Chapter 41   Cassandra's POV   “Who’s Lala?” tanong ko kay Caleb na siyang nagpatigil sa kaniya. Nakatingin lang siya sa mga mata ko.   Hindi ko maiwasang kabahan. Kabahan sa mga maaari niyang sabihin at mga bagay na pwede kong 7malaman mula sa isasagot niya. Normal lang ba ‘to? Iyon ngang pagtatanong kay Caleb sa kung sino si Lala ay abot-langit na ang kaba ko. Ngayon pa kayang sasagutin niya ang tanong ko?   Umayos siya ng pagkakaupo at saka humarap sa akin.   “Si Lala? Gusto mo talaga siyang makilala?” tanong niya at tumango naman ako. “Si Lala... She’s my sister. She died 6 years ago. It was really hard for me, to accept the truth that she’s gone.” Aniya na nagpatigil sa akin.   Napatungo ako. “I-I’m sorry,” ang tangi ko na lang nasabi. “Hindi ko naman sinasadya—”   “Nah, that’s okay. Nakita mo ‘yung album ‘no?” tumango ako. “Sabi ko

Chapter 43 Jenivah's POV Occasionally, turbulence may occur during a flight. The seat belt sign will turn on and, in case of moderate to severe turbulence ahead, the flight crew will make a brief announcement. Flight crew make a brief announcement. "Flight attendants and Cabin crews, please be seated." Shortly after the seat belt sign illuminates, announcement will be made. "Ladies and gentlemen, the Captain has turned on the 'fasten seat belt sign'. We are now crossing a zone of turbulence. Please return your seat belts fastened. Thank You."

Chapter 45 Jenivah's POV "Bakit naman hindi ka naliligo? Ang linaw naman ng tubig. Sabi mo kanina, Miss mo na ang dagat." Tanong sa akin ni Dan pagkatapos niyang umahon sa dagat. Nasa Anilao na kami ngayon at pana'y ang laro ng dalawa. "Nagpapahangin lang." Sagot ko dito pero deep inside, gusto ko na talagang pumunta sa dagat at lumangoy ng lumangoy. Kaso, talagang tinatamad lang ako. "May sakit ka ba?" natatawang tanong nito habang pinupunasan ang basa niyang buhok. "Ba't parang pinagsakluban ka ng langit at lupa diyan?" Hinarap ko siya. "Wala akong sakit, okay?" saad k

Chapter 47 Jenivah's POV Agad akong napabangon nang wala akong Dan na nadatnan sa tabi ko. Sisikat pa lang ang araw. Tiningnan ko ang paligid at wala pa din siya sa kwarto ko. Nagtungo na lamang ako sa banyo at nagsimulang mag-toothbrush. Nang makalabas ako ay nakahinga ako ng maluwag nang madatnan sa terrace ng bahay si Dan at si Papa. Nagkakape sila habang nag-uusap. They look so happy, aren't they? Nasa kusina si mama at busy sa cellphone niya. Mabuti na lamang at nakapagpakabit kami ng wifi nung isang buwan para hindi na sila mahirapan ni papa na mag free data. Palagi na lang sila nagtitiis at pana'y din ang gastos ng mga ito sa pagpapa-load.

Chapter 49 Jenivah's POV "Aalis na po kami," paalam ni Dan kina Tata Dodong at Papa habang tumatayo. Lumapit siya sa akin at saka umakbay. "May pupuntahan pa po kasi kami eh." wika niya sabay kindat sa akin. Kaagad naman na nangunot ang noo ko sa inasta niya. Anong meron? Biglang nagtawanan ang mga tao dito kaya mas lalo akong nagtaka. May ihinagis si Ray kay Dan na maliit na bagay at hindi ko naman kaagad 'yun napagtanto kung ano. Kahon? "Sige na. Ang anak ko ha," wika ni Papa kay Dan. "Opo, ako pong bahala sa kaniya." saad naman ni Dan saka ngumiti ng napaka-pakalapad. Okay, this is awkward. Nakaakbay lang sa akin si Dan hanggang sa makarating kami sa kotse niya. Ibinigay ko kay Papa kanina ang susi ng kotse at siya na lang daw ang magmamaneho nun kaya hindi na ako umalma pa. “Hey, Bakit b