HINDI AKO makapaniwala sa naging desisyon ko sa pagpayag ko sa pakikipagkaibigang inalok ni Marcus sa akin. Tama ba ang desisyon kong tanggapin iyon? Umiling ako habang pauwi ako sa bahay. Hindi maalis sa isip ko ang tagpong iyon sa pagitan namin ni Marcus.Tama, ginawa ko lang iyon para sa maaari kong malaman sa kaniya at wala ng ibang dahilan. Pwede ko siyang gamitin at kapag nalaman ko na ang mga bagay na nais kong maintindihan, saka ko siya iiwasang muli at itataboy na parang basura. Pwede ko rin siyang magamit bilang tulay sa paghihigante ko. Kung iisipin niyang magkaibigan na kami, magiging madali na sa akin na mahanap ang mga lobong hinahanap ko. Itutuloy ko na ang plano ko sa kaniya at sisiguraduhin kong magtatagumpay na ako sa pagkakataong ito.Pero hindi ko pa rin pwedeng ilapit ng husto ang sarili ko sa kaniya dahil alam kong may posibilidad na magkaroon ng emosyong pwede kong maramdaman. Hindi ako pwedeng ma-attach sa kaniya o sa kahit kanino man. Kailangan

UMATRAS ako nang umatras sa bawat atake ni Volter sa akin. At nang makita ko ang direksyon ng kamao niya, sumalungat ako roon at mabilis na hinawakan ko ang braso niya at sinundan ko ng malakas na suntok sa kaniyang mukha, daan para tumilapon siya. Hindi ko nakontrol ang lakas ng atake ko kaya malayo ang naabot ni Volter. Nakita kong hindi agad nakatayo si Volter mula sa pagkatilapon niya. Bumalik ako sa gitna ng nagsisilbing arena. Mayamaya pa'y nakita kong nakatayo na uli si Volter. Salubong ang mga kilay na tumingin siya sa akin, bakas ang galit at pagkadismaya. Kita ko ang pagiging agresibo niya habang tila nangangalit ang mga ngipin niya habang papalapit siya sa akin. Mabilis niyang inilabas ang kaniyang mga kuko at ang pangil niya. Ginamit niya ang kaniyang bilis para makarating agad sa akin. Umatake siya at sinubukang sugatan ako gamit ang matilos niyang mga kuko pero naiwasan ko iyon. Sunod-sunod na atake ang ginawa niya, at lahat ng iyo

HANGGANG NGAYON hindi pa rin ako makapaniwala na nasa lugar ako ng mga lobong itinuturing kong kaaway. Hindi ako makapaniwalang darating sa puntong makakaramdam ako ng ganitong pakiramdam na animo'y may tumanggap sa akin ng buo, ng walang pagdududa.Nakaratay pa rin ako sa kama dahil hanggang ngayon hindi ko pa rin kayang igalaw ang mga binti ko dahil sumasakit ito. Hindi ko rin magawang tumayo dahil sa panghihinang nararamdaman ko. Hindi ko alam na may ganoon pa lang lason na pwedeng gamitin sa mga lobong kagaya ko. Paanong tila mas nagiging agresibo ang mga bampirang iyon? Handa na nila akong patayin. Sino sila? May mga bampira pa ba bukod sa mga nasa mansyon? Kung taga-mansyon ang mga bampirang gumawa nito sa akin, sino sila? Alam ba ni Volter ang ginagawa ng mga alagad nito? Ang daming tanong sa isip ko dahil sa nangyari sa akin."Ate, Syrie."Napaigtad ako, saka mabilis na nag-angat ng tingin sa batang tumawag sa pangalan ko. Lumiwanag ang mukha ko nang mak

HANGGANG NGAYON nasa isip ko pa rin ang lahat ng sinabi sa akin ni Marcus nang nagdaang umaga. Dahil sa mga sinabi niya, nagkaroon ako ng confusion. Napaisip ako at napatanong sa lahat ng mga narinig ko na hindi ko alam kung ano'ng tamang sagot doon. Kahit ipilit ko sa sarili ko na baka sinabi lang iyon ni Marcus para linlangin ako, hindi iyon tinatanggap ng bahagi ng isip ko. Nandoon pa rin ang confusion na hindi ko maalis. Parang ang dami ko pang hindi na alam na kailangan kong malaman tungkol sa mga bampira, maging sa mga lobo. Bumuntong-hininga ako at saka pumikit. Hindi ko alam ang dapat kong isipin. Natatakot ako na baka tuluyan ng lumambot ang puso ko sa mga lobo. Habang tumatagal ako sa village na ito, nararamdaman ko ang simpatiya sa kanila. Nakikita ko ang kasiyahang nararamdaman ng bawat isa na gusto ko ring maramdaman. "Hello, Ate Syrie." Mabilis na nagmulat ang mga mata ko ng marinig ko ang boses na iyon ni Yena. Sumampa siya sa kama at a

HINDI KO pa rin alam kung ano'ng dapat kong isipin sa mga bagay na narinig ko mula kay Marcus at sa lalaking iyon na nagngangalang Trigo. Dapat ko ba silang paniwalaan sa lahat ng sinabi nila tungkol sa bampirang tinuring kong mga magulang at sa sinasabi nilang magulang ko? Ang hirap niyon dahil may bahagi sa isip ko na nagsasabing subukan kong pakinggan si Marcus at ang lalaking iyon.Napabuntong-hininga ako. Tahimik na lumingon ako sa harap ng bintana habang nakaupo ako sa kamang iyon. Maayos na ang pakiramdam ko. Sa totoo nga kaya ko ng bumalik sa bahay pero may kung ano'ng pumipigil sa akin at nagsasabing manatili pa ako sa lugar na iyon. May lungkot akong nadarama sa isiping aalis ako at iiwan ang lugar kung saan nakita ko ang tunay na saya at ang pagtanggap ng mga lobo."Kumusta ka na, Syrie?"Napalingon ako sa lalaking nagsalitang iyon at ganoon na lang ang gulat ko ng makita ko si Colby doon. Hindi ko nakita ang pagkagulat niya na makita ako roon.