บทที่ 6

ถ้าไม่ใช่เพราะเสื้อผ้ารัดรูปเป็นแนวป้องกันสุดท้าย จางหลินคงจะเปลือยกายล่อนจ้อนต่อหน้าจางหยวนไปแล้ว!

ภาพเหตุการณ์ที่กะทันหันนี้ ทำให้ทั้งจางหยวนและจางหลินตกตะลึง

เมื่อเห็นภาพอันขาวละมุนที่อยู่ตรงหน้า จางหยวนก็กลืนน้ำลายไปตามสัญชาตญาณ

หากหลี่ชิวจวี๋เป็นลูกพีชสุกขนาดใหญ่ งั้นจางหลินก็คือแอปเปิ้ลน้อยที่ฝาดเล็กน้อย

ลูกพีชลูกใหญ่ก็ดีแบบลูกพีชลูกใหญ่ แอปเปิ้ลเขียวก็ดีแบบแอปเปิ้ลเขียว

กล่าวโดยสรุป จมูกของจางหยวนเริ่มคันขึ้นมาอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน จางหลินที่ตกตะลึงไปหลายวินาที ภายใต้การจ้องมองของจางหยวน ในที่สุดก็ตั้งสติได้

เธอกรีดร้องเสียงดังทันที และยังไม่ลืมที่จะใช้แขนปกป้องส่วนที่สำคัญ

ปฏิกิริยาของจางหลิน ทำให้จางหยวนอยากจะพูดว่า มีอะไรให้ต้องปกป้องเหรอ?

มันไม่ได้ใหญ่อยู่แล้ว!

แต่เขาไม่กล้าพูดคำเหล่านี้ออกไป ถ้าพูดออกไป มันจะเป็นการทำร้ายจิตใจคน!

จางหยวนถอนสายกลับมาด้วยความร้อนตัว หันกลับมา แล้วเริ่มถอดเสื้อของตนเองออก

เมื่อเห็นการกระทำของเขา จางหลินก็กรีดร้องหนักเข้าไปอีก

“จางหยวน นาย...นายกำลังจะทำอะไร!” จางหลินพลางตะโกน พลางซักถาม

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ จางหยวนก็แสดงท่าทางเหมือนโดนถูกใส่ร้าย

พอจางหยวนถอดเสื้อผ้าแล้วก็ยื่นไปที่ทางด้านหลัง แล้วพูดว่า: "สวมมันเถอะ!"

“ฉัน…” จางหลินตอบสนองได้ในทันที เธอเข้าใจผิดจางหยวน

“ขอบคุณนะ!” หลังจากกล่าวขอบคุณแล้ว จางหลินก็รับเสื้อมาจากจางหยวนแล้วสวมใส่

บนเสื้อผ้ายังคงมีกลิ่นกายของจางหยวนอยู่

จะว่าไปแล้ว กลิ่นค่อนข้างดี ไม่เหมือนกับผู้ชายที่เหงื่อเหม็นท่วมตัวเหล่านั้น

จางหลินจึงแอบพินิจมองจางหยวนทันที ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของจางหยวน เปลือยเปล่า จึงไม่สามารถปกปิดเนื้อเอ็นทั่วร่างกายได้

เธออดไม่ได้ที่จะแอบประหลาดใจ ตอนที่เห็นจางหยวนสวมเสื้อผ้าปกติร่างกายไม่ได้กำยำขนาดนี้

ทำไมตอนนี้ถอดเสื้อผ้าแล้ว ถึงได้มีเนื้อเอ็นเยอะขนาดนี้?

เป็นไปได้ไหมว่า เขาเป็นผู้ชายที่บรรดาเพื่อนร่วมห้องบอก ดูผอมเมื่อใส่เสื้อผ้า แต่พอถอดเสื้อออกมากลับมีกล้ามเนื้อ?

เมื่อนึกถึงตอนที่ตนเองเปลือยกายพบจางหยวนเมื่อสักครู่นี้ จางหลินอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเล็กน้อย

เธอริเริ่มที่จะบอกจางหยวนก่อนว่าทำไมเธอถึงมาที่ภูเขาทางด้านหลัง

เดิมทีจางหลินกำลังรอพ่อของเธอที่ทางเข้าหมู่บ้าน เนื่องจากเบื่อที่จะรอ จึงคิดที่จะเดินเล่นขึ้นไปบนภูเขาสักพักหนึ่ง แต่จู่ ๆ เธอก็ตกลงไปในหลุม

ต่อมา จางหลินที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วก็ขอลงจากภูเขา จางหยวนจึงทำได้แค่ต้องเดินตามไป

ใครใช้ให้เขาใจอ่อนเอาเสื้อของตนเองให้จางหลินใส่?

ถ้าถอดเสื้อขึ้นไปเก็บสมุนไพรบนภูเขา กลัวว่าจะเป็นอาหารยุง

โชคดีที่ทางเข้าหมู่บ้านอยู่ไม่ไกลจากเชิงเขามากนัก จากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้าน

จู่ ๆ จางหลินที่ยืนอยู่บนถนนตรงทางเข้าหมู่บ้าน ก็พูดขึ้นว่า: "จางหยวน นายระวังหม่าเหล่าซานหน่อยนะ ฉันได้ยินเขาด่านายเมื่อวานนี้ แถมยังบอกว่าจะแก้แค้นนาย ... "

เมื่อจางหยวนได้ยินดังนี้ ก็ชะงักไปทันที

หม่าเหล่าซาน?

ไอ้สารเลวนั่น ถ้าอยู่ดี ๆ ไม่สร้างความเดือดร้อนก็แล้วไป

ถ้ากล้ามาแก้แค้น ฮึ่ม!

จางหยวนทำเสียงฮึดฮัดในใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองจางหลิน และอยากจะกล่าวขอบคุณ

แม้ว่าตนเองจะไม่กลัวหม่าเหล่าซาน แต่น้ำใจของจางหลิน จะต้องรับเอาไว้

แต่ทว่า ตอนที่จางหยวนดูสีหน้าของจางหลินอย่างละเอียดแล้ว เขาก็พบว่าจางหลินผิดปกติไปเล็กน้อย

โดยเฉพาะริมฝีปากของอีกฝ่าย

ก่อนหน้านี้จางหยวนไม่ได้มองหน้าของจางหลินอย่างละเอียด แต่ตอนนี้พอดูแล้ว ก็พบว่าริมฝีปากแห้งเผือกของจางหลินผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จางหยวนก็พูดว่า: "ขอบคุณที่เตือน แต่... ธาตุไฟในกระเพาะของคุณรุนแรงมาก การที่มีปากแห้งขมปากและมีกลิ่นปาก ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นอาการของธาตุไฟรในในกระเพาะเยอะเกินไป คุณควรจะระมัดระวังกระเพาะของตนเอง และรีบรักษาให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้น อาจนำไปสู่โรคอื่น ๆ ได้"

อะไรนะ?

จางหลินตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของจางหยวน

พอเธอตอบสนองได้ และกำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงบี๊บบี๊บบี๊บของแตรรถดังขึ้น

มีรถบรรทุกคนหนึ่งขับมา

คนขับรถเป็นคนอ้วนวัยสี่สิบปีคนหนึ่ง นั่นก็คือจางจิ่งพ่อของจางหลิน

จางจิ่งเป็นคนใหญ่โตในหมู่บ้าน ร่ำรวย และมีความน่าเกรงขามมาก

จู่ ๆ รถบรรทุกก็มาเบรกอยู่ข้าง ๆ จางหลิน

เมื่อจางจิ่งที่อยู่ในรถเห็นลูกสาวสุดที่รักของตนจางหลินสวมเสื้อผ้าผู้ชายจากระยะไกล

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที

ดอกไม้งามที่เขาลำบากลำบนเลี้ยงมานั้น หรือว่าจะถูกผู้ชายป่าเถื่อนคนนั้นย่ำยีเสียแล้ว?

จางจิ่งจึงมีสีหน้าที่เกรี้ยวโกรธขึ้นมาทันที เขาเปิดประตูแล้วลงมาจากรถ

แต่ว่า แต่ก่อนที่จางจิ่งจะปะทุความโกรธ จางหลินก็รีบวิ่งไปหาแล้วพูดว่า "พ่อคะ ในรถมีเสื้อผ้าสำรองไหมคะ? เสื้อของหนูถูกขูดจนขาดหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะจางหยวน หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไง!"

“พ่อ…” จางจิ่งยังไม่ทันได้ปะทุความโกรธออกมา ก็ถูกลูกสาวสุดที่รักจางหลินระงับความโกรธลงไป

จากนั้น จางหลินก็เข้าไปในรถเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า

จางจิ่งที่ยืนอยู่ข้างรถ ก็ระงับความโกรธ พร้อมความสงสัยเอาไว้

โดยเฉพาะท่าทางที่จางหยวนเปลือยท่อนบนที่อยู่ข้าง ๆ ทำให้จางจิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ดูเหมือนว่าลูกสาวสุดที่รักของเขาจะสวมเสื้อผ้าของไอ้โง่จางหยวน

เขาอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างจางหยวนกับลูกสาวสุดที่รักของเขา

แต่เมื่อคิดว่าจางหยวนเป็นคนโง่ จางจิ่งจึงทำได้แค่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ

แต่พอเขาพินิจดูจางหยวนสักพักแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า: "จางหยวน ฉันขอเตือนแกว่า ไอ้โง่อย่างแกต่อไปให้อยู่ห่างจากลูกสาวของฉันเอาไว้!"

เมื่อได้ยินดังนี้ จางหยวนก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย

เขาเหลือบมองจางจิ่ง ชี้ไปที่ห้องเก็บรถบรรทุกแล้วพูดว่า: "อย่าดูถูกคนโง่ บางครั้งคำพูดของคนโง่อาจจะใช้ได้ผลดีมาก ผมขอฟันธงว่าวัวทุกตัวในรถบรรทุกของคุณ กำลังเป็นโรคติดเชื้อ แถมยังเป็นโรคติดเชื้อชนิดที่ รุนแรงมากซะด้วย..."

“อะไรนะ? โรคติดเชื้อ?” เมื่อจางจิ่งได้ยินดังนี้ ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

"ฮ่าฮ่าฮ่า......"

จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องที่ตลกมาก

“จางหยวน แกบ้าไปแล้วเหรอ? ถึงได้กล้าบอกว่าวัวที่ฉันขายป่วย? วัวของฉัน แข็งแรงกว่าแกซะอีก” จางจิ่งพูดด้วยความมั่นใจ

วันนี้เขานำวัวสองตัวเข้าไปขายในเมือง ผู้ซื้อได้โอนเงินทั้งหมดเข้ามาในบัญชีแล้ว แล้ววัวจะมีปัญหาได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังจ้างสัตวแพทย์สองคน มาดูแลฟาร์มของเขาเป็นพิเศษด้วย

สัตวแพทย์ทั้งสองคนนี้เชี่ยวชาญในการรักษาปศุสัตว์ในฟาร์มเพาะพันธุ์ และยังทำงานเกี่ยวกับการป้องกันโรคอีกด้วย

หลายปีที่ผ่านมา ฟาร์มเพาะพันธุ์ของเขาไม่เคยมีปัญหาเลย

ในเวลานี้ กลับมีคนโง่คนหนึ่งมาบอกว่าวัวของเขาเป็นโรคติดเชื้อ?

ช่างเป็นเรื่องที่ตลกจริง ๆ

แต่จางหยวนกลับเชื่อมั่นในคำตัดสินใจของตนเอง

แม้ว่าวัวสองตัวในรถบรรทุก ดูผิวเผินแล้วจะมีสุขภาพที่แข็งแรง

แต่หางตาของวัวกลับสามารถมองเห็นสารคัดหลั่งสีขาวได้อย่างชัดเจน ดวงตาของวัวก็มีสีแดงเล็กน้อย จมูกของวัวก็แห้ง

เป็นโรคติดเชื้อแน่นอน

“เชื่อหรือไม่เชื่อขึ้นอยู่กับคุณ!” จางหยวนขี้เกียจเถียงต่อไป

ในเวลานี้จางหลินก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพอดี จากนั้นก็เปิดประตูรถ และยังคงถือเสื้อตัวนั้นของจางหยวนเอาไว้ในมือ

จางหยวนไม่ได้พูดอะไร แค่คว้าเสื้อจากในมือของจางหลิน หันหลังกลับแล้วจากไป

“เฮ้อ...” จางหลินที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มองดูการกระทำของจางหยวนด้วยใบหน้าที่งุนงง ทันทีที่ตะโกน ก็ถูกจางจิ่งพ่อของเธอลากเข้าไปในรถ

จางหยวนขึ้นไปบนภูเขาอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดตลอดทาง แม้แต่ความเร็วในการเดินก็เร็วขึ้นมาก

อากาศในภูเขาดีมาก

พืชพรรณไม้ล้วนเป็นของดั้งเดิมทั้งหมด

พอเขาปีนขึ้นไปถึงครึ่งไหล่เขา จางหยวนก็เห็นเต็นท์หลากสีสันในพื้นที่เปิดโล่งซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก จึงคลายความหงุดหงิดที่อยู่ในใจ

“คนในเมืองช่างว่างมากจริง ๆ !”

หลังจากบ่นแล้ว จางหยวนก็ถอนสายตากลับไป

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ชีวิตในเมืองดีขึ้นมาก

ดังนั้นจึงมีกลุ่มคนที่เรียกว่าแบ็คแพ็คเกอร์หรือเพื่อนนักเดินทางปรากฏตัวขึ้น

คนเหล่านี้เชี่ยวชาญในการตั้งแคมป์ในสถานที่ที่ไม่สามารถเข้าถึงได้ เพื่อสัมผัสกับเสน่ห์ของธรรมชาติ

สถานที่ห่างไกลเช่นภูเขาด้านหลังหมู่บ้านเซี่ยวาน มักมีผู้คนมาเยี่ยมชมอยู่เสมอ

คนในหมู่บ้านก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไร

จางหยวนหลีกเลี่ยงเต็นท์เหล่านั้น แล้วเข้าไปในภูเขาจากอีกทางหนึ่ง เพราะเขาต้องการเข้าไปลึกกว่านี้

คิดไม่ถึงว่า พอเขาเดินไปข้างหน้าได้สักพัก ก็เห็นร่างหลายร่างเคลื่อนไหว อยู่ในพื้นที่เปิดโล่งในป่าลึก

ในขณะเดียวกันก็มีเสียงแปลก ๆ บางอย่างดังขึ้นเป็นระยะ ๆ

จางหยวนก้าวไปข้างหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น

พอดูแล้ว แทบจะทำให้เขาอ้าปากค้าง

สิ่งที่เห็นอยู่ในป่า

ผู้หญิงคนหนึ่งในร่างที่เปลือยเปล่า...