอย่างรู้ใจ และตบหลังของลู่เฉินเบา ๆแม้จะสนุกกับโมเมนต์นี้ แต่เขากอดแน่นเกินไปจริงๆ"แค่กๆ... ขอโทษที เสียมารยาทไปหน่อยแล้ว"ลู่เฉินตอบสนองทันที และรีบปล่อยมือเมื่อกี้เป็นการอดใจไม่ได้เลย เขาไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งเหล่านี้"คุณเสียมารยาทขนาดนี้ได้ ฉันดีใจมาก อย่างน้อยก็พิสูจน์ว่าคุณใส่ใจฉันมาก" ฉาวซวนเฟยยิ้มอย่างหวานๆ เธอแค่รู้สึกมีความสุขในใจตอนนี้ ทั้งสองคนก็ถือว่าได้ผ่านความทุกข์ยากร่วมกัน และฝ่าอันตรายร่วมกันแล้วแค่จุดนี้ ก็เอาชนะหลี่ชิงเหยาไปมากแล้วเคยแต่งงานแล้วไงล่ะเรายังเคยเปลี่ยนชีวิตกันเลย"สามี คุณพักผ่อนให้สบายก่อน ฉันจะไปดูว่ายาต้มเสร็จหรือยัง"ฉาวซวนเฟยยืนเขย่งเท้า และจูบบนหน้าลู่เฉินก่อนที่จะหันหลังออกจากห้องมองไปที่ด้านหลังที่เพรียวงามของเธอ ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อย ในใจก็หวานเช่น
"ต้าหลาง ได้เวลาดื่มยาแล้ว"ในขณะที่ลู่เฉินกําลังคุยกับเหล่าจาง เสียงผู้หญิงที่คมชัดก็ดังขึ้นแล้วเห็นว่าฉาวซวนเฟยที่มีท่าทางสง่างาม ถือชามดินเผาที่ชามมีควันไฟลอยกรุ่นเดินเข้ามาอย่างช้าๆเธอยิ้มอย่างมีเสน่ห์ หน้าที่สวยแดงก่ำ ถือยาต้มอย่างระมัดระวังและส่งไปข้างปากลู่เฉิน"นี่ ต้าหลาง ดื่มยาสิ"“......”หางตาของลู่เฉินกระตุกภาพนี้ ทำไมจะคุ้นตานิดหน่อยล่ะ"ต้าหลาง คุณเป็นอะไรไป ดื่มสิ"ฉาวซวนเฟยยิ้มอย่างน่ารัก ในดวงตาที่สวยงามมีความขี้เล่นเล็กน้อย"เอ่อ ไม่ดื่มจะได้ไหม"บนหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยการต่อต้าน"ไม่ได้แน่นอน นี่คือสิ่งที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะ"ฉาวซวนเฟยยักคิ้ว "ทำไม เจ้าจะไม่สงสัยว่าข้าได้วางยาพิษใช่ไหมเจ้าคะ""เฮ้อ ตายด้วยน้ำมือของเจ้า มันคุ้มแล้ว"ลู่เฉินอุทาน แล้วถือยาต้มขึ้นมา ดื่มหมดในครั้งเดียวเมื่อมองดูท่าทางขมขื่นของคนตรงหน้า ในที่สุดฉาวซวนเฟยก็อดหัวเราะไม่ได้"เอาล่ะๆ ไม่ล้อเล่นแล้ว ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ วันนี้เป็นอาหารที่คุณชอบกินทั้งหมดเลย"ฉาวซวนเฟยหยิบทิชชู่ออกมาเช็ดปากให้ลู่เฉิน แล้วจับแขนเขาและเดินออกจากประตูไป"กริ๊ง...กริ๊ง..."เพิ่ง
"ไร้สาระ!"คุณนายหลิวเบิกตากว้าง "อีตัวเล็กคนนี้ จะเปรียบเทียบกับลูกชายที่รักของฉันได้อย่างไร เส้นผมเส้นเดียวของลูกชายฉันก็มีค่ามากกว่าชีวิตของเธอ ฉันจะเตือนพวกคุณว่าให้รีบคุกเข่ายอมรับผิด มิฉะนั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจ!""คุณนายหลิว! คุณช่วยใช้เหตุผลหน่อยได้ไหม เห็นได้ชัดว่ามันเป็นความผิดของลูกชายคุณ ทำไมเราต้องขอโทษล่ะ" หลินจวนขมวดคิ้ว"แป๊ะ!"คุณนายหลิวยกมือขึ้นแล้วตบหน้าหลินจวนอย่างแรง เธอด่าว่า "ให้พวกแกขอโทษก็ขอโทษมาสิ จะเอาเรื่องไร้สาระมากมายนั้นมาจากไหน ถ้าจะกล้าจุกจิกอีก เชื่อไหมว่ากูจะฉีกปากแก!""คุณ--"หลินจวนกัดฟัน ทำหน้าไม่พอใจเธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะป่าเถื่อนและไร้เหตุผลขนาดนี้ ที่ทำผิดแล้วไม่ขอโทษก็ช่างเถอะ คาดไม่ถึงว่าจะลงมือซ้อมคนอื่นอีกช่างรังแกคนอื่นมากไปจริงๆ!"ห้ามซ้อมแม่หนู!"ทันใดนั้นบ่าวเอ๋อร์ก็เข้ามาขวางหน้าแม่ของเธอ เธอกางมือทั้งสองข้างออก บนใบหน้าเล็กๆของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ "คนเลว แม่มดแก่ หนูจะเรียกอุลตร้าแมนมาซ้อมคุณ""อุ๊ย ไอ้ลูกหมา กวนตีนจริง ๆ"คุณนายหลิวโกรธจัด ตบหน้าบ่าวเอ๋อร์อย่างแรง จนทำให้เธอคว่ำลงกับพื้นสักพักหนึ่ง มีเลือดกำเดาไหลออก
ฉากที่เกิดอย่างกะทันหันทำเอาทุกคนตกใจไม่มีใครคาดคิดได้ว่าจะมีคนกล้าซ้อมลูกชายของคุณนายหลิวคุณนายหลิวมีชื่อเสียงด้านอาละวาดอยู่แถวนี้ ไม่มีใครกล้าไปยุ่งเลย"โอ้ย ลูกฉัน"หลังจากตกตะลึงเล็กน้อย คุณนายหลิวก็อุทานออกมาทันที เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว อุ้มเจ้าอ้วนที่เป็นลมไปขึ้นมาในเวลานี้ จมูกและปากของเจ้าอ้วนเบี้ยวไป ฟันได้ออกเลือด และฟันหน้าหลุดไป 2 ซี่โดยเฉพาะครึ่งหน้าที่ถูกตบ มันยิ่งบวมแดง"ลูก อย่าให้แม่กลัวเลยนะ ตื่นมา!"คุณนายหลิวตื่นตระหนกเล็กน้อย จี้จุดฟิลทรัมไม่หยุด หลังจากเจ้าอ้วนตื่นขึ้นมา ถึงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อยแต่ในไม่ช้า สีหน้าของเธอก็ดุร้ายขึ้น"เป็นใคร ใครเพิ่งตบลูกชายกู ออกมาเดี๋ยวนี้"คุณนายหลิวหันตัวไปทันที ท่าทางกัดฟันนั้น เหมือนจะกินเนื้อคน"ผมเอง!"ลู่เฉินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวด้วยสีหน้ามืดมนโดยเฉพาะหลังจากเขาเห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าของหลินจวนและบ่าวเอ๋อร์ ดวงตาของขาก็ยิ่งเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า"ไอ้สัตว์! มึงกล้าตีตบลูกชายของกูได้อย่างไร มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร" คุณนายหลิวพูดเสียงดังมีแต่เธอที่รังแกคนอื่นมาตลอด ยังไม่เคยมีใครกล้าโหยกเหย
ทุกคนต่างวิจารณ์และกระซิบกระซาบกัน ต่างประหลาดใจกับความกล้าหาญของลู่เฉินปัญหาที่แต่เดิมกล่าวคำขอโทษก็แก้ไขได้ แต่จะจำเป็นต้องทำให้เรื่องใหญ่ขึ้นตอนนี้ตบคุณนายหลิวเป็นแบบนี้ ไม่มือและเท้าหัก ก็ถูกฝังทั้งเป็นโดยตรง"แป๊ะ!"ลู่เฉินตบลงมาอีกครั้ง ตบจนคุณนายหลิวล้มลงกับพื้นทันที แล้วถามต่อว่า "พูดมาเลย คุณเป็นใครกันแน่"ใบหน้าของคุณนายหลิวบิดเบี้ยวไปหมด เธอรู้สึกแค่เวียนหัว แม้แต่ทิศทางก็แยกไม่ออก"หยุด!"ในเวลานี้ ผู้อํานวยการโรงเรียนอนุบาลก็วิ่งเข้ามาจากฝูงชนอย่างใจร้อนเมื่อเธอเห็นคุณนายหลิวที่หน้าบวม เธอก็ตกใจทันที และรีบพยุงคนไปนั่งบนเก้าอี้ "โอ้ย! คุณนายหลิว คุณบาดเจ็บเป็นแบบนี้ได้ยังไง ใครเป็นคนทำล่ะ"คุณนายหลิวยกมือขึ้นอย่างสั่นเทาและชี้ไปที่ลู่เฉิน"ใจกล้าจัง!"ผู้อํานวยการหันหลังกลับด้วยความโกรธ เธอร้องด้วยความโกรธว่า "คุณเป็นใคร กล้าลงมือกับคุณนายหลิวได้อย่างไร คุณรู้หรือไม่ว่าตัวเองได้ก่อภัยพิบัติใหญ่แค่ไหน""คุณเป็นใครอีก กล้ามาตำหนิผมเหรอ" ลู่เฉินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา"ฉันหรือ?"ผู้อํานวยการยืดอก แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "ฉันแซ่จาง เป็นผู้อํานวยการที่นี่ ฉันเป็นค