บทที่ 45

"ไม่!"

เมื่อสัมผัสถึงจิตสังหารในแววตาของฉู่เฉิน ฉีไคไทก็กลัวมากจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง: "ได้โปรดไว้ชีวิตฉันเถอะ ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย ไฟไหม้ครั้งใหญ่ที่สถานเด็กชิงซานในตอนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับฉันเลย!"

"ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ตราบใดที่นายเต็มใจปล่อยฉันไป ฉันก็ยินดีที่จะยืนหยัดและเป็นพยานต่อการกระทำของตระกูลฉี"

แม้ว่าจะพูดจะเช่นนั้น แต่เขาก็มีนัยยะแฝงของความไม่พอใจในแววตาของเขาอยู่ดี

เขาสาบานว่าหากวันนี้เขารอดชีวิตไปได้ จะฉีกร่างฉู่เฉินออกเป็นชิ้น ๆ

“ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับแกงั้นหรอ?” ฉู่เฉินยิ้ม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน “ แกคิดว่าฉันไม่รู้จริงๆเหรอว่าจุดประสงค์ของการประมูลของแกในวันนี้คือล่อฉันออกมาน่ะ”

"แก..."

ฉีไคไทรู้สึกเหมือนหัวใจดิ่งลงไปที่ตาตุ่ม และเขาก็กลัวมากยิ่งขึ้น "แกไม่สามารถฆ่าฉันได้หรอก ไม่อย่างนั้น ฉันขอสาบานเลยว่าตระกูลฉีจะไม่ปล่อยแกไปอย่างแน่นอน อำนาจของตระกูลฉีนั้นเกินจินตนาการของแกไปมาก... "

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็รู้สึกเย็นวูบที่หลังคอทันที จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าโลกทั้งโลกดูเหมือนจะกลับหัวกลับหางไปหมด

หลานชายที่อยู่ข้างๆเขา ฉีเชา มองราวกั