Sa isang tagong lugar tumigil ang sasakyang kinaroroonan namin nila Nanay Celeste. Maliwanag na at ngayon ay kitang-kita ko na ang paligid. Ipinilig ko ang ulo ko at tahimik na nagmasid. Sa gawing kanan namin ay may isang hindi kalakihang bahay. Pinagmasdan ko itong mabuti hanggang sa pinatay na ni Dawnson ang makina ng sasakyan nito. Naunang lumabas si Tay Manuel at sinundan ito ni Dawnson. Umayos ako nang pagkakaupo at binalingan si Nay Celeste. "This is an old house of Manuel. We'll be staying here for the meantime, Ice. Hangga't hindi pa natin naaayos ang lahat tungkol sa’yo ay mananatili tayo rito,” anito na siyang ikinatango ko. "Sa tingin mo’y maaayos pa ang lahat na ito, Nay Celeste?" mahinang tanong ko dito at kinagat ang pang-ibabang labi.

"Ice, hindi mo kailangang makaharap pa si Stephen!"   Ito agad ang sinabi ni Nay Celeste noong pumayag ako sa nais ni Gabriel. Humarang ito sa harapan ko at hinawakan ang magkabilang balikat ko. "Hindi natin alam kung ano ba talaga tunay na pakay ni Stephen sa’yo. Baka ikapahamak mo pa, Ice!" she exclaimed.   "But he's a relative. Pinsan siya ng aking ina, Nay Celeste. For sure, he won't harm me." Tila nag-aalangang sambit ko dito.   Natigilan si Nay Celeste sa sinabi ko at binalingan si Gabriel. Ramdam ko ang galit nito ngunit hindi ito sa lalaki ngunit wala itong sinabi nito. Mayamaya pa'y binalingan niya akong muli at seryosong tiningnan sa mga mata ko.   "Stephen is far from being good, Ice. Kailan man ay hindi ito naging mabuti sa kahit sinong Lunar sa organisasyon. He’s full of himself. Masyadong mataas ang tingin nito sa sarili. And him being the current leader of Lunar Organization makes me s

Katahimikan. Wala ni isa sa mga kasama ko ang kumibo pagkatapos kong sabihin ang kondisyon ko. Hindi ko inalis ang tingin kay Stephen at hinintay lamang ang magigin reaksiyon nito sa kondisyong inilahad sa kanya. Kita ko ang gulat sa mga mata nito kaya naman ay bahagya akong napataas ng isang kilay. Hindi niya marahil inaasahang ang kondisyong inilahad ko ngayon-ngayon. Marahil ay ibang kondisyon ang inaasahan nitong sasambitin ko. Too bad for him. Kahit wala akong alam sa mundong pinanggalingan ko, alam ko naman kung paano tumaya sa labang ito. At kung ang pagiging leader ng Lunar Organization ang magliligtas sa amin sa kaguluhang ito, then, I’ll do everything to have this organization. "You want to be the leader of the Lunar Organization? Tama ba ako sa narinig ko mula sa’yo, Beatrice?" seryosong tanong nito sa akin na siyang lalong nagpa-arko ng kilay ko. "You want the position? My position?" 

Bata pa lang ako, alam ko ng mayroon akong kakaibang kapangyarihan.   I discovered my first ability, my enhanced eyesight, when I was only five years old. Naglalaro ako noon sa hardin ng mansyon namin noong may nakita akong isang bulto ng tao ‘di kalayuan sa puwesto ko. A man wearing an all-black suit with a bloody red eye caught my attention. Hindi ko inalis ang paningin ko dito at naging alerto na lamang noong biglang ipinilig nito ang ulo pakanan.   "Mommy!" I called my mom. Hindi ko inalis ang paningin sa lalaki. He's just standing there, staring at me intently. Ni pagkurap ay ‘di nito ginawa. "Mommy, there's a man over there and he’s looking at me," ani ko sabay turo sa kinaroroonan ng lalaking nakita kanina.   "A man?" narinig kong tanong ni mommy sa akin noong tuluyang nakalapit ito sa puwesto ko. Tumango ako dito at binalingan ang ina. "Red eyes, mommy! His eye color is red! It's beautiful!"  

Wala ni isa sa mga kaharap ko ang nagsalita noong magpakilala ako bilang Beatrice Lunar de Falcon. Mataman lang silang nakatingin sa akin at tila hinihintay ang susunod kong sasabihin sa kanila.   I sighed.   Naupo ako sa bakanteng upuan sa harapan ko at seryosong pinagmasdan ang lima pang miyembro ng council Lunar Organization. Alam kong tapat ang mga ito sa kung sino ang lider ng organisasyon. At ngayong wala na si Stephen, wala na silang ibang pagpipilian pa kung hindi ang tanggapin ako bilang bagong lider ng organisasyong ito.   "Stephen is dead," sambit ko na siyang ikinagulat ng lahat. Nagtaas ako ng isang kilay at pinagmasdan ang mga reaksiyon nila.   "What? W-what happened to him?" tanong ng isa na siyang ikinaayos ko nang pagkakaupo.   "I killed him," walang emosyong sambit ko habang hindi pa rin inalis ang paningin sa kanila. Ipinilig ko ang ulo pakanan at ‘di nakatakas