บทที่ 46

พวกคุณไม่ต้องกังวลนะครับ นี่เป็นเพียงแค่ดอกเบี้ยเท่านั้น อีกไม่นาน ผมจะจัดการเอาหัวของทุกคนในตระกูลฉีมาไว้ให้อย่างเรียบร้อย

ต่อหน้าหลุมศพพวกคุณทุกคน! "

หลังจากจบคำพูดเหล่านี้แล้ว เขาก็ฝังได้ศีรษะไว้ที่หน้าหลุมศพของคุณปู่ผู้อำนวยการ และถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดออก แล้วเผาทิ้งในที่สาธารณะก่อนจะหันหลังกลับและจากไป

ไม่นานหลังจากที่เขาจากไป ร่างที่เหนื่อยหอบก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าหลุมศพ

เมื่อมองไปที่สุสานที่ว่างเปล่า ร่างกายบอบบางของหนิงชิงเสว่ก็สั่นสะท้าน และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างอดไม่ได้: "เขา... เขาไปไหน?"

“เขาคือน้องฉือโถวน้อยใช่ไหม?”

เธอทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น ศีรษะแนบกับขาอย่างแน่น รู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้าง

ทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นเลือดจาง ๆ เธอเงยหน้าขึ้นและพบว่ามีกลิ่นเล็ดลอดออกมาจากดินใต้ฝ่าเท้าของเธอ

เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปคุ้ยดินออก ในไม่ช้า ถุงดำก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

หนิงชิงเสว่ดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างและก็ได้เปิดปากถุงออกด้วยมือที่สั่นเทา

ทันใดนั้น ศีรษะของฉีไคไทและฉีเชาก็สัมผัสกับอากาศ และฟุ้งไปด้วยกลิ่นเลือดอย่างแน่นหนา

หนิงชิงเสว่กรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัวแ