บทที่ 542

“นี่...”

หวังชี่ลังเล เวลานี้ไม่รู้ควรกล่าวสิ่งใด

เขาไม่ถือสาที่จะฟังคำสั่งของหยุนเจิง

แต่เขากลัวว่าหยุนเจิงจะก่อกบฏ!

“พวกเจ้านี่นะ ล้วนโง่เขลา!”

หยุนเจิงส่ายหน้าเบาๆ “จงรักภักดีต่อแคว้นเป็นเรื่องดี แต่ในฐานะผู้นำทัพ หากแม้แต่รักษาความสงบสุขยังทำไมได้ ยังจะพูดถึงความจงรักภักดีต่อแคว้นอะไรได้อีกหรือ?”

หวังชี่เมื่อได้ฟัง พลันเป็นใบ้พูดไม่ออก

ครุ่นคิดชั่วครู่ หวังชี่ตัดสินใจ คุกเข่าข้างเดียว “ข้ายินดีทำงานอย่างเต็มที่เพื่อท่านอ๋อง!”

“ลุกขึ้นเถอะ!”

หยุนเจิงโบกมือ “อย่าคิดเรื่องข้าก่อกบฏหรือไม่ก่อกบฏเลย ตอนนี้คิดว่าจะตีแตกเป่ยหวนเช่นไรก่อนเถอะ! หลังเป่ยหวนสงบลง เจ้าจะจากไป ข้าไม่ขวางเด็ดขาด!”

“ขอบคุณท่านอ๋องมาก!”

หวังชี่ลุกขึ้นยืนใหม่อีกครั้ง

“เอาล่ะ เรื่องนี้ก็เอาตามนี้แล้ว!”

หยุนเจิงยิ้มเล็กน้อย “พวกเรามาพูดกันต่อเรื่องกัวไค”

หวังชี่ชะงักเล็กน้อย “ห๊า? นี่...”

“นี่อะไรเล่า?”

หยุนเจิงกล่าว “ข้าสามารถไม่เอาผิดเขาต่อหน้าข้าได้ แต่พาคนไปปล้นนั้นเป็นความจริง! โทษตายละเว้นได้ โทษเป็นยากละเว้น! หากแม้แต่เรื่องนี้เจ้ายังไม่เข้าใจ เจ้าคิดจะทำงานแทนข้า ข้าก็ไม่ต้องการ!”

“ข้าเข้าใจแ