"NOOO! Hindi totoo 'yan!" Saad ni Xandria habang umiiyak ito. Napaiyak na rin si Zayn habang nagwawala si Xandria at humagulgol dahil sa pagkawala ng kanilang anak. Awang-awang siya sa asawa. Kung p'wede na siya na lamang ang masaktan, 'wag lang niyang makita na ganito na nasasaktan ang ang asawa. "I'm sorry Mrs. Montecillo, but you lost your baby. You had a miscarriage." Saad ng Doctora kay Xandria. Niyakap niya ito at pilit na pinakalma. Hinawakan siya nito sa damit habang umiiyak at nagtatanong ang mga matang nakatingin sa kan'ya. "Sabihin mo sa 'kin na hindi totoo na wala na ang anak natin. Please, Zayn. Sabihin mo..." Nagmamakaawang saad nito. Hindi sumagot si Zayn at niyakap lang ang asawa. "Sabihin mo! Sabihin mo na hindi totoo, 'di ba?" Umiiling na saad ni Xandria. "Hon... I'm sorry..." Tanging nasabi ni Zayn sa garalgal na rin na boses. Mas lalong lumakas ang pag-iyak ni Xandria sa sinabi ng asawa. Hindi nito matangga

XANDRIA Nakaupo ako sa gilid ng kama nang lumabas si Zayn galing sa banyo. Nag-aayos pa ito ng kurbata nang lumapit sa 'kin at hahalikan sana ako sa labi pero mabilis akong umiwas at tumayo. Hindi ko pa siya kayang harapin. Pakiramdam ko kasi, kasalanan niya kung bakit nawala ang anak namin. May taong may galit sa kanya kaya nadamay kami. Kung nagawan niya agad nang paraan iyon para mahanap ang taong iyon, hindi sana aabot sa ganito. Hindi sana nawala ang anak namin. He failed to protect us like what he promised to me. "Hon?" Nilapitan niya ako at niyakap mula sa likuran. "A-no ba, Zayn. Male-late ka na. " Malamig kong saad bago humiwalay sa pagkakayakap sa kanya. "Pupuntahan ko lang si Zayrene." Dagdag ko bago lalabas ng silid. Pinigilan niya ako sa kamay. "May problema ba tayo, Andri?" Hinarap niya ako sa kanya pero nag-iwas ako ng tingin. "Sa pagkawala pa rin ba ito ng anak natin?" Tila pagod niyang saad. Hindi ako nagsalit

XANDRIA "WHERE have you been?" Galit na tanong sa 'kin ni Zayn pagkauwi ko galing sa mall.Hindi agad ako umuwi pagkatapos naming mag-usap ni Johnson. Natakasan ko ang mga bodyguards ko kanina at pinatay ang phone dahil nakipagkita ako kina Amanda kanina. Mag-aalas diyes na ng gabi ako umuwi ngayon. Nakunsensiya ako dahil naalala ko ang anak ko. Pero talagang gusto ko lang ilabas ang sama nang loob ko kanina sa nalaman mula kay Johnson. Hindi ko kaya na parang magiging normal ulit kami pagkatapos nang nalaman ko. Bumalik lahat ng sakit. 'Yong pakiramdam na pangalawa na naman sa buhay ni Zayn. 'Yong pakiramdam  na may kahati na naman ako sa puso niya. Gusto ko nang sumuko. Pakiramdam ko, pinagpipilitan ko lang ang sarili ko sa buhay niya. Naoobliga lamang si

XANDRIA MASAYANG-MASAYA ako dahil finally, nagkaayos na sina Zayn at daddy Alfonso. Napatawad na rin ng asawa ko ang daddy niya. Maging si Tita Barbara ay pareho na namin napatawad kahit hindi pa ito humihingi sa 'min ng tawad. Wala ng lugar sa puso namin ang galit sa mga taong nakasakit at nakagawa ng masama sa 'min dahil punong-puno kami ng pagmamahal para isa't isa. Ang nasa itaas na ang bahala sa kanilang ginawa, basta kami, masaya na kami ng asawa ko.Si Celine ay nabalitaan ko na lang na umalis ng bansa. Iyon na pala ang huling pagkikita namin no'ng pinuntahan niya ako sa bahay namin. Naaawa ako sa kanya. Siya ang naipit sa sitwasyon ng mga magulang nila noon at siya ang higit na nasaktan. Pero tulad nga ng sinabi sa 'kin ni Amanda, kaming dalawa ni Zayn ang nakatadhana para sa isa't isa. Dahil pwede naman na nagkabalikan si Zayn at Celine noong umalis ako pero hindi nangyari. Zayn waited for me. Doon daw niya narealized kung gaano niya ako kamahal

ZAYN5 Years Later DAHAN-DAHAN akong yumuko saka lumuhod at inilagay ang mga bulaklak na dala ko sa puntod niya. As I looked at her tombstone, I gently touched it with my fingertips and smiled bitterly. The pain is still there and will not disappear, but I am becoming accustomed to it. It's been five years since the incident happened. "Daddy!" tawag sa akin ni Zayrene. Tumayo ako pagkalapit ng anak ko. I hugged her and kissed Zayrene on her forehead. "And daya mo Daddy, you left us." I know she's pouting her lips. I'm still hugging her kaya hindi ko nakikita ang kanyang mukha. "I'm sorry, honey. I want to be alone with her first." Humiwalay siya sa pagkakayakap sa 'kin at tiningala ako. "It's been five years, Dad," saad niya, sabay kaming napatingin muli sa puntod niya. Yes. At sa mahabang panahon na iyon, walang araw ko siyang hindi naiisip at ang mga what if's sa isipan ko. I'm still blaming myself for what happened. What if hindi ko hinayaan na puntahan ako noon ni Andri sa