"Hoy, girl! Kailan mo sasagutin si Theus? Lagpas isang buwan na rin kayong naglalandian- ay, este, nagliligawan. Ano ba 'yan! Ang saya-saya ko talaga! Iyong shini-ship ko lang noon, nagliligawan na ngayon. Sana naman, Lord, matauhan na iyong isa rito at sagutin na iyong nag-iisang manok ko, Diyos ko." Natawa ako kay Nica nang mag-sign of the cross pa siya.  Ang ingay-ingay talaga ng babaeng ito. Halos kapag nagkikita kami, puro iyon ang litanya niya. Nagrereklamo na nga si Massimo dahil sobrang nag-focus si Nica sa amin ni Theus kaysa sa kaniya na parati yatang kulang sa pansin.  Linggo-linggo, nag-de-date kami ni Theus. Kadalasan ay night dates dahil minsan nataon kasi na hindi pa ako makaalis sa kina ate Alice kasi ang tagal matulog ni baby Giselle. Noong una dalawang beses sa isang linggo naman kami nag-de-date kaso wala lang, mas better mag-date kapag gabi. Minsan nga dinala ako

  "Good morning, girlfriend," ngiting-ngiting bati ni Theus pagkabukas ko ng pinto.  "Tigilan mo nga ako sa pagtawag ng ganiyan!" apila ko sa kaniya pero tinawanan niya lang ako. Ang aga-aga niya talaga! Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa noo ko. Nasamyo ko ang bango niyang kakaligo lang. Nahiya naman ako sa kaniya! Hindi pa ako nakakaligo! Naghilamos lang ako kanina kasi mamayang 10 A.M. pa naman ako pupunta kila ate Alice.  Simula nang sinagot ko siya noong isang araw ay panay tawag siya sa akin ng “girlfriend”, hindi lang daw kasi siya makapaniwala na kami na raw, pa'no pa kaya ako? It's like a wildest dream coming true and it really did came true.  "I still can't believe it, girlfriend. Nag-breakfast ka na ba?"  Nilakihan ko ang bukas ng pinto at pinapasok na siya.  

 With all of the things that are happening in my life right now, I thought of my loving mother. Ang mama ko na palaging nandiyan para sa akin. Na sinusubaybayan ako. Na palagi akong gina-guide sa lahat ng ginagawa ko. Nakakapanghinayang. Ni hindi man lang naabutan ni mama na magkaroon ako ng boyfriend.  Noong nalaman kong namatay si mama.. naisip ko na, masaya ba siya? Maayos ba ang ikinahantungan niya? Hindi.. hindi na ba siya malungkot kung nasaan man siya? Hindi na ba siya nasasaktan? Pa'no na kami ngayong wala na siya? Nakakapanibago kapag hindi ko nakikita ang mukha ni mama sa umaga, kapag tinatawag niya kami nila kuya Rino para kumain, tuwing sinisermunan kami ni mama kapag naaabutan niya kaming nagpupuyat, iyong luto ni mama, ang amoy ni mama na palagi kong hanap-hanap, ang palaging pagpapaalala sa amin ni mama na huwag walain iyong mga payong namin, at ang lahat pa ng ibang bagay na kinalakihan

  After all the hardships, this is where I'll end up. Walking down the aisle, I can't help but to feel emotional.   I didn't expect this day to come much this soon. Neither did I imagined something like this...   I looked at my father beside me. Naiiyak si papa pero pinipigilan niya ito. Inangkla ko ang kamay ko sa nakalahad niyang braso. We continued walking slowly.   Hindi maka-focus ang mata ko sa lahat ng mga matang nakatingin sa akin. Kinakabahan ako. I guess ganito talaga. Wedding jitters.   Three years had passed.    Nagkaayos naman kami ni papa. Sinabi ko sa kaniya iyong problema ko tungkol sa bagong pamilya niya. Naging maayos naman kami ni tita Dina. Masakit mang aminin pero nakikita ko iyong sulyap at tingin ni papa kay tita Dina na katulad kung paano siya tumingin kay mama noon. My father is really in love with her. At alam kong wala na akong magagaw