สมาชิกผู้บริหารระดับสูงจำนวนนับไม่ถ้วนมาหาเซบาสเตียนในช่วงที่เหลือของวัน ไม่ว่าจะเพื่อหารือเรื่องสนธิสัญญาหรือโครงการที่พวกเขากำลังทำงานร่วมกันอยู่ทว่า เมื่อเห็นป้ายหน้าห้องทำงาน พวกเขาทั้งหมดต่างต้องนึกถึงเด็กสาวตัวน้อยที่ผู้อำนวยการพามาที่สำนักงานเมื่อเช้าวันนี้พวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนมีไหวพริบที่ดีมากพอจะรู้ว่าเมื่อเด็กสาวตัวน้อยคนนั้นปรากฏตัวมา แสดงว่าแม่ของเธอก็ต้องอยู่ไม่ไกลอย่างแน่นอนในที่สุด ซาบริน่าก็ฟื้นคืนสติเมื่อย้ายไปนั่งข้างหน้าต่างห้องนอนด้านใน พวกเขาอยู่บนชั้น 66 ของอาคาร และเธอสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์โดยรอบได้โดยไม่มีอะไรมากขวางกั้น และคนอื่นภาพนอกก็สามารถมองเข้ามาได้เช่นกันถ้าเลือกจะทำเช่นนั้นซาบริน่ารู้สึกราวกับว่าเธอกำลังโกหกตัวเองมาทั้งชีวิต และผู้หญิงในปัจจุบันคือตัวตนที่แท้จริงของเธอเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจกับตัวตนที่แท้จริงของเธอมากเสียจนไม่กล้าเผชิญกับความจริงที่ว่าผู้ชายอย่างเซบาสเตียนเป็นคนที่กระชากตัวตนนั้นของเธอออกมาลมหนาวพัดพาความคิดของเธอให้ปลอดโปร่ง และในที่สุด เธอก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างสมบูรณ์เธอรีบเอาแขนที่โอบรอบคอของชายผู้นั้นไ

“ว้าว แม่จ๋าสวยมาก ๆ เลยค่ะ แม่เป็นแม่ที่สวยที่สุดในโลกเลย!” ไอโนะยืนอยู่ด้านหลังเซบาสเตียนเงยหน้ามองขึ้นไปที่แม่ของจนด้วยความประหลาดใจ "ใครเป็นคนซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ให้แม่เหรอคะ? มันน่ารักมาก ๆ เลยค่ะ"“พวกเขาเอามาจากพ่… ” ซาบริน่าไม่แน่ใจว่าเธอควรตอบคำถามอย่างไรดี ในทางกลับกัน เซบาสเตียนดูทำท่าทางทะเล้นขณะรอคำตอบของซาบริน่าซาบริน่าก้มศีรษะลงเล็กน้อย เธอต้องยอมรับว่าเสื้อผ้าที่เขาส่งมานั้นเหมาะกับเธอมาก ทั้งในด้านขนาดและสไตล์ เขายังสามารถหาชุดชั้นในที่เหมาะสมกับเธอได้ด้วย ความใส่ใจในรายละเอียดของชายผู้คนนี้นั้นช่างไม่ธรรมดาเสียจริง“เจ้าตูดหมึก! เจ้าตูดหมึกเป็นคนซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ให้แม่เหรอ?” ไอโนะสืบทอดความฉลาดของเซบาสเตียนมา แม้ว่าแม่ของเธอจะยังไม่ทันพูดจบประโยค แต่เธอก็คิดได้ทันทีว่าแม่ของเธอกำลังจะพูดถึงเซบาสเตียน“เข้าชุดกันดีนิ” เซบาสเตียนแสดงความคิดเห็นขณะสำรวจซาบริน่า เสียงของเขาต่ำลงอย่างมีนัยแฝง "เธอนอนหลับเต็มอิ่มแล้วใช่ไหม?"“ค่ะ” ซาบริน่าตอบเสียงเบา“มานี่สิ” เซบาสเตียนจับมือไอโนะด้วยมือซ้าย และยื่นมือขวาไปจับมือของซาบริน่า และเธอก็ยื่นมือของตนออกไปจับมือเขาเอาไว้ต

“เขาพยายามป้อนข้าวต้มฉันเหรอ?” ซาบริน่ารู้สึกไม่สบายใจกับความคิดนั้น แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบโต้ เซบาสเตียนก็ตักโจ๊กปลาเข้าปากของเธอไปแล้วหนึ่งช้อนเต็ม ๆ ซาบริน่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลืนโจ๊กเข้าไปอย่างว่าง่ายข้าวต้มอยู่ในอุณหภูมิที่เหมาะสม ซึ่งทำให้กลืนง่าย รสชาติถูกปรุงมาเป็นอย่างดี และชิ้นเนื้อปลาก็มีเนื้อสัมผัสที่เด้งนุ่มลิ้นเมื่ออาหารถึงท้อง เธอรู้สึกว่าทั่วทั้งร่างของเธออบอุ่นขึ้น นอกจากนี้เธอยังรู้สึกงุนงงกับการท่าทีแบบนั้น ราวกับว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักที่รักกันจริง ๆ หรือสามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันด้วยความเข้ากันได้ดีมาเป็นเวลาหลายปีเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจเต้น เซบาสเตียนกลอกตาไปมองซาบริน่า และยื่นมือไปสัมผัสแขนเรียวเล็กของเธอ“ผอมเกินไปแล้วนะ” เขาเยาะเย้ย “หนังหุ้มกระดูกแบบนี้ ไม่น่ากอดเลยนะ”"..." ซาบริน่าไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร จนกระทั่ง เซบาสเตียนป้อนข้าวต้มให้เธออีกคำหนึ่ง ตอนนั้นเธอนึกอะไรบางอย่างได้และหัวเราะเยาะภายในใจตัวเองผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นห่วงเธอจริง ๆ เขาแค่ไม่พอใจที่เธอกอดไม่ได้และขายได้ในราคาที่ไม่ดี แค่เธอคิดว่าเขาห่วงใยเธอ หัวใจของเธอก็จมอยู่กับความ

ในตอนนั้นเอง ซาบริน่าสังเกตเห็นว่าเขากำลังเกร็งกล้ามเนื้อราวกับว่ากลั้นหายใจ และอุณหภูมิร่างกายเขาก็สูงขึ้น ซาบริน่ากังวลว่าเขาจะเป็นไข้ เธอถามทันทีว่า "อะไรน่ะ...คุณเป็นอะไรไป?"“หยุดขยับตัวสักที!” เขาตะคอก“คุณไม่สบายรึเปล่า? เราไปหาหมอกันดีกว่าไหม? คือฉัน...ฉันอุ้มคุณไปไม่ไหวแน่”"..." เซบาสเตียนลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไรและผละตัวไปให้ห่างจากซาบริน่าเพื่อลุกจากเตียง ทันใดนั้นซาบริน่าก็อ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเธอ ชายคนนั้นเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์ แต่เขาก้าวลงจากเตียงอย่างสบายใจและสวมรองเท้าแตะต่อหน้าซาบริน่า ขณะที่ซาบริน่านั้นกลายเป็นสีแดงตั้งแต่หัวจรดเท้า“ทำอย่างกับไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างนั้นแหละ” เขาสูดลมหายใจและเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับรองเท้าแตะ ตามด้วยเสียงดัง “ปัง!” ของประตูซาบริน่าห่มผ้าแน่นและตัวสั่นในความเงียบ เธอคิดว่าเขาอาจจะโผเข้ากอดเธอได้ทุกเมื่อ เธอรออย่างใจจดใจจ่อเมื่อเวลาผ่านไปสองชั่วโมงโดยที่ชายคนนั้นไม่ก้าวออกมาจากห้องน้ำเลย ห้องพักเงียบสนิท ยกเว้นเสียงน้ำไหลในห้องอาบน้ำซาบริน่ารู้สึกประหม่าเกินกว่าจะกลับไปนอนต่อ ดังนั้นเธอจึงรอ ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุด

"ใช่สิ!" เซบาสเตียนยืนยันด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไอโนะเป็นตัวประกันของฉันก็จริง แต่ฉันจะให้เจ้าตัวเล็กเนี้ยเดินตามต้อย ๆ ทั้งวันก็ใช่เรื่อง เธอไม่เห็นเหรอว่าทุกวินาทีมันมีค่าสำหรับฉันมากแค่ไหน? เธอจ้างฉันเป็นพี่เลี้ยงเด็กไม่ได้!”“…” ซาบริน่าถึงกับพูดไม่ออกในทันที“ฉันก็เลยอยากส่งไอโนะไปเรียนอนุบาล ค่าเล่าเรียนของไอโนะจะบวกเพิ่มในหนี้ที่เธอติดฉันไว้ วันที่เธอจ่ายเงินคืนให้ฉันเท่ากับที่เธอติดไว้จะเป็นวันที่เธอและลูกสาวได้เป็นอิสระ” เซบาสเตียนพูดอย่างไร้อารมณ์ในขณะเดียวกัน คิงส์ตันซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเซบาสเตียนพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะกลั้นเสียงหัวเราะของตนไว้ เขาเป็นคนเดียวที่รู้ว่านายท่านเซบาสเตียนทุ่มเทแค่ไหนในการตามหาซาบริน่าในช่วงหกปีที่ผ่านมา เซบาสเตียนแทบไม่ได้พักผ่อนเลย เขาเดินทางไปรอบโลกตามสัญญาณเพียงเล็กน้อยในการปรากฏตัวของซาบริน่า เขายกเลิกงานแต่งงานกับเซลีนเพราะเห็นแก่ซาบริน่าและไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนอื่นเลยนับตั้งแต่ซาบริน่าหายตัวไปเซบาสเตียนใช้เวลาทั้งหกปีในการติดตามหาซาบริน่าและในที่สุด ก็ได้เธอมาไว้ข้างกาย เขาไม่ได้ทรมานซาบริน่าจากปัญหาที่เธอสร้างให้เขาอย่างที่ท